Η λεπτή γραμμή

Ο αείμνηστος Κώστας Νικολάου, γνωστός αγωνιστής της δημοκρατίας, σε άρθρο του, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, είχε επιχειρήσει μια λεπτή διάκριση, παρεμβαίνοντας στη σχετική δημόσια συζήτηση.

 Με την ιδιότητα και του ιδρυτικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ,  ο σπουδαίος αυτός αγωνιστής, που είχε γράψει ιστορία και με τις εκπομπές του στη «Ντώϋτσε Βέλλε», στην περίοδο της δικτατορίας, είχε διευκρινίσει ότι, στην πολιτική αντιπαράθεση, η συντηρητική παράταξη είναι ο στρατηγικός, πολιτικός αντίπαλος, αλλά η δικτατορία αποτελούσε τον εχθρό, για το νεοπαγές κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Κατά συνέπεια, σύμφωνα μ` εκείνη την κομβική ανάλυση, όσοι είχαν υπηρετήσει τη χούντα, αλλά και όσοι επέμεναν να ταυτίζονται μαζί της, ακόμη και στις συνθήκες δημοκρατικής ομαλότητας, είχαν υπερβεί τη λεπτή γραμμή, που, αυτομάτως, τους έθετε εκτός του δημοκρατικού πλαισίου. Η είσοδος στο Κοινοβούλιο της «Χρυσής Αυγής» επανέφερε  εκείνη την «ξεχασμένη» συζήτηση. Τα κοινοβουλευτική ή μη στελέχη της τελευταίας, δε βαρύνονται-λόγω ηλικίας-για συνεργασία με το χουντικό καθεστώς, αλλά γιατί η εξύμνηση, εκ μέρους τους, του χουντικού καθεστώτος, τους θέτει εκτός του αποδεκτού δημοκρατικού πλαισίου, καθώς έχει κριθεί, ορθά, ότι ο λόγος, αλλά και πράξεις τους, συνιστούν νομιμοποίηση του «βιασμού της  δημοκρατίας». Αραγε, δεν ισχύει το ίδιο και για στελέχη, κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, που έχουν επιδείξει ανάλογη συμπεριφορά; Η αποδοχή, επί παραδείγματι, της δυσφημιστικής, χουντικής  προπαγάνδας, για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με την παραπλανητική επωδό, ότι δεν υπήρξαν νεκροί, εντός του Ιδρύματος,  κινείται, άραγε, εντός του αποδεκτού δημοκρατικού πλαισίου; Ακόμη περισσότερο, η οργανική ένταξη στην ΕΠΕΝ, το προσωπικό δημιούργημα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, όπως προκύπτει ανάγλυφα και από σχετικό μήνυμα του τελευταίου, μέσα από τη φυλακή, συνάδει με τη συμμετοχή-με διακριτό μάλιστα ρόλο-σε κόμμα του «δημοκρατικού τόξου» και δη, σε κόμμα εξουσίας; Όταν, επιπρόσθετα,  έχει αναλάβει και το ρόλο του γραμματέα της Νεολαίας, στο εν λόγω χουντικό μόρφωμα, τότε το δίλημμα γίνεται ακόμη πιο έντονο.

 Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος, ότι ο καθείς έχει δικαίωμα στο λάθος,  σε «νεανικές αμαρτίες», πολύ δε περισσότερο στο δικαίωμα του αναθεωρείν. Όταν, όμως, από την ίδια πλευρά ακούγονται απόψεις που, στην καλύτερη εκδοχή, συνιστούν προτροπή για κάποιου είδους αποκλεισμό των, ανεπιθύμητων πολιτικά, ιδεών (και κομμάτων;), τότε για ποια «αναθεώρηση» μιλάμε;

 ΛΕΥΤ.  ΚΑΝΑΣ