Της Ελένης Τσερεζόλε
Τα γεγονότα στο 1ο και 2ο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη, με την ανεξέλεγκτη δράση ομάδων με τη νέα χρυσαυγίτικη επίθεση, αυτή τη φορά κατά συγκέντρωσης της ΚΝΕ, 24 ώρες μετά τη δολοφονική επίθεση κατά φοιτητών, είναι άκρως ανησυχητικά. Εξίσου όμως ανησυχητική είναι στην ουσία είτε η μη αντίδραση είτε η καθυστερημένη αντίδραση των αρμόδιων φορέων της Πολιτείας απέναντι σε αυτό που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αναβίωσης ακροδεξιών, χρυσαυγίτικων πρακτικών, ενώ σε λίγες μέρες θα κλείσει ένας χρόνος από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης.
Με καθυστέρηση δύο ημερών, η υπουργός Παιδείας αφού έκανε αορίστως λόγο για «βίαιες συμπεριφορές» που «δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτές», ζήτησε την παρέμβαση του Εισαγγελέα, ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, επέδειξαν «χαλαρή» στάση απέναντι στους νεοναζί κουκουλοφόρους. Οι ίσες αποστάσεις από την πλευρά της υπουργού Παιδείας προκαλεί –τουλάχιστον– προβληματισμό. Αρνείται να δει αυτό που κατέγραψαν όλες οι τηλεοπτικές κάμερες; Την επίθεση δηλαδή των νεοναζί κουκουλοφόρων, που ενεργούσαν οργανωμένα και με μεγάλη βία, κατά μαθητών και φοιτητών; Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κουκουλοφόροι επιτέθηκαν και το απόγευμα κατά διαδήλωσης κατά των νεοναζί στο κέντρο της πόλης… Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να διακρίνει η υπουργός Παιδείας και καταφεύγει, όπως και η υφυπουργός της, στη Βουλή, σε ήπιες αόριστες αναφορές; Επιδιώκει άραγε την υποβάθμιση των πολύ σοβαρών γεγονότων; Και αν ναι, ποιο στόχο εξυπηρετεί αυτή η πολιτική επιλογή; Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή η κυβέρνηση κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά –άλλωστε τρία στελέχη του ΛΑΟΣ βρίσκονται σε κορυφαία υπουργεία. Ωστόσο η πολύ «διακριτική» αντίδραση της κυβέρνησης μαρτυρά την αλλεργία της κυβέρνησης απέναντι στη Δημοκρατία. Έτσι εξηγείται ότι η κυβέρνηση κάνει ότι δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν μιλάει απέναντι στη ναζιστική βία.
