Αν και ο ειδησεογραφικός καταιγισμός υποβάθμισε την είδηση, εν τούτοις έχει τη σημασία της, η εκλογή του Ιταλού -πρώην συνεργάτη του κ. Μπερλουσκόνι- Αντόνιο Ταγιάνι, ως του νέου προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Όχι μόνο γιατί επιβεβαιώνει την παντοδυναμία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού και, αντίστροφα, την πλήρη περιθωριοποίηση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, αλλά και για τις «ενδιαφέρουσες» συμμαχίες, που διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα. Για την ακρίβεια, ο κ. Ταγιάνι οφείλει τη νίκη του, στη στήριξη του επικεφαλής των Φιλελευθέρων κου. Φερχόφστατ, που, την τελευταία στιγμή απέσυρε τη δική του υποψηφιότητα και πρόσφερε τη στήριξη του, στον υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, έναντι ανταλλαγμάτων, φυσικά. Το γεγονός δεν είναι, βέβαια, πρωτοφανές, αλλά αξίζει την προσοχή μας, καθώς ο χώρος των Φιλελευθέρων έχει αποκτήσει μια μυθολογημένη διάσταση και στα καθ’ ημάς, αποκτώντας, σχεδόν «αγιολογικά» χαρακτηριστικά, ως φορέας εξυγιαντικών αντιλήψεων, αλλά και ενός ιδιότυπου «ριζοσπαστισμού», για να θυμηθούμε μια φράση που είχε επικαλεστεί στέλεχος, τότε, της Ανανεωτικής Αριστεράς, για να δικαιολογήσει την «κριτική στήριξη» ενός τμήματος του χώρου, τουλάχιστον στην πρώτη περίοδο της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1990-93). Να θυμίσουμε ότι ο κ. Φερχόφστατ ήταν «επίσημος προσκεκλημένος», στο Συνέδριο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, χωρίς καν να προβληματίσουν οι ταυτόχρονες, στενές σχέσεις του με την κ. Μπακογιάννη. Αλλά, για να αναφερθούμε και σε μια εσωτερική εξέλιξη, είχαμε χθες την επισημοποίηση της συνεργασίας της «Δράσης», του Θεόδωρου Σκυλακάκη, με τη ΝΔ. Μη βιαστείτε να μιλήσετε για φυσιολογική εξέλιξη, γιατί στις προηγούμενες εκλογές, ο εν λόγω σχηματισμός είχε συνεργαστεί με το ΠΟΤΑΜΙ, ενώ «φλέρταραν» μαζί του και άλλα πρόσωπα ή σχήματα, που ομιλούν στο όνομα της Κεντροαριστεράς.
Την αρχή, για να τα λέμε όλα, είχε κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν, στις εκλογές του 2004, είχε εντάξει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, τους εγχώριους «γκουρού» του νεοφιλελευθερισμού, Ανδρέα Ανδριανόπουλο και Στέφανο Μάνο. Η επιλογή εκείνη είχε παρουσιαστεί ως μια «μεταμοντέρνα» εκδοχή της πολιτικής, που καθιστά δυνατή ή και επιβεβλημένη τη σύμπραξη ασύμπτωτων, κατά τα άλλα, ιδεολογικών ρευμάτων, στο όνομα κάποιων επιμέρους κοινών προσεγγίσεων ή, απλώς, ως ένα ενδιαφέρον πείραμα. Η στάση του κ. Φερχόφστατ -όπως και του κ. Σκυλακάκη- ελπίζουμε να διαλύει τις αυταπάτες, υπενθυμίζοντας και το «πάθημα» του κ. Φουκουγιάμα, όταν διακήρυσσε το «τέλος των ιδεολογιών». Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι αρκεί η σύμπτωση στο «σύμφωνο συμβίωσης»…
