Σ’ εμάς, εισπράχθηκε σαν ένας ακόμη κυματισμός – a storm in a teacup που λένε και οι Άγγλοι: καταιγίδα μέσα σ’ ένα μικρό φλιτζάνι – στην συνεχιζόμενη αντιδικία του ποιος αντιπροσωπεύει/εκπροσωπεί τον σοσιαλισμό/την σοσιαλδημοκρατία. Υπό Ελληνικές συνθήκες 2017, εννοείται.
Αναφερόμαστε στην ενώπιον της συνόδου των Ευρωσοσιαλιστών, όπου ως μέλος μεν μετέχει το ΠΑΣΟΚ/ ΔηΣυμπ δια της Φώφης Γεννηματά αλλ’ ως παρατηρητής προσέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ δια του Αλέξη Τσίπρα, τοποθέτηση του τελευταίου σχετικά με τις ευθύνες αυτής της πολιτικής οικογένειας για το ότι δεν έχει υπάρξει ουσιαστική εναντίωσή τους – των Ευρωσοσιαλιστών – στην εφαρμογή του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού (χρησιμοποιούμε τον όρο όπως τον ταλαιπωρούμε στην Ελληνική πολιτική διάλεκτο, για να συνεννοούμαστε…) στην Ευρώπη των τελευταίων χρόνων. Με την Ελληνική υπόθεση, τα Μνημόνια, την Τρόικα ως παράδειγμα αιχμής…
Είπε ο Τσίπρας (όπως μετέφερε η Φώφη, παρατηρώντας ότι για πρώτη φορά τον ακούει να το λέει κάτι τέτοιο) ότι “δεν φταίει για όλα ο κ. Σώϋμπλε“; Ή είπε (όπως διόρθωσαν οι κύκλοι του Μαξίμου) ότι δεν μπορούμε να λέμε μόνον ότι φταίει ο Σώϋμπλε, “αυτός κάνει την δουλειά του αλλά κάποιοι δεν αντιδρούν“; Η συζήτηση αληθινά φέρνει από την Βυζαντινή εκείνη αντιδικία για το μήκος των φτερών των αγγέλων, αν και όλοι αντιλαμβάνονται ότι πίσω απ’ αυτήν ελλοχεύει ο ούτως ή άλλως εντεινόμενος εκνευρισμός των ΔηΣυμπιτών από τον ρόλο που αποκτά ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, αλλά και – τώρα, τώρα ειδικά! – η εκ νέου μετακίνηση του ΔηΣυμπ από (ας το πούμε έτσι) την επιρροή Κώστα Λαλιώτη σ’ εκείνην, πάλι, Βαγγέλη Βενιζέλου. άρα “αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, μην παρεξηγηθούμε“.
Είναι αληθινά γραφικό να παρατηρήσει κανείς την σύμπτωση, το κεντρικότερο από τα dramatis personae – ο Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε – να δηλώνει σε εκλεκτή ομηγυρη/σε εκδήλωση της Deloitte στην Γερμανία ότι “δεν είναι πως δεν συμπαθώ τους Έλληνες, αλλά θα πρέπει να έχω τον χαρακτήρα της Μητέρας Τερέζας για να μην πιέζω για την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων“. Και ο μεν φίλος της Ελλάδας Βόλφι δεν τον έχει τον χαρακτήρα της – Αλβανίδας, θυμίζουμε, αγίας που περιέθαλπε τα μελαμψά, θυμίζουμε, εξαθλιωμένα παιδάκια στην Ινδία – Τερέζας. Όμως εκείνο που παίζεται με όλα αυτά ως φόντο είναι κάτι ευρύτερο και ουσιαστικότερο από τις ατάκες και τα ψυχοδράματα – οι ΔηΣυμπίτες αισθάνονται ως ιδιοκτήτες της σοσιαλδημοκρατικής ιδιότητας, που ο προσκεκλημένος νοικάρης, πιο πλούσιος και πιο πετυχημένος για την ώρα, τους εκτοπίζει από την δεξίωση: να θυμίσουμε και να θυμηθούμε ότι ο Μάρτιν Σουλτς ήταν εκείνος που πίεζε εξαρχής “να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Στρασβούργο” – είναι η νέα αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.
Διόλου συμπτωματικό: ο Μάρτιν Σουλτς, με την μετακίνησή του από το ΕυρωΚοινοβούλιο στο Βερολίνο, έφερε ή/και ταυτίστηκε με την αναπήδηση του SPD στις δημοσκοπήσεις. ενώ η εμμονικότητα Σώϋμπλε στο δόγμα του αρχίζει να τραβά προς τα κάτω το CDU/CSU, ακόμη και την Άνγκελα Μερκελ. Πίσω από τα ψυχοδράματα των δικών μας αλλά και των δικών τους, ωριμάζει στην “Ευρώπη” κάτι.
Νωρίς για συμπεράσματα – η κάλπη και όχι οι δημοσκοπήσεις είναι ο τόπος που κρίνεται το πράγμα – αλλά έχει χάζι, αν μη τι άλλο.
