Όσοι τυχόν διερωτώνται στην σημερινή Κυβέρνηση (και στην σημερινή Κυβέρνηση…) πώς καμιά επικοινωνιακή εξόρμηση αλλά και καμιά ουσιαστική πολιτική κίνηση – και δεν είχαμε και λίγα, κι από τα δυο είδη τελευταίως! – δεν αρκεί για να ξεκουνήσει τα δημοσκοπικά ευρήματα της εποχής, ας ρίξει μια ματιά στην αυτάρεσκα εξελισσόμενη σε μπάχαλο κατάσταση στο μέτωπο της έκδοσης του ηλεκτρονικού εισιτηρίου για το Μετρό. Αναφερόμαστε, φυσικά, στις ατελείωτες ουρές που «προτείνονται» σε όσους επιλέγουν, κι ακόμη περισσότερο σ’ εκείνους που χρειάζονται να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. ουρές μαζί με ατέλειωτη διαδικαστικότητα και αθλιούτσικη τυπολατρία (πάτε να καταθέσετε τον διαβόητο “φάκελο» με την συγκομιδή των απαραίτητων χαρτικών και … δεν είναι ο εν λόγω φάκελος στις ακριβείς προδιαγεγραμμένες διαστάσεις). ουρές για αντιμετώπιση από το προσωπικό του Μετρό, οσάκις βέβαια αυτό δεν απεργεί ή/και δεν βρίσκεται σε στάση εργασίας (φυσικά υπέρ του επιβατικού κοινού!) , αντιμεώπιση που ποικίλλει από την στοργή και μέχρι την επιθετικότητα.
Βέβαια, μπορεί κανείς να πάρει ταξί, όπως θάλεγε και η Μαρία Αντουανέττα αν παρακολουθούσε. Μπορεί και να το κόψει με το πόδι. Μπορεί και να προμηθευτεί κάρτα ορισμένων διαδρομών. Μπορεί βέβαια και να σταθεί στην ουρά 2-3-6 ώρες φιλοσοφώντας το –πώς; Μα, αναστοχαζόμενος πώς η ίδια η έννοια της ουράς, το θριαμβικό αυτό έμβλημα της μαζικοποίησης (με την χαλαρή περιφρόνηση όσων είναι «εκτός μάζας» προς την μάζα που συνωθείται), μαζί και παράλληλα με την χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας (αυτή, βλέπετε, μαζί και με την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων είναι που «απαίτησε» ΑΜΚΑ ώστε να βγάζεις εισιτήριο, αν μη και ίριδα του ματιού αύριο, για να είμαστε σωστότεροι!) αποτελεί το απόλυτο μέσο κοινωνικού ελέγχου/social control.
Είναι το ίδιο και χειρότερο και όταν κάθεσαι στην ουρά για να σου γράψουν φάρμακα/να βρεις ραντεβού στο εκσυγχρονισμένο σύστημα υγείας μας, όμως κι όταν επιχειρείς να καταθέσεις τα χαρτιά σου για συνταξιοδότηση ή να προχωρήσεις σε διόρθωση φορολογικής «στραβής» (κι ας οφείλεται αυτό σε πρόβλημα από το «σύστημα») ή για να αλλάξεις κατοικία ή άλλα στοιχείο σου στο Μητρώο της Εφορίας. Όμως, για νάμαστε ειλικρινείς, και στην τράπεζά σου αν βρεθείς στην τράπεζα, η οποία κάποτε σε θεωρούσε πελάτη – την θυμόσαστε την εποχή εκείνη; – οι πιθανότητες είναι να σταθείς στην ουρά, αν δηλαδή «το σύστημα δεν έχει πέσει» στην τράπεζά σου που σιγά-σιγά θυμίζει όλο και περισσότερο την Εφορία: δεν συμφωνεί η διεύθυνση που δηλώνεις με του λογαριασμού ηλεκτρικού; βρες κάτι! και ούτω καθεξής.
Αυτή η χαλαρή αποδοχή του αναπόφευκτου της ουράς από τους (εκάστοτε: το ξαναλέμε) κυβερνώντες, μαζί και με την πικραμένη παραίτηση των ανθρώπων που… κάθονται στην ουρά από το δικαίωμα να μην γίνονται άβουλη μάζα (αποκορύφωση την εποχή της πρώτης λειτουργίας των capital controls: θυμηθείτε την συνύπαρξη των κανονικών ανθρώπων μπροστά στα ATMs) έρχεται να τραυματίσει τον πυρήνα της κοινωνικής συνύπαρξης. Επειδή βολεύει άμεσα τις εξουσίες – διότι εξουσία είναι και ο teller της τράπεζας, εξουσία κι ο άνθρωπος του Μετρό την ώρα εκείνη – αυτός ο τραυματισμός ίσως να μην γίνεται άμεσα αντιληπτός. όμως «χτίζει» πίεση. βαθαίνει την αντιπαράθεση των «εκτός» με τους «εντός».
Υπ’ αυτήν την έννοια, μια από τις λιγοστές εύστοχες πρωτοβουλίες της εποχής Κυριάκου Μητσοτάκη/Ν.Δ. ήταν να αδράξει την ευκαιρία να δηλώσει ότι – εφόσον βρεθεί στα πράγματα – τουλάχιστον η φρίκη του να στέκονται στην ουρά καρκινοπαθείς ή άλλοι βαριά ασθενείς για την χορήγηση των φαρμάκων τους θα σταματήσει, με αποστολή των φαρμάκων κατ’ οίκον. Μήπως την ξανασκεφτόταν η πολιτική μας τάξη συνολικά την πρακτική του κοινωνικού ελέγχου μέσω της ουράς;
