Ενόσω οι προηγούμενες ημέρες απέδειξαν σε όλους ότι τα περιστατικά άγριας βίας της περασμένης εβδομάδας συνεχίζουν να προκαλούν την αντίδραση της κοινωνίας, μία «ιδεολογική» αντιπαράθεση που έλαβε χώρα στη Βουλή και μεταφέρθηκε στις τοποθετήσεις πολιτικών στελεχών στα ΜΜΕ, είναι δηλωτική του πώς αντιλαμβάνεται και αποκωδικοποιεί η καθεμία από τις κύριες πολιτικές δυνάμεις την κοινωνία και τις εντός της διεργασίες.
Ο πρωθυπουργός, κατά την αντιπαράθεση που είχε την περασμένη Παρασκευή με τον Αλέξη Τσίπρα, τού χρέωσε εμμέσως πλην σαφώς ότι δεν ξέρει Ιστορία, χαρακτηρίζοντας ως «ανιστόρητη» μία φράση που είχε χρησιμοποιήσει τόσο ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο όμως και κεντρικά ο ΣΥΡΙΖΑ: ότι, δηλαδή, η «βία φέρνει βία». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέρριψε την φράση αυτή, λέγοντας μάλιστα πως η βία δεν γεννά τίποτα άλλο παρά χάος.
Βεβαίως, ο πρωθυπουργός είπε όσα είπε διότι το Μαξίμου προσπαθεί εδώ και ημέρες να στήσει το αφήγημα της υποτιθέμενης… υποκίνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ των διαδηλώσεων και των συλλαλητηρίων που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες ημέρες. Αφήνοντας εκτός συζήτησης το ανεκδοτολογικό του πράγματος, ότι δηλαδή αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να μαζέψει 10.000 διαδηλωτές μόνο στη… Νέα Σμύρνη, θα ήταν ήδη κυβέρνηση, είναι πραγματικά επικίνδυνος ο τρόπος που ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν αποκωδικοποιούν τις κοινωνικές διεργασίες. Η Ιστορία βρίθει παραδειγμάτων για το πώς η βία φέρνει βία: για τον λόγο αυτό, άλλωστε, η συγκεκριμένη φράση την οποία διατύπωσε ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποτελεί καμία αποκλειστική πρωτοτυπία -και δεν τη διεκδίκησε, εδώ που τα λέμε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Την έχουν πει, επί λέξει, προσωπικότητες όπως ο Ρόμπερτ Κένεντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Μαχάτμα Γκάντι και, όσες φορές ο τροχός της Ιστορίας έχει κινηθεί με τρόπο βίαιο, τότε συνήθως ενός είδους βία προκάλεσε την, εξ αντανακλάσεως ή αντιδράσεως, βίαιη κίνηση αυτού του τροχού. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό στην κοινωνιολογία ή στις πολιτικές επιστήμες -κοινωνική κίνηση λέγεται. Αν, λοιπόν, όποιος κυβερνά δεν αντιλαμβάνεται την έννοια της κοινωνικής κίνησης, τότε το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς γι’ αυτόν και τους γύρω του είναι πως κινδυνεύουν να αποδειχθούν μοιραίοι άνθρωποι για τη χώρα.
