Eίναι επιστημονικώς, αλλά και ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι η εν γένει διατροφή του Έλληνος εδώ και 3.000 χρόνια περίπου αποτελείται από «άρτον και θεάματα» εν αντιθέσει με τον Αγγλικό λαό του οποίου η βασική διατροφή είναι τα «φις εντ τσιπς και η λαχανόσουπα» του Γερμανικού που είναι οι κάθε είδους πατάτες και τα βραστά λουκάνικα τύπου «βουρστ» και του Αμερικανικού που είναι κυρίως τα «χοτ ντογκς, τα τσιπς και η κόκα και η κόλα»…
Δοθέντος ότι το θέαμα, εν αντιθέσει με τον άρτο, έχει άμεση σχέση με την αύξηση του βάρους του εγκεφάλου (Das daxtirdi und das humanen xeflouden engefalen – Franch Bekenbauer Berlin 1926 Εκδόσεις Wolfgang Schäuble) ο εγκέφαλος του Έλληνος, ο οποίος αφομοίωσε θεάματα αιώνων, είναι βαρύτερος κατά πολύ του εγκεφάλου των άλλων λαών με αποτέλεσμα τη μόνιμη κλίση της κεφαλής του προς το έδαφος, ιδιομορφία που χαρακτηρίστηκε από ανθέλληνες μελετητές ως τάση δουλείας και έμφυτης καχυποψίας.
Σήμερα, βεβαίως, ο άρτος και το θέαμα είναι σε τέτοιο βαθμό αλληλένδετα, ώστε και στην αφελέστατη ακόμα ερώτηση: «Γιατί μαμά;» Να μη μπορεί κανείς, πλην ασφαλώς των άμεσα ενδιαφερομένων, να απαντήσει ευθέως και μετά βεβαιότητος.
Και τούτο, διότι ο άρτος και το θέαμα στη σύγχρονη Eλληνική εποχή, και πάρα τη βοούσα κρίση, λόγω της μαζικής και ποικίλης παραγωγής με την ίδια πάντα λογική, θέαμα δεν αποκαλείται πλέον μόνο ο Kαραγκιόζης, ο γύρος του θανάτου, το μαλλί της γριάς, η Ελένη Λουκά και ο γραφικός παπατζής, αλλά και τα δελτία ειδήσεων της TV, οι δηλώσεις και οι λόγοι των πολιτικών, οι κηδείες δημοφιλών προσώπων, οι συνεδριάσεις των δικαστηρίων, οι εκδηλώσεις των οίκων μόδας, οι συνεδριάσεις της Βουλής, οι ερμηνείες των λαϊκών ειδώλων στα in σκυλοχωροκωλοπηδάδικα και οι ανά την επικράτεια επιχορηγούμενες πολιτιστικές εκδηλώσεις από Διδυμοτείχου μέχρι Iεραπέτρας.
Υπάρχει, βεβαίως, πάντα σοβαρός ο κίνδυνος, λόγω της παγκοσμίου κρίσεως και της αλογίστου και μη ποιοτικής καταναλώσεως εκ μέρους του κοινού των αρτοθεαμάτων, να αμβλυνθούν πέραν του δέοντος, εις τον εισέτι αμβλυνθέντα εγκέφαλο του Έλληνος, οι έννοιες του άρτου και του θεάματος και να περιέλθουμε σε τέτοιο βαθμό σύγχυσης ώστε να τρώμε το Νότη Σφακιανάκη και την Τάμτα και να χειροκροτούμε πέντε κιλά παϊδάκια και δύο μερίδες πατατοκεφτέδες!
Ενώπιον της κρισίμου αυτής καταστάσεως και γι’ αυτήν ακόμα την ύπαρξη του έθνους, των «Νέων» και του «Πρώτου Θέματος» και ενώ όλα έδειχναν ότι μετά από την πλήρη ένταξή μας εις την Ε.Ε. το τέλος του δόγματος «άρτος και θέαμα» πλησίαζε στο τέλος του, εμφανίστηκε ως σανίδα σωτηρίας η ποιοτική αναμέτρηση της ουσίας των πραγμάτων μέσα στο ίδιο τους το είναι, που επανατοποθετεί τις αξίες στο αρχικό τους ιδεολογικό περίγραμμα και οδηγεί τις συντεταγμένες της βιολογικής και πνευματικής ανάγκης στο δίαυλο της μετάλλαξης των πρωταρχικών εννοιών ή πιο απλά, αυτό που ο ανίδεος κόσμος ονομάζει περιφρονητικά επικράτηση της μαζικής κουλτούρας.
Εικάζεται ότι η εποχή της σύγχρονης κουλτούρας (κατά το εποχή της μαστούρας) θα διαρκέσει μέχρις ότου ο εγκέφαλος του Έλληνος αφομοιώσει πλήρως τα ποιοτικώς ταξινομημένα πλέον πολλαπλά αρτοθεάματα, οδηγώντας έτσι τον εγκέφαλό του στο αξιοθαύμαστο βάρος των 6 κιλών και 400 γραμμαρίων!
Εκτός, βεβαίως, και εάν το εκσυγχρονισμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα παραμείνει ως έχει, η οικογένεια εξακολουθεί να διέπεται από τις ίδιες αξίες και δημοκρατικές αρχές, η γυναίκα εξακολουθεί να είναι σε πλήρη ισοτιμία με τον άνδρα, οι διανοούμενοι εξακολουθούν να δείχνουν την ίδια ευαισθησία στα προβλήματα του λαού, οι πολιτικοί άνδρες εξακολουθούν να μάχονται για τα δίκαια των εργαζομένων, για την ηθική και την αλήθεια, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας εξακολουθούν να μας ενημερώνουν, να μας διαφωτίζουν, να μας επιμορφώνουν και να μας ψυχαγωγούν… Οπότε υπάρχει, μικρή έστω η πιθανότητα, να μπουχτίσει νωρίτερα ο λαός, να σηκώσει επιτέλους το κεφάλι του (παρά το βάρος του εγκεφάλου του) και να τους στείλει όλους μαζί από ’κει που ήρθαν…
Αμήν και πότε…
Χάρρυ Κλυνν
