Η, «εκτός προγράμματος» κριτική από τα αριστερά, του παραδοσιακού κεντρώου Γιάννη Αλευρά, κυριάρχησε στο 3ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, τον Μάρτιο του 1994.
Ο «συνήθης ύποπτος» Κώστας Σημίτης, περιορίστηκε σε ήπιες αιχμές με παραβολές για τζάκια, για να περιγράψει τη σχέση στελέχους και ηγέτη.
Το μεγάλο κτύπημα όμως, ένα είδος ρεβάνς για το «Πεντελικό», το άφησε για το τέλος της συνεδριακής διαδικασίας, σε μία μάλλον αδιάφορη φάση, λίγο πριν τη λήξη των εργασιών, με ψηφοφορίες για επιμέρους ζητήματα. Ο μετέπειτα πρωθυπουργός, συνεπικουρούμενος από συνέδρους της επιρροής του, έθεσε ζήτημα ασυμβίβαστου μεταξύ της θέσης του γραμματέα κι εκείνης του μέλους της κυβέρνησης. Κατέστη αμέσως εμφανές πως στόχος ήταν ο κάτοχος του αξιώματος Ακης Τσοχατζόπουλος, που ταυτόχρονα κατείχε το αξίωμα του υπουργού, πρώτου τη τάξει μάλιστα, στο νεοσύστατο υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης.
Προκλήθηκε αναταραχή, καθώς ο μικρός αριθμός παρόντων συνέδρων, λόγω του προχωρημένου της ώρας, δημιουργούσε συνθήκες για την υπερψήφιση της συγκεκριμένης τροπολογίας.
Κρίθηκε αναγκαία από μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου, που ήταν παρόντα, όπως ο Χρήστος Παπουτσής, να ενημερωθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο τελευταίος, με το μοναδικό του αισθητήριο, αντιλήφθηκε το ανώφελο μίας τέτοιας «μάχης οπισθοφυλακών» και έδωσε «γραμμή» για την αποδοχή της τροπολογίας.
Ο αείμνηστος Ακης Τσοχατζόπουλος επέλεξε, προφανώς σε συνεννόηση με τον Ανδρέα Παπανδρέου, το υπουργικό αξίωμα.
Τη θέση του γραμματέα κατέλαβε, με υπόδειξη του προέδρου και ιδρυτή του Κινήματος, ο Κώστας Σκανδαλίδης, που και σήμερα βρίσκεται στην «πρώτη γραμμή», στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΙΝΑΛ. Θέση που διατήρησε και επί Κώστα Σημίτη.
Μία πιο δυσάρεστη έκπληξη όμως περίμενε τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου, στη Σύνοδο της νέας Κεντρικής Επιτροπής. Η προσπάθειά του να εκλεγούν στο Εκτελεστικού Γραφείου, πρόσωπα στενά συνδεδεμένα μαζί του, όπως ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας και ο Αντώνης Λιβάνης, προσέκρουσε στις διαφορετικές προτιμήσεις των μελών του οργάνου.
Ηταν φανερό πια ότι η «μετά-Ανδρέα» εποχή πλησίαζε στο τέλος της.
Από τις αρχές του 1995, διακρινόταν, σύμφωνα και με μαρτυρίες τότε υπουργών, η σταδιακή επιδείνωση της υγείας του Ανδρέα Παπανδρέου.
Κάτι που κατέστη πολύ πιο έντονο, στις αρχές φθινοπώρου του ίδιου έτους, όταν ο τότε πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να διακόψει επίσκεψή του, προσκυνηματικού περισσότερο χαρακτήρα, στην Πάτμο και να επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα.
Ακολούθησε η εισαγωγή και μακρά νοσηλεία στο Ωνάσειο, η παραίτηση από την πρωθυπουργία, στις αρχές του 1996 και το «τέλος εποχής», στις 23 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, παραμονές του προγραμματισμένου
Συνεδρίου.
Ακολούθησε η διαδικασία διαδοχής και η «εποχή Σημίτη».
