Η επικείμενη τιμητική εκδήλωση για τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου, μας φέρνει νοερά, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Στα χρόνια εκείνα όπου, η πτώση της δικτατορίας, «απελευθέρωσε» ένα καταπιεσμένο δυναμικό, εκλύοντας το λανθάνοντα ριζοσπαστισμό, κοινωνικών στρωμάτων, που ασφυκτιούσαν στο ασφυκτικό πλαίσιο, που διαμορφώθηκε μετά το τέλος της εμφύλιας αναμέτρησης. Ήταν μια εποχή, όπου πλεόναζε η ελπίδα και που κυριαρχούσε η αίσθηση πως «τα όνειρα θα έπαιρναν εκδίκηση». Η πορεία διέψευσε, δυστυχώς, πολλές από τις προσδοκίες, προκαλώντας βαθιά απογοήτευση, πολύ πριν έρθει η κατάρρευση και η τραγωδία των μνημονίων. Είχε προηγηθεί, άλλωστε, όπως, πλέον, συνομολογείται σε, σχεδόν, καθολική βάση, μια βαθιά πολυεπίπεδη, κρίση. Κρίση ηθικής και αξιών, αλλά και υποδείγματος, αφού οι πολιτικές ηγεσίες και το αντίστοιχο προσωπικό, κυρίως αυτές που κλήθηκαν να διαχειριστούν την κρίση… ζυγίστηκαν και βρέθηκαν λειψές, για να θυμηθούμε και τον ποιητή. Κατά τούτο, υποδείγματα πολιτικών, όπως εκείνο του Γιάγκου Πεσμαζόγλου, όποτε γεγονότα ή εκδηλώσεις, τα ανακαλούν στη μνήμη μας, προσφέρονται για χρήσιμες, αλλά φευ και μελαγχολικές, συγκρίσεις. Μπορεί να μη διακρίθηκε σε ηγετικό επίπεδο, αν και διετέλεσε αρχηγός κόμματος, επί πολλά χρόνια. Μπορεί η ενδιάθετη μετριοπάθεια και οι καταβολές του, να προσδιόρισαν την επιλογή του, στην ύστατη φάση της πολιτικής του διαδρομής, στο χώρο της ΝΔ ή, κάποιες φορές κυριαρχούσε ο τεχνοκράτης, έναντι του πολιτικού. Όμως, σε όλη τη διάρκεια της 20ετούς, περίπου, ενεργού παρουσίας, στην πολιτική σκηνή, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, προσκόμισε εκείνο το ήθος και την υψηλή αίσθηση αποστολής, υπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος, ευγένειας και σπάνιας ποιότητας, που διαπερνούσε, ως κοινός τόπος, εκείνη τη γενιά πολιτικών, της Μεταπολιτευτικής περιόδου, που αναδείχθηκαν στο «καμίνι» της αντιστασιακής δράσης, στη διάρκεια της επτάχρονης δοκιμασίας. Τότε που η επιλογή της εναντίωσης, στην εξουσία, δεν ήταν το «διαβατήριο» μιας μελλοντικής καριέρας, αλλά είχε επώδυνες συνέπειες, χωρίς από πουθενά να προκύπτει η προοπτική κάποιας ανταπόδοσης.
Ήταν αυτό το κοινό στοιχείο της ανιδιοτέλειας, του αλτρουϊσμού και της πρόσληψης της πολιτικής, ως προσφοράς, που δημιούργησε άρρηκτους δεσμούς, στους εκπροσώπους της συγκεκριμένης κατηγορίας, πολιτικών προσώπων, ανεξάρτητα από τις τυχόν διαφορετικές επιλογές τους, μετά την αποκατάσταση των δημοκρατικών-κοινοβουλευτικών θεσμών. Άλλωστε και την ενασχόληση με την ενεργό πολιτική δράση, έβλεπαν σα συνέχεια και ολοκλήρωση ενός Χρέους. Γι` αυτό και αξίζει τον κόπο, να διδαχθούν οι νεότεροι…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
