Τα «ξόρκια» σε κάθε υπερβολική εξοπλιστική δαπάνη, αλλά και η
επιμονή στην άποψη ότι ο μόνος δρόμος για την Ελλάδα και την
Τουρκία είναι να λύσουν τις διαφορές τους μέσω διαλόγου και των
διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων πολλές φορές αντιμετωπίζεται ως
ένας «αφελής πασιφισμός» και οι φορείς της ως κάποιοι δήθεν
«ρομαντικοί» που δεν καταλαβαίνουν το παιχνίδι που παίζεται σε
Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο.
Ωστόσο, η ζωή έρχεται να επιβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται για
κάποιους «ρομαντικούς» που εκφράζουν εξιδανικευμένες απόψεις,
αλλά για την ουσιαστική πραγματικότητα.
Την περασμένη εβδομάδα, περίσσεψαν οι επικρίσεις για την
Ισπανία του Σάντσεθ που συμφώνησε με την Τουρκία του
Ερντογάν να εμβαθύνουν τις σχέσεις τους σε ό,τι αφορά στους
αμυντικούς εξοπλισμούς. Όλοι, λοιπόν, της κυβέρνησης
συμπεριλαμβανομένης που προέβη και σε επίσημη διαμαρτυρία,
δια της σχετικής δήλωσης του κυβερνητικού εκπροσώπου,
στάθηκαν σε αυτό ακριβώς: στο πώς, δηλαδή, μία ευρωπαϊκή
χώρα, που «δεσμεύεται», υποτίθεται, από τα ευχολόγια που έχουν
κατά καιρούς περάσει από τις Συνόδους Κορυφής για την Τουρκία,
συμφωνεί να παράσχει εξοπλισμούς στην Τουρκία.
Φυσικά, όσο κι αν όντως θα έπρεπε τα πράγματα στην ευρωπαϊκή οικογένεια να
είναι κάπως πιο ξεκαθαρισμένα, αυτό που κάνει η Ισπανία δεν
είναι ούτε πρωτόφαντο, ούτε παράλογο. Όσο η Τουρκία είναι
διατεθειμένη να προσφέρει αφειδώς πολλά εκατομμύρια δολάρια
για εξοπλισμούς, τόσο θα υπάρχουν πρόθυμες χώρες να τής τούς
παράσχουν.
Και για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις για τον «σοσιαλιστή» Σάντσεθ, ίσως εκείνοι στην κυβέρνηση που στέκονται στην πολιτική προέλευση του Ισπανού πρωθυπουργού να έπρεπε να σκεφτούν ότι ο πιο πιστός σύμμαχος του Ερντογάν στην Ευρώπη, που θέλει να τον εξοπλίσει και με τα περίφημα 6 «αόρατα» υποβρύχια που αλλάζουν τους συσχετισμούς στο Αιγαίο, δεν είναι ο «σοσιαλιστής» Σάντσεθ, αλλά η κεντροδεξιά Μέρκελ…
Όπως και να έχει, η συνάντηση Σάντσεθ-Ερντογάν στην Άγκυρα
την περασμένη εβδομάδα έφερε στην επιφάνεια για μία ακόμη
φορά το θέμα των συμφερόντων, όπως και την διάψευση των
ισχυρισμών όσων βλέπουν την Τουρκία και τον Ερντογάν ως
«απομονωμένους».
Όμως, ταυτοχρόνως, έφερε και κάτι άλλο: τη δικαίωση εκείνων των υποτιθέμενων «ρομαντικών», που όταν η Ελλάδα υπέγραφε την «ελληνογαλλική» αμυντική συμφωνία και υποθήκευε τους προϋπολογισμούς του μέλλοντός της αγοράζοντας γαλλικές φρεγάτες και μαχητικά Rafale, προειδοποιούσαν ότι ξεκινάει μία κούρσα εξοπλισμών, από την οποία θα βγει χαμένη η κοινωνία και θα κερδίσουν μόνο οι εταιρείες και οι προμηθευτές.
Αυτές οι φωνές φαίνονταν «μίζερες» τότε και παντελώς αταίριαστες μέσα στο κλίμα της γενικότερης ευωχίας και της θριαμβολογίας πως «πιάσαμε στον ύπνο τον Ερντογάν».
Ε, να λοιπόν, που η Τουρκία αντιδρά και «απαντά» στις φρεγάτες με συμφωνία για ναυπήγηση ενός ελικοπτεροφόρου
και μετά ενός αεροπλανοφόρου.
Κάπως έτσι, η κούρσα των εξοπλισμών ξεκίνησε και η στήλη δεν θέλει να σκεφτεί ότι η
επόμενη «κίνηση» της Αθήνας θα είναι να «σηκώσει το γάντι» (sic)
παίρνοντας και… γαλλικές κορβέτες. Η λύση είναι ο διάλογος, όχι η
κούρσα των εξοπλισμών. Τουλάχιστον για όσους ψάχνουν λύσεις
επωφελείς για την κοινωνία και όχι για τους εμπόρους όπλων.
