Αν το θέμα προσφερόταν για χιούμορ και πλάκες, η στήλη θα μπορούσε να ευχηθεί «καλό χειμώνα του 2020», καθώς εδώ και μερικές ημέρες το σκηνικό που διαμορφώνεται κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα αλλά, σιγά σιγά, και σε ολόκληρη τη χώρα, προσομοιάζει με το περυσινό φθινόπωρο.
Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, οι εικόνες που καθημερινά διαμορφώνονται είναι εικόνες φθινοπώρου του 2022: έχουμε διασωληνώσεις ασθενών όπως-όπως στα χειρουργεία, εξαντλημένες κλίνες στις ΜΕΘ, θανάτους ασθενών εκτός ΜΕΘ κατά τη διάρκεια της αναμονής για να βρεθεί ένα κρεβάτι και σ’ αυτό, αλλά και μετατροπή του συστήματος σε «μονοθεματικό». Μάλιστα, τα τελευταία 24ωρα έχει καταγραφεί άλλο ένα θλιβερό ρεκόρ για την πρωτεύουσα της Κεντρικής Μακεδονίας: η Θεσσαλονίκη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων έχει περάσει σε απόλυτο αριθμό κρουσμάτων την Αθήνα των πέντε εκατομμυρίων και όλα δείχνουν ότι βαίνουμε με σπασμένα τα φρένα, για μία ακόμη φορά, σε έναν ακόμη «μαύρο Νοέμβρη», όπως τον περυσινό. Τότε, δηλαδή, που η Θεσσαλονίκη λίγο έλειψε να γίνει Μπέργκαμο –ίσως και να έγινε εν μέρει, για όσους ασθενείς δεν κατάφεραν να βρουν την φροντίδα που έπρεπε σε κλίνες ΜΕΘ και πέθαναν στην αναμονή…
Σαν να μην έφταναν αυτά, τούτες τις μέρες εμφανίζεται κάτι χειρότερο και πλέον ανησυχητικό: η ταχύτατη διασπορά του ιού σε όλη τη χώρα, καθώς πλέον «στο κόκκινο» δεν είναι μόνο η Μακεδονία και η Θράκη, αλλά στον επιδημιολογικό χάρτη η Ελλάδα γίνεται σιγά σιγά μία «κατακόκκινη» χώρα.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς με τέτοια κατάσταση, να είναι έκτακτη και η διαχείριση της υπόθεσης. Κι όμως, αν κάποιος παραλείψει να βλέπει τα επιδημιολογικά δεδομένα και περιοριστεί στο να ακούει τις δηλώσεις των κυβερνώντων, θα νομίσει ότι μιλάμε για μία χώρα που σιγά σιγά ξεπερνάει την πανδημία. Ακούει τον πρωθυπουργό να λέει «η οικονομία δεν ξανακλείνει», είδε την «πολιτική και πολιτειακή ηγεσία του τόπου» να πηγαίνει σε παρελάσεις και δοξολογίες και να προβαίνει σε δηλώσεις εθνικής ανάτασης, ενώ καθημερινά ακούει ποια μέτρα καταργούνται και πώς συνεχίζεται η πορεία προς την κανονικότητα. Συν τοις άλλοις, η επίσημη εκφώνηση του Μαξίμου για τον εμβολιασμό είναι η παραδοχή πως ό,τι μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση, το έχει κάνει. Με άλλα λόγια, μιλούν σαν να έχουν εμβολιαστεί στη χώρα το 85% των πολιτών και δεν μπορεί να γίνει τίποτα για τους υπόλοιπους.
Όλα αυτά, όμως, είναι που συμβάλλουν στην αναζωπύρωση του ιού. Αυτή η περίφημη αίσθηση προσωρινότητας, που διαρκώς καλλιεργεί η κυβέρνηση, είναι που βοηθά τους ανεμβολίαστους να συνεχίσουν να αναβάλλουν τον εμβολιασμό τους («έλα μωρέ, τώρα που τελειώνουμε δεν έχει νόημα», είναι η συνηθέστερη φράση που λένε όσοι πολίτες διστάζουν και φοβούνται να εμβολιαστούν…) και που υπονομεύει εν τοις πράγμασι την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Βεβαίως, καταλαβαίνει κανείς για ποιους λόγους η κυβέρνηση προσπαθεί να στήσει ένα «αφήγημα» ότι τα δύσκολα είναι πίσω μας, ότι τα πράγματα πηγαίνουν καλά, ότι οι εμβολιασμένοι θα πάρουν τη ζωή τους πίσω. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η πανδημία δεν τελειώνει ούτε αύριο το πρωί ούτε σε δύο μήνες και, ως εκ τούτου, κάθε φορά που η κυβέρνηση θα καλλιεργεί κλίμα χαλάρωσης, θα καθιστά και πιθανότερο σενάριο αυτό που διαρρήδην αποκλείει: την επιστροφή στην στρατηγική των lockdown.
