Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μύστης στο αστυνομικό ρεπορτάζ για να αντιληφθεί ότι τα πράγματα στον τομέα που αποκαλείται «δημόσια τάξη» -ή, ως ευφημισμός, «προστασία του πολίτη»- τα πράγματα δεν πάνε καλά: δεν είναι μόνο το ειδεχθές έγκλημα στα Γλυκά Νερά, που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Εξάλλου, αν ήταν μόνο αυτό, τότε όσο φρικτό κι αν ήταν, θα ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό.
Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, το αστυνομικό δελτίο είναι «βαρύ» και τα περιστατικά που δείχνουν ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει διαδέχονται το ένα το άλλο. Δολοφονίες, ληστείες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών δείχνουν ότι στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού, δηλαδή στον κόσμο του εγκλήματος, κάτι κινείται. Οι μαφιόζοι έχουν βγει παγανιά, συμβόλαια εξόντωσης εκτελούνται, παλιοί λογαριασμοί έρχονται ξανά στο φως, οι σκελετοί βγαίνουν από τις ντουλάπες.
Όλα τούτα προφανώς και φέρνουν την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη αντιμέτωπη με το αμείλικτο ερώτημα γιατί τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Κι όμως, για μία ακόμη φορά, την ώρα που τα ερωτήματα πληθαίνουν και ο προβληματισμός για τον εκτροχιασμό της βαριάς εγκληματικότητας καταλαμβάνει και πολλούς στη ΝΔ, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης επιλέγει τον αντιπερισπασμό και την προβοκάτσια. Εδώ και μία σχεδόν εβδομάδα, η Πολιτεία εμφανίζεται να εξαντλεί τις προτεραιότητές της στο να σφραγίσει το θέατρο «Εμπρός». Σημειωτέον ότι σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχουν καν τα προσχήματα που επικαλούνται οι αστυνομικές δυνάμεις για τις καταλήψεις –ότι, δήθεν, αποτελούν «παρασκευαστήρια μολότοφ» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Το «Εμπρός» ήταν μία κυψέλη πολιτιστικής δημιουργίας, που έχει φιλοξενήσει πολλές παραστάσεις και που αποτελεί πρότυπο ως ένα ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο. Το δόγμα, όμως, Χρυσοχοΐδη, για μία ακόμη φορά τα βάζει με την κοινωνία, αντί για τους εγκληματίες. Κάθε φορά που ο υπουργός τα έβρισκε σκούρα, μπούκαρε σε κάποια κατάληψη ή έπαιζε με τη φωτιά στα Εξάρχεια, έτσι για να δείξει ότι δήθεν κάτι κάνει. Όμως, αυτή τη φορά, παρά την μιντιακή συνδρομή στους στόχους του υπουργού, τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως διαφορετικά. Ο αντιπερισπασμός κατέρρευσε, ένα πολύχρωμο μελίσσι από νέους «ανακατέλαβαν» το θέατρο με τραγούδια και μουσικές και μετά ήρθε η «Ανοιχτή Πόλη» να ενσαρκώσει το δόγμα «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» μπλοκάροντας με νόμιμο τρόπο την εμμονή του υπουργού να «χτίσει» με τσιμεντόλιθους έναν χώρο πολιτιστικής δημιουργίας.
Συμπέρασμα: πλέον, ούτε οι αντιπερισπασμοί «πιάνουν». Και ο υπουργός, όσο κι αν τυρβάζει περί άλλα, δε θα αποφύγει τον πολιτικό λογαριασμό για την παταγώδη αποτυχία του στον χώρο της ουσιαστικής «προστασίας του πολίτη».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
