ΤΑ πρΩτα χρΟνια μετὰ τὴ δικτατορία εἶχα ἀφοσιωθεῖ σχεδὸν ἀποκλειστικὰ στὴ διδασκαλία καὶ στὴ συγγραφή. Βλέποντας, ὅμως, τὴν πολιτικὴ ἐκτροπὴ, ποὺ μᾶς ὁδηγοῦσε σὲ νὲα ἐκτροπὴ, ἄρχισα νὰ ἀρθρογραφῶ καὶ νὰ ἐκδίδω τὰ πρῶτα πολιτικὰ μου δοκίμια. Σὲ μιὰ προσχηματικὴ ποιητικὴ μου συλλογὴ ὑπὸ τὸν τίτλο «Προσεχῶς κατεδάφιση» ποὺ κυκλοφορήθηκε τὸ 1981/2 εἶχα συμπεριλάβει καὶ τὸ –ἄς ποῦμε– ποίημα «Ἐπέτειος (ΙΙ)», ὅπου καταληκτικὰ ἔγραφα:
«Πρὶν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα ὁ Θ. Κολοκοτρώνης,
ὁ ἐπονομαζόμενος Φαλέζ,
ὁ γυιὸς τοῦ Γενναίου Κολοκοτρώνη,
ὁ ἐγγονὸς τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ,
ἔβγαλε τὸ πολιτικὸ φυλλάδιο:
«Ἡ Κουλουβάχατα ἤ αἱ φύρδην μίγδην
σημεριναί ἰδέαι».
[Ἀκόμη ἐκεῖ βρισκόμαστε!]
Ἔκτοτε ἡ ἀραβικὴ λέξη Kullu-wahad, ποὺ σημαίνει «ὅλα ἕνα», δηλαδὴ τὸ ἀνακάτωμα, τὸ ἀρχαϊκὸ φύρδην-μίγδην, μπῆκε γιὰ τὰ καλὰ στὸ λεξιλόγιὸ μας καὶ μέχρι σήμερα προσδιορίζει τὸ πολιτικὸ στίγμα μας. Ἀλλὰ ἄς ξαναπιάσουμε τὴν κλωστὴ τῆς ἐξιστορήσεως ἐκεῖ ὅπου τὴν ἀφήσαμε στὸ προηγούμενο ἄρθρο. Πρέσβευα τότε (καὶ ἐν πολλοῖς πρεσβεύω καὶ σήμερα) ὅτι εἶναι ἐσφαλμένη ἡ ὑποχωρητικὴ τακτικὴ ἔναντι τῆς Τουρκίας. Δὲν ἦταν μιὰ πολιτικὴ «ρεβάνς», ὅπως μοῦ καταλόγιζαν κάποιοι εἰρηνιστὲς, ποὺ ἦσαν πρόθυμοι νὰ ἀλληλοσκοτωθοῦν γιὰ τὸ «ποιὸ εἶναι τὸ ΕΝΑ κόμμα». Θυμίζω, γιὰ τοὺς νεώτερους ἀναγνῶστες, ὅτι κυρίαρχο σύνθημα τοῦ ΚΚΕ ἦταν τὸ περιλάλητο «Ἕνα εἶναι τὸ Κόμμα». Ποσῶς μ’ ἐνδιέφερε αὐτὸ. Αὐτὸ ποὺ μ’ ἐνδιέφερε ἦταν ἡ ἑτοιμότητα νὰ ἀπαντήσουμε δυναμικὰ στὶς διαρκῶς αὐξανόμενες προκλήσεις τῆς Τουρκίας, ἔτσι ποὺ νὰ διαμορφώσουμε ἕνα ἄλλο status στὸ Αἰγαῖο καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, ποὺ θὰ ἐπέτρεπε στοὺς λαοὺς τῆς ἐγγὺς Ἀνατολῆς νὰ ζήσουν καὶ νὰ ἀναπτυχθοῦν ὑπὸ καλύτερες συνθῆκες. Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν ἐπὶσης ὠφέλιμο καὶ γιὰ τὶς ἐθνότητες ποὺ τελοῦν ὑπὸ τὸ ζυγὸ τῆς Κεμαλικῆς τότε καὶ τὼρα Ἐρντογανικῆς Αὐτοκρατορίας. Δυστυχῶς, ἡ ἀσχήμια τῆς Ὕμιας ἀπέδειξε ὅτι ἡ πολιτικὴ παράλυση εἶχε ἐπιφέρει καὶ τὴ στρατιωτική. Οἱ μεγάλοι ἐξοπλισμοὶ δὲν γίνονταν γιὰ νὰ ἰσχυροποιηθεῖ ὁ στρατὸς, γίνονταν γιὰ τὸν ἄνομο πλουτισμὸ μερικῶν.
Δὲν πίστεψα οὔτε στιγμὴ σ’ αὐτὰ ποὺ διακήρυσσε ὁ Κων/νος Καραμανλῆς, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἔνταξὴ μας στὴν ΕΟΚ καὶ μετὰ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση θὰ εἶναι ὁ ἀσφαλὴς θώρακας ἔναντι τῶν ἐπιθετικῶν διαθέσεων τῆς Τουρκίας. Πίστευα πάντα καὶ πιστεύω στὴν ὀρθότητα τῆς βυζαντινῆς παροιμίας: «Οὐαὶ τῷ μὴ τοῖς ἰδίοις ὄνυξι ξυομένῳ». Δηλαδή, ἀλίμονον σ’ ἐκεῖνον ποὺ δὲν μπορεῖ μὲ δικὰ του νύχια νὰ ξυστεῖ. Ἄν τὸν ξύσουν οἱ ἄλλοι, θὰ τὸν γδάρουν. Δυστυχῶς, τὸ γδάρσιμο ἀρχικὰ τὸ θεωρούσαμε θωπεία! Κι ὅταν μᾶς ἔτσουξε γερὰ, ἦταν πλέον ἀργά. Ἡ θηλιὰ εἶχε μπεῖ στὸ λαιμό μας. Ὅταν φώναζα, ὄχι στὶς ἐπιδοτήσεις, ὄχι στὶς πολλαπλὲς ἐξαρτήσεις, ὄχι ξερίζωμα τῶν ἐλιῶν, τῶν ἀμπελιῶν, τῶν καπνῶν, ὄχι καταστροφὴ τῶν ἀλιευτικῶν σκαφῶν, ὄχι περιορισμὸ τῆς κτηνοτροφίας, ὄχι ὑποταγὴ στὰ φιρμάνια τῶν χαρτογιακάδων τῶν Βρυξελλῶν, ἦσαν πολλοί ἐκεῖνοι ποὺ μὲ ἔβριζαν ἀντιευρωπαϊστὴ καὶ οἱ ἐπιεικεῖς εὐρωσκεπτικιστή. Τοὺς εἶχε κακοφανεῖ ποὺ σὲ ἄρθρα καὶ ὁμιλίες μου ὀνόμαζα τὴ Σύγχρονη Ἑλλάδα (ἄν μποροῦμε πιὰ τώρα νὰ μιλᾶμε γιὰ Ἑλλάδα) Εὐρωκώσταινα!
Λίγα χρόνια μετὰ ὅλοι σχεδὸν αὐτοὶ οἱ διαπρύσιοι (=μεγαλόφωνοι διαλαλητὲς) τοῦ Εὐρωπαϊσμοῦ, τώρα μὲ τὸ νέο προσωπεῖο τοῦ ἀντιμνημονιακοῦ ἔγιναν ὀψίμως ἀντιευρωπαϊστές. Καὶ πάλι μένω μόνος, ἐπειδὴ φωνάζω ὅτι Εὐρώπη εἴμαστε ἐμεῖς καὶ ὄχι αὐτοὶ ποὺ ἔμαθαν τὴ λέξη ἐδῶ καὶ λίγους αἰῶνες. Δυστυχῶς ἡ πολιτικὴ Κουλουβάχατα συνεχίζεται. Θὰ συνεχίσουμε κι ἐμεῖς στὸ ἑπόμενο.
www.sarantoskargakos.gr
