Της Ελένης Τσερεζόλε
Οσοι επιμένουν να εθελοτυφλούν σχετικά με τη στροφή που έχει κάνει, προς τον ακραίο πολιτικό λόγο, προς εμφυλιοπολεμική κατεύθυνση, η Νέα Δημοκρατία, θα πρέπει να ακούσουν το ολιγόλεπτο βίντεο με απόσπασμα της ομιλίας του Μάκη Βορίδη, στην κοπή της πίτας της ΝΟΔΕ Ν.Δ. Κορινθίας. Χωρίς να κρύβεται, δημόσια και ανοικτά, ο Μ. Βορίδης εμφανίζεται να διεκδικεί την παράδοση όχι του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μετά από το 1974 – δηλαδή την εθνική συμφιλίωση, τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και έναν πολιτικό λόγο που παρέπεμπε σε έναν πολιτικό πολιτισμό χωρίς εξορίες και καταδίκες για πολιτικές απόψεις. Αλλά την πιο σκοτεινή παράδοση, εκείνη της θλιβερής δεκαετίας του 1950, των στρατοδικείων, των εξοριών, τη δεκαετία μετά από τον Εμφύλιο, με τους νικητές της συντηρητικής παράταξης να δημιουργούν ένα ιδιόρρυθμο πολιτικό σύστημα που μπορεί να μην ονομαζόταν ‘δικτατορικό’ ωστόσο είχε όλα τα σχετικά χαρακτηριστικά – αυταρχισμό, αυθαιρεσία, βία σε βάρος στελεχών και απλών μελών του ΚΚΕ και της Αριστεράς. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν ανέλαβε την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας το 1974, έκανε ριζική στροφή, υιοθετώντας ένα νέο πολιτικό μοντέλο, ένα φιλελεύθερο μοντέλο.
Σήμερα σχεδόν μισό αιώνα μετά, υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος, όπως ο Μ. Βορίδης αλλά και ο Άδωνις Γεωργιάδης, εκπέμπουν ένα εντελώς διαφορετικό μήνυμα, ακριβώς στον αντίποδα της φιλοσοφίας και της πολιτικής παρακαταθήκης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Είναι το μήνυμα του δεξιού ρεβανσισμού, το μήνυμα των νικητών του Εμφύλιου. Το μήνυμα του σκοταδισμού και του αναχρονισμού. «Εμείς που είχαμε δίκιο να μην τολμάμε να μιλήσουμε και αυτοί που είχαν άδικο, να μπορούν να μας απαγορεύουν να μιλάμε», είπε αναφερόμενος στη δήθεν «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς». Ποιοι είχαν δίκιο και πότε; Η απάντηση είναι σαφής: «ο περήφανος δεξιός» απευθυνόμενος σε «περήφανους δεξιούς», αποθεώνει, ανερυθρίαστη, τη λογική του διχασμού, της απόρριψης του πολιτικού αντιπάλου, της ισοπέδωσης της διαφορετικής άποψης. Σήμερα ο Μάκης Βορίδης είναι η επίσημη εκδοχή μιας συντηρητικής παράταξης που πλέον, σκιά του εαυτού της, παραπέμπει σε εμφυλιοπολεμικές, ρατσιστικές προσεγγίσεις. Προσεγγίσεις που αποτυπώνουν το βαθύ σκοτάδι, το χθες – πολιτικές που οι πολίτες έχουν απορρίψει και θα απορρίψουν ξανά.
