Η μάχη της ταράτσας κάθε Αντρέα και κάθε Αλέξη είναι μια κόντρα, μα τι κοντρα!

ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΗΣΑΝ όλη τη βδομάδα τα συστημικά ΜΜΕ για τη… νίκη των ΜΑΤ στην… ένδοξη “Μάχη της ταράτσας ” του Βεροιώτη στρατηγού Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ο οποίος συνεχίζει με όλες του τις δυνάμεις πυρός να προελαύνει…νικηφόρα στο μέτωπο των Εξαρχείων!

Δεν έδειξαν, φυσικά, την πραγματική εικόνα στη γύρω από την θρυλική πια Πλατεία περιοχή, όπου έπεσε το ξύλο της αρκούδας, αλλά εστίασαν τους μισότυφλους φακούς από τις κάμερες τους στην πραγματικά ειρηνική πορεία χιλιάδων πολιτών που πραγματοποιήθηκε ανέφελα για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια.

Πράγματι, ο κόσμος αυτός, αλλά και η ελληνική Αστυνομία κατάφεραν να περιφρουρήσουν την πορεία της 17 Νοεμβρίου 2019.

Όσο όμως κι αν η κυβερνητική μηντιακή προπαγάνδα προσπάθησε να πιστώσει την επιτυχία αυτή στον κ. Μητσοτάκη, η αλήθεια δεν κρύβεται.

Στην ΑΣΟΕΕ είχαμε μια ωμή επέμβαση της Αστυνομίας, βίαιη πλην νόμιμη λόγω της Κεράμειας κατάργησης του Πανεπιστημιακού ασύλου.

Στην Πορεία για το Πολυτεχνείο είχαμε μια πόλη πιο ήρεμη, αλλά και ένα Σουέλ Βίας στα στενά των Εξαρχείων.

Ένα υποθαλάσσιο κύμα άγριας ωμότητας επί δικαιών και αδίκων που κρύφτηκε επιμελώς από τα ΜΜΕ με μια πλημμυρίδα θριαμβολογιών για τη λαμπρή νίκη των δυνάμεων Ασφαλείας και του ΝΔ δόγματος, Νόμος και Τάξη.

Με αυτό το Δόγμα, άλλωστε, την πατριδοκαπηλεία στο Μακεδονικό και την ξενοφοβία στο Προσφυγικό πήρε τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου η ΝΔ.

Τέσσερις μήνες μετά, γνωρίζουμε όλοι τη… δύναμη των αστυνομικών γκλομπς, την δικαίωση του Αλέξη Τσίπρα για τη συμφωνία των Πρεσπών και την πλήρη ανετοιμότητα της ΝΔ στο Προσφυγικό ζήτημα!!

Κεφάλια ματώνουν αδιακρίτως στα Εξάρχεια, ο κ. Μητσοτάκης δηλώνει ανερυθρίαστα ότι θα εργαστεί για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ και μόλις την περασμένη Τετάρτη ανακοίνωσε το… σχέδιο της Κυβέρνησης να κλείσει τις ανοιχτές Μόριες και να ανοίξει κλειστές Μόριες, λέει

Φυσικά δικαιούμαστε να λέμε , Μωραίνει ο Κύριος…

Η μεγάλη ειρηνική Πορεία για το Πολυτεχνείο , με κορυφαία και έντιμη πολιτική παρουσία αυτή του Αλέξη Τσίπρα ήταν φέτος όχι μόνο τιμή στη Μνήμη των νεκρών του 73 αλλά και ολοφάνερη καταδίκη της κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου.

Με τανκ το 1973, με νόμο το 2019.

Με πατέρα Πλεύρη τότε, με γιο Πλεύρη τώρα…

Με τον πατέρα Μητσοτάκη αυτοεξόριστο στο Παρίσι και με πατεράδες πολλών αγωνιστών του Πολυτεχνείου στις εξορίες της Γυάρου και της Μακρονήσου τότε.

Με τον γιο Μητσοτάκη να κυβερνάει τη βοήθεια της ακροδεξιάς τώρα…

Όμως η μάχη της Ταράτσας δεν έχει κριθεί και φοβάμαι ότι τώρα ξαναξεκινάει!

Η Μπουμπουλίνας στεγάζει πια το Υπουργείο Πολιτισμού και στην…Ταράτσα δεν χτυπάνε τον Αντρέα (Λεντάκη). Η Ταράτσα , όμως, έχει από καιρό αλλάξει και γράφει τώρα μια νέα παλιά ιστορία.

** ” Σήμερα εσύ αύριο εγώ.. Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα…”

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ της ΝΔ έχουν μόνιμους λογαριασμούς με τη νεολαία. Οι κρίσεις στις σχέσεις των δύο πλευρών εκδηλώνονται με εντυπωσιακά όμοιο τρόπο από γενιά σε γενιά.

Τη διαφορά κάνει το προφίλ του ηγέτη που βρίσκεται κάθε φορά στο τιμόνι της Συντηρητικής παράταξης και της κυβέρνησης.

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, το 1979 όταν αντιλήφθηκε ότι η κυβέρνησή του βυθιζόταν σε πέλαγος φοιτητικών καταλήψεων δε δίστασε να σαλπίσει υποχώρηση και να πάρει πίσω το νόμο για τα Πανεπιστήμια.

Δύο δεκαετίες μετά, η κυβέρνηση του ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ πολιορκημένη από την άγρια εξέγερση του 2008 επέλεξε τον κατευνασμό φιμώνοντας τα έξαλλα στελέχη της που πίεζαν το Μαξίμου να κατεβάσει τον στρατό στο Σύνταγμα για να καταστείλει τα «Δεκεμβριανά» των 15χρονων συμμαθητών του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Η κυβέρνηση ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ,όμως ,τον Νοέμβρη του 1990, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα πρωτοφανές κύμα μαθητικών καταλήψεων στο 70% των Λυκείων της χώρας, διάλεξε πόλεμο. Ακραίοι υπουργοί κατέστρωσαν σχέδιο ανακαταλήψεων των σχολικών μονάδων ρίχνοντας στη μάχη τον σκληρό μηχανισμό της ΟΝΝΕΔ. Ο στόχος ήταν να αιφνιδιαστούν οι ομάδες περιφρούρησης των καταλήψεων στην περίοδο των χριστουγεννιάτικων διακοπών.

Στις 8 Ιανουαρίου 1991 ξημερώματα, ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός στο σχολικό συγκρότημα Βουδ της Πάτρας άγρια χτυπημένος από ομάδα ΟΝΝΕΔιτών. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας καιγόταν η πρωτεύουσα. Άλλοι 8 νεκροί, οι μισοί στο κτίριο Κάπα Μαρούση στο κέντρο της Αθήνας.

Η παράταξη της ΝΔ δεν έχασε μόνο τον πόλεμο. Έχασε μια ολόκληρη γενιά που με τα λάβαρα αυτών των καταλήψεων μπήκε νικηφόρα στα Πανεπιστήμια, κράτησε τον έλεγχο στις σχολές που δεν ησύχασαν ξανά από τότε και κυρίως, γαλούχησε την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που άρπαξε τα άλογα από το διεφθαρμένο παλαιοκομματικό σύστημα της χώρας αναγκάζοντάς το, το 2015, να ξεπεζέψει για πέντε χρόνια από τη διακυβέρνηση της χώρας.

Για όσους το έχουν ξαναδεί, πρόκειται για το ίδιο έργο. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Όλα αρχίζουν με κυβερνητική πρωτοβουλία επίδειξης μεταρρυθμιστικής πυγμής.

Είναι δε εκπληκτικό ότι μεταξύ των δύο κυβερνήσεων Μητσοτάκη που απέχουν μεταξύ τους σχεδόν 30 χρόνια, η κυβερνητική ατζέντα διατηρείται στη φορμόλη και παραμένει ανατριχιαστικά ίδια: Ιδιωτικά Πανεπιστήμια προ των πυλών, Κολέγια να πανηγυρίζουν για την εξομοίωση των πτυχίων τους, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, θρησκευτική κατήχηση στα σχολεία.

Από την ατζέντα του ’90 έχουν –προς το παρόν μείνει εκτός μόνο οι μαθητικές ποδιές. Τα πρώτα σχέδια ΠΔ για τη λειτουργία των σχολείων που είχε επεξεργαστεί η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ κυβέρνηση έκαναν λόγο για «ομοιόμορφη εμφάνιση» των μαθητών!

Γρήγορα έρχεται η απάντηση στη μεταρρυθμιστική πυγμή της κυβέρνησης. Ξεσπούν οι πρώτες καταλήψεις και οργανώνονται τα πρώτα συλλαλητήρια. Κάπου εδώ χάνει τον έλεγχο ο υπουργός Παιδείας/Θρησκευμάτων και παίρνει τα ηνία ο υπουργός Δημόσιας Τάξης/Προστασίας του Πολίτη.

Είναι η οριακή στιγμή που οι σοβαροί άνθρωποι της κυβέρνησης –όλες οι κυβερνήσεις διαθέτουν τέτοιουςαρχίζουν τις προσευχές….

Όσο εντείνεται η κρατική καταστολή, τόσο αυξάνεται το ρίσκο της κυβέρνησης, η οποία βαυκαλίζεται ότι επιβάλλει την τάξη. Μέχρι να γίνει το κακό. Να ματώσει μία φοιτητική διαδήλωση. Είναι το σημείο που τελειώνει ο πολιτικός χρόνος και αφηνιάζει το άλογο της λαϊκής αντίδρασης.

Ο λόγος για τον οποίο σε ολόκληρη την περίοδο της Μεταπολίτευσης μόνο δύο φορές και αυτές έπειτα από άδεια των αρμόδιων πανεπιστημιακών οργάνων, επιτράπηκε αστυνομική επέμβαση σε πανεπιστημιακό χώρο (στο Χημείο το ’85 και στο Μετσόβειο το ’95) δεν ήταν ποτέ ο νόμος για το άσυλο.

Η Αστυνομία δεν είχε πολιτική εντολή να εισβάλει στα αμφιθέατρα και να ανοίξει κεφάλια φοιτητών. Ο νόμος για το άσυλο επέτρεπε επέμβαση της δημόσιας δύναμης χωρίς άδεια σε περίπτωση διάπραξης κακουργημάτων. Και σε αυτό κανείς φυσικά δεν διαφωνεί για την πάταξη της ανομίας.

Αλλά ποτέ δεν δόθηκε τέτοια πολιτική εντολή. Γιατί μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε στην κρίσιμη θέση του εντολέα, τόσο άφρονας πολιτικός….

ΥΓ Άσχετο με το σημερινό θέμα της στήλης. Σχετικό όμως με την Πολιτική και τον Πολιτισμό:

Κάποιος να πει στον ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΒΑΚΟ ότι από την Ελλάδα δεν έφυγε το… 2001, λόγω ΣΥΡΙΖΑ!

Έφυγε για μια λαμπρή διεθνή καριέρα με ΜΌΝΙΜΗ εργασία στην Αυστρία και όχι μόνο και με ΜΟΝΙΜΗ κατοικία στο εξωτερικό Συνεργάτης και φίλος, από τα χρόνια μου στη Διεύθυνση Επικοινωνίας του Μεγάρου Μουσικής

Φιλτέρα δε η Αλήθεια !

* Η Ελένη Σπανοπούλου είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ

** Οι στίχοι του Μίκη Θεοδωράκη από τον περίφημο κύκλο τραγουδιών του , το ΣΦΑΓΕΊΟ

” Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ‘μαστε παρέα τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ”