Περισσότερο και από την πολυτάραχη δημόσια διαδρομή του, ο Ανδρέας Παπανδρέου απασχολεί και προκαλεί διαμάχες, ακόμη και τώρα, 20 χρόνια από το θάνατο του. Η διαχείριση της μνήμης του, δεν είναι, μόνο, μια δύσκολη εξίσωση για τους επιγόνους, αλλά και πειρασμός για εκείνους, που είχαν βρεθεί απέναντι του, όταν δέσποζε στην πολιτική ζωή του τόπου. Δεν είναι τυχαίο ότι προαναγγέλλεται ήδη, για τα φύλλα του Σαββατοκύριακου, που συμπίπτουν με την 20η επέτειο, από το θάνατο του, μεταξύ άλλων, ειδικό αφιέρωμα για την, αμφίσημη και με θυελλώδεις διακυμάνσεις, σχέση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, με την παραδοσιακή Αριστερά. Θα έχει, εν προκειμένω, ενδιαφέρον να δούμε αν αυτή η ιστορική αναδίφηση θα περιλαμβάνει και το «βρόμικο 89». Αλλά και από την άλλη πλευρά της όχθης, στον ιστορικό και «προνομιακό» αντίπαλο, τη συντηρητική παράταξη, υπήρξε, από ένα τμήμα της τουλάχιστον, μια «αναθεωρητική» διάθεση. Η τάση αυτή κατέστη ιδιαίτερα εμφανής, την περίοδο της προεδρίας, στη ΝΔ, του Κώστα Καραμανλή, για τον οποίο, μάλιστα, ήταν διάχυτη η αίσθηση, ότι ήταν «κρυφός θαυμαστής» του Ανδρέα Παπανδρέου. Η αίσθηση ενός «υπόγειου δεσμού», ενισχύθηκε από την παρουσία του ίδιου του Κώστα Καραμανλή, ως πρωθυπουργού, σε σχετική εκδήλωση, αλλά και από ενέργειες, όπως η υπόδειξη του Κάρολου Παπούλια για την Προεδρία της Δημοκρατίας, όπως επίσης και από την παραλαβή του αρχείου του, από τον τότε πρόεδρο της Βουλής, Δημήτρη Σιούφα. Πιο δύσκολη αποδεικνύεται, όπως προελέχθη, η διαχείριση της μνήμης του Ανδρέα Παπανδρέου, από τους επιγόνους. Έχουμε την εντύπωση, πως οι παρατηρήσεις της σημερινής προέδρου του ΠΑΣΟΚ (στον Γιώργο Παπαδάκη), για την ανάγκη υπεράσπισης της ιστορικής διαδρομής του Κινήματος (με ειδική αναφορά, μάλιστα, στο Ειδικό Δικαστήριο) και εγκατάλειψης του αυτομαστιγώματος, είχε παρά πολλούς αποδέκτες, στο εσωτερικό του Κινήματος ή σε ότι έχει απομείνει από αυτό. Η τελευταία πράξη της «πατροκτονίας» φαίνεται πως θα είναι η και τυπική διάλυση του Κινήματος, με την επίκληση, μάλιστα, της στάσης του Ανδρέα Παπανδρέου έναντι της «πατρικής» κληρονομιάς, της Ενωσης Κέντρου. Μόνο που ο Ανδρέας Παπανδρέου αρνήθηκε μια «κληρονομιά», που έμοιαζε με «αδειανό πουκάμισο», για να δημιουργήσει κάτι νέο, αυθεντικό και ριζοσπαστικό, αντίστοιχο με τις απαιτήσεις της συγκυρίας. Το ίδιο σκέφτονται και οι επίγονοι;
