ΓνωρΙσαμε την Μεγάλη Ύφεση/Great Depression στην διεθνή οικονομία, απο τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Νομίζαμε ότι ζήσαμε – από το γύρισμα του αιώνα και μέχρι το 2008 την Μεγάλη Μετριοπάθεια/Great Moderation, με την ρύθμιση των οικονομιών απο τις Κεντρικές Τράπεζες ανά τον κόσμο, μέχρι που αποδείχθηκε ότι ζούσαμε την Μεγάλη Φούσκα/Great Bubble και περιπέσαμε στο Μεγάλο Ξεφούσκωμα/Great Deflation. (Οι τυχόν πιο αυστηροί περί την ορολογία των οικονομικών ας μας επιτρέψουν σήμερα λίγη ελευθεριότητα με τους όρους).
Τώρα, έχουμε την εντύπωση πως ζούμε σε μια φάση Great Uneasiness/Μεγάλης Αμηχανίας. Την κορύφωση στο διεθνές σκηνικό την είδαμε όταν ο πολύς Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε, τον οποίο στην Ελλάδα τόσο μάθαμε να φοβόμαστε και να μισούμε (ή: να μισούμε και να φοβόμαστε) χρειάστηκε να βγει στο διεθνές χρηματοπιστωτικό και μηντιακό στερέωμα και να διαβεβαιώνει ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Deutsche Bank με την έκθεσή της σε παράγωγα (που κάνει την Lehman, την AIG, την Citigroup και όλο τον θίασο-θύμα των τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων και των παραγώγων τους να θυμίζουν παιδική χαρά) δεν είναι αντικείμενο ανησυχίας, παρά την κατάρρευση/meltdown της τιμής της μετοχής της Deutsche, αλλά και την πιστοληπτική της αξιολόγηση να στουκάρει: κάτι από τον δικό μας Γιώργο Αλογοσκούφη του 2008 μας έφεραν οι διαβεβαιώσεις αυτές, μαζί και με την εκτίμηση του Διευθύνοντος Συμβούλου της Deutsche ότι η τράπεζά του ήταν στέρεη σαν βράχος/rock solid (πάλιν ζητούμε συγγνώμη από τον αναγνώστη για τα αγγλικά αλλά, βλέπετε στα θέματα αυτά τα αγγλικά είναι που δίνουν σοβαροφάνεια).
Στην Ελλάδα, βέβαια, την Μεγάλη Αμηχανία δεν την ζούμε τόσο στα οικονομικά – αν και, μεταξύ μας, τι άλλο απο αμηχανία είναι το “καήκαμε!” του Ευκλείδη Τσακαλώτου για την περίπτωση που αφήνεται να ξεσούρνει η διαβόητη αξιολόγηση, ή πάλι η έκκληση Κυριάκου Μητσοτάκη να αποσυρθεί το σχέδιο Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό και να αρχίσει διάλογος με τους κοινωνικούς εταίρους σε μηδενική βάση; Το λέμε αυτό διότι, διάβολε!, ο Ευκλείδης είναι που την κάνει την δόλια την διαπραγμάτευση της αξιολόγησης ενώ ο Κυριάκος μας είχε υποσχεθεί προτάσεις/αντι-σχέδιο της Ν.Δ. – για το Ασφαλιστικό, ενώ μας έδωσε γενικές σκέψεις (“Κατρούγκαλος μείον” όπως έλεγε γνώστης του ναρκοπεδίου της Κοινωνικής Ασφάλισης).
Οχι, στην Ελλάδα την Μεγάλη Αμηχανία την ζούμε προπαντός στα πολιτικά, γι αυτό και η αμηχανία Τσακαλώτου – Μητσοτάκη αν και με οικονομικές αναφορές, “ντύνεται” πολιτικά. Αλλά, ειλικρινά, τι άλλο παρά αμηχανία είναι και η τυποποιημένη έκφραση “η μπάλα είναι στο γήπεδο των δανειστών”, ή πάλιν του Αλέξη Τσίπρα η παράξενη διαγγελματικής λογικής ανακοίνωση Τύπου (διότι αυτό έκανε, ουσιαστικά, μετά το Υπουργικό Συμβούλιο ο Πρωθυπουργός δηλώνοντας Βαρναλικά ότι “είμαστε τέκνο της ανάγκης”, με μόλις παραπίσω ότι “είναι [και] ώριμο τέκνο της οργής”), που ουσιαστικά περιέγραφε/απαριθμούσε τα αδιέξοδα των ημερών;
Μπορεί να έχουν δίκιο όσοι – στους κύκλους της εξουσίας και όσους παραμένουν εγγύς – πιστεύουν ότι ο Τσίπρας παραμένει μοναχικό/μοναδικό χαρτί της τωρινής Κυβέρνησης. Όμως, να, ο εναγκαλισμός με την αμηχανία δύσκολα μας προκύπτει ότι βοηθάει.
