Η υπόθεση του Ελληνικού, όπως εξελίσσεται με την ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ, αναδεικνύεται σε μια εμβληματική υπόθεση, η οποία αποκαλύπτει τον βαθύτερο πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτισμικό, αισθητικό σε τελευταία ανάλυση, πυρήνα της δεξιάς παράταξης. Και δεν είχε άδικο ο Άδωνις Γεωργιάδης όταν, πανηγυρίζοντας για την τροπή προς την καζινο-εξέλιξη, έκανε λόγο για θρίαμβο των ιδεών της ΝΔ, αναφερόμενος σε “πάλη των ιδών που δεν τελειώνει ποτέ”. Όντως. Οι ιδέες της ΝΔ για την ανάπτυξη των σύγχρονων πόλων με βιώσιμο τρόπο, με σεβασμό στο περιβάλλον, για τις επενδύσεις, για τον τρόπο που αυτές οφείλουν να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, τους πολίτες και το περιβάλλον, με αφορμή το Ελληνικό, παραμένουν αποκαλυπτικές. Η πλήρης ακύρωση και αντιστροφή της σοβαρής δουλειάς που είχε γίνει, και της καταγραφής της στο σχετικό μνημόνιο συνεργασίας δημοσίου και επενδυτή, το 2016 και το 2017, με τη διασφάλιση του πάρκου, των αρχαιολογικών χώρων, του ενός χιλιομέτρου ελεύθερης παραλίας καθώς και των μειώσεων του ύψους των ουρανοξυστών, δεν είναι μια τυχαία εξέλιξη. Είναι η εξέλιξη που επιδίωκε η ΝΔ γιατί ακριβώς αυτή εκφράζει την κοσμοθεωρία της, την άποψή της για την ανάπτυξη και την αισθητική. Η στάση της κυβέρνησης αποδεικνύει ότι συρρικνώνει μια επενδυτική ευκαιρία για βιώσιμη ανάπτυξη σε μια… επιχείρηση real estate με καζίνο!
Η συγκεκριμένη προσέγγιση πόρρω απέχει από την προσέγγιση, παρά τις όποιες αδυναμίες της, της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσέγγιση της ΝΔ, για την οποία πανηγυρίζει ο κ. Γεωργιάδης και όχι μόνο, ειναι σαφής : πρόκειται για την αντιμετώπιση των επενδύσεων ως ευκαιρία για τζόγο σε ένα καζίνο του real estate. Με όρους βίντεο, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για rewind : επιστρέφουμε άρδην στη δεκαετία του 1950 αλλά και στις πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Η λογική της άναρχης δόμησης, των ξέφραγων αμπελιών για κάθε είδους συμφέροντα, της χωρίς όρια τσιμεντοποίησης, των δεκάδεων ρεμάτων που μπαζώθηκαν και καλύφθηκαν εν μία νυκτί, σε συνδυασμό με την αισθητική του τζόγου – την αισθητική του νεοπλουτισμού, της περιφρόνησης κάθε μέτρου. Όλα όσα αποτελούν πράγματι τις κατευθυντήριες ιδέες της νεοσυντηρητικής παράταξης, στον αντίποδα των αρχών όχι απλά ενός κόμματος, αλλά μιας διαφορετικής προσέγγισης για την πόλη, την ανάπτυξη και το περιβάλλον. Το Ελληνικό δεν είναι “άλλη μία επένδυση” – είναι η επένδυση που δείχνει το πως εννοεί η νεο-δεξιά τις επενδύσεις και την ανάπτυξη. Υπέρ των λίγων κατά πολλών και του περιβάλλοντος!
