Η ΝΔ επιλέγει Βέμπερ κατά της Ελλάδας και της Ευρώπης

Η Νέα Δημοκρατία έχει καταφέρει να βρεθεί σε δύσκολη θέση ακόμη και σε ένα προνομιακό πεδίο για ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πρόκειται για το ευρωπαϊκό πεδίο – το πεδίο όπου οι παρεμβάσεις θα μπορούσαν να δώσουν έναν «αέρα» αξιοπιστίας στη ΝΔ. Ωστόσο μοιάζει σαν το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη να το έχει βάλει στόχο να μην αποκτήσει ποτέ και με τίποτε την εικόνα ενός σοβαρού κεντροδεξιού κόμματος, ενός κόμματος αντάξιου συνεχιστή της παράδοσης ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ενός κόμματος που όφειλε να συμβάλλει στην αντιμετώπιση αυτού του κύματος ξενοφοβίας και ρατσισμού που θέλει να αλλοιώσει τις αξίες της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Του κύματος που έφερε στην εξουσία τους Όρμπαν και Κουρτς. Του κύματος που προωθεί την Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Του κύματος που στηρίζει τους απανταχού ακροδεξιούς λαϊκιστές. Του κύματος που πιστεύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι θα τον φέρει στην εξουσία στην Ελλάδα. Υπολογίζει βέβαια χωρίς τον… ξενοδόχο -δηλαδή τους πολίτες. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά κάνει και ό,τι μπορεί για να κλείσει τους δρόμους του κόμματός του προς την εξουσία.

Οπως για παράδειγμα με την επιλογή να στηρίξει η ΝΔ, χωρίς καμία αναστολή ή, έστω, φαντασία, τον Μ. Βέμπερ, για την προεδρία της Κομισιόν. Έναν άνθρωπο που δύσκολα μπορεί να χαρακτηρίσει «φίλο» ή «σύμμαχο» της Ελλάδας. Αλλά κι έναν πολιτικό που δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι μπορεί να εκπροσωπήσει ένα νέο πρόσωπο της Ευρώπης, ενάντια στις φωνές τους χθες, που πλέον δεν αποτελούν μακρινή ηχώ αλλά ζοφερή πραγματικότητα. Έναν πολιτικό που καταγράφεται στη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για τις θέσεις του, στο παρελθόν κυρίως απέναντι στην Ελλάδα και όχι μόνο. Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, ο κ. Βέμπερ έχει ξεχωρίσει θλιβερά, καθώς δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχάσει «τους τεμπέληδες του Νότου», την υποστήριξή του στην αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ και το χώρο Σένγκεν, τη στήριξή του στη μη μείωση του χρέους, στην περαιτέρω μείωση των μισθών, στην περικοπή της πολιτικής συνοχής της ΕΕ – ίσως της πιο εμβληματικής πολιτικής που εισήγαγε στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα ο Ζακ Ντελόρ, ένας πολιτικός ακριβώς στον αντίποδα όσων υποστηρίζει ο Βέμπερ.

Γιατί δεν είναι τυχαίο ότι ο Βέμπερ δεν είναι απλά «κατά της Ελλάδας». Είναι κατά της Ευρώπης. Της Ευρώπης του Ντελόρ, του Μιτεράν, του Κολ, του ντε Γκάσπαρι, του Σουμάν, του Σπινέλι, του Μονέ, και τόσων άλλων, που είδαν το κοινό ευρωπαϊκό εγχείρημα στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ως εργαλείο για βάθεμα της Δημοκρατίας και αντιμετώπισης της ακροδεξιάς στην Ευρώπη ενώ ακόμη ήσαν νωπές οι πληγές του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και οι συνέπειες του ναζισμού στη Γερμανία. Ο Βέμπερ είναι μια βαθιά αντιευρωπαϊκή επιλογή, όπως και η στήριξή του από τη ΝΔ…