Η κρυμμένη «έκρηξη» της ανεργίας

Τα στοιχεία τα λένε όλα: αυτή στη στιγμή, βρίσκονται σε καθεστώς αναστολής περισσότεροι από 532.000 μισθωτοί. Με άλλα λόγια, το ένα τέταρτο (1/4) των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται σε αναστολή και πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως προκύπτει από την έρευνα του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού (ΕΙΕΑΔ). Σημειωτέον ότι στο πρώτο κύμα της πανδημίας οι τελούντες εν αναστολή εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ήταν  992.443 –τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του περασμένου έτους. Βάσει της ίδιας έρευνας, η απώλεια εισοδήματος όσων είναι σε αναστολή υπολογίζεται σε 30-35% κάθε μήνα, ενώ οι καλά γνωρίζοντες την αγορά εργασίας, αλλά και τη ζημιά που συνεχώς βαθαίνει στην πραγματική οικονομία από κάθε μέρα καραντίνας, προεξοφλούν ότι σε αυτό το μισό εκατομμύριο τελούντες εν αναστολή εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα κρύβεται η μελλοντική έκρηξη της ανεργίας. Με άλλα λόγια, όταν τα προγράμματα αναστολών τελειώσουν και τα περιοριστικά μέτρα αρθούν, τότε η παλίρροια θα γίνει άμπωτη και θα αναδειχθεί το σεληνιακό τοπίο που αφήνει πίσω της. Η μειωμένη ζήτηση της επόμενης μέρας, σε συνδυασμό με τις χιλιάδες λουκέτων στην αγορά, θα καθιστούν «περιττούς» πολλούς εκ των εργαζομένων που τώρα παραμένουν εγγεγραμμένοι στο δυναμικό των επιχειρήσεων που εργάζονται –αφού δεν πληρώνονται απ’ αυτές, αλλά από τον κρατικό προϋπολογισμό. Με άλλα λόγια, όσο ξεδιπλώνεται η συζήτηση για άρση των μέτρων και επιστροφή στην κανονικότητα (που ήδη προεξοφλείται, μάλλον κάπως πρόωρα αν δει κανείς τί συμβαίνει στα ελληνικά νοσοκομεία…) τόσο θα έπρεπε αυτή η συζήτηση να συνοδεύεται από μία άλλη: από το σχέδιο «μετάβασης» στην επόμενη μέρα με τις κατά το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Απαιτείται, μ’ άλλα λόγια, ένα καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα ώστε η λήξη των προγραμμάτων αναστολής να μην οδηγήσει σε έκρηξη της ανεργίας –καθώς αυτή θα ενισχύσει την αυτοτροφοδοτούμενη κρίση της μείωσης της ζήτησης, των λουκέτων και του φαύλου κύκλου μίας νέας ύφεσης. Το πρόβλημα, μ’ άλλα λόγια, δεν είναι μόνο ότι βιαζόμαστε να μιλήσουμε για άνοιγμα της οικονομίας όταν στα νοσοκομεία επικρατεί «πόλεμος».  Επιπροσθέτως, το πρόβλημα είναι πως η συζήτηση περί «ανοίγματος» δεν συνοδεύεται από τη συζήτηση για το σχέδιο μετάβασης στην «επόμενη μέρα».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ