Tης Αγγελικής Αδαμοπούλου από την Κυριακάτικη Kontranews
Το πολύπαθο 2020 θα καταγραφεί ως έτος-σταθμός στη σύγχρονη ιστορία. Ένας ιός παγκόσμιας διασποράς μας υπενθύμισε πόσο τρωτοί παραμένουμε απέναντι στο επιθετικό άγνωστο και η αποκρουστικά στυγνή δολοφονία του Τζωρτζ Φλόιντ πυροδότησε το μαζικότερο κίνημα κοινωνικών διεκδικήσεων των τελευταίων δεκαετιών.
Η απελπισία του μαγνητοσκοπημένου «ασφυκτιώ» ενός αδύναμου θύματος που συνθλίβεται υπό την πίεση της αυθαίρετης κρατικής βίας θα μείνει μόνιμος κόμπος στον λαιμό όσων νοιάζονται στοιχειωδώς για την ελευθερία, την ισότητα, την αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή· όσων, δηλαδή, πιστεύουν κι ελπίζουν ακόμη στην προοπτική μιας γνήσια ανθρωπιστικής δημοκρατίας, δίχως αστερίσκους και πλαστές σταθμίσεις.
Το κατασταλτικό δόγμα «νόμος και τάξη» παραμορφώνει έννοιες κι αξίες θεμιτές με χειριστικούς όρους συναισθηματικού εκβιασμού και πολιτικού μάρκετινγκ. Το προφίλ του «εχθρού» κατασκευάζεται μεθοδικά. Περιφερόμενοι αυταναφορικοί «λαγοί» με αισθητική φτηνής σαπουνόπερας και ψευδοβιωματικές αναφορές, αρθρώνουν λόγο διχαστικό κι αυταρχικό και επιβάλλουν μια ιδιότυπη νεοεμφυλιακή ατζέντα. Κύμβαλα αλαλάζοντα ορίζουν κατ’ επιλογή το σωστό και το λάθος. Διαιρούν και βασιλεύουν με μυωπική αλαζονεία και προφάσεις. Στήνουν δολοφονίες χαρακτήρων και ιδεών με χέρι βαρύ και με τις πλάτες των αφανών σφετεριστών της εξουσίας. Την ίδια στιγμή, οι αιώνιοι «γνωστοί-άγνωστοι» και το παρακράτος παραμένουν στο απυρόβλητο, αφού προσφέρουν χρήσιμο επικοινωνιακό άλλοθι στις ανομολόγητες δεσποτικές φιλοδοξίες των κυβερνώντων.
Το ελληνικό παράρτημα της Διεθνούς Αμνηστίας διαπίστωσε και κατέγραψε τα εξής πολύ ανησυχητικά: «Η αστυνομία στην Ελλάδα χρησιμοποιεί συστηματικά υπερβολική βία, περιλαμβάνοντας ακόμη και χημικά, εναντίον κυρίως ειρηνικών διαδηλωτών. Παρά τις πολυάριθμες περιπτώσεις κακοποίησης ανθρώπων κατά τη σύλληψη ή την κράτηση, οι αρχές αρνούνται να αναγνωρίσουν την έκταση του προβλήματος, δημιουργώντας κλίμα ατιμωρησίας». Τεκμηριώνονται «παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από μέλη των σωμάτων ασφαλείας» και «ανικανότητα ή απροθυμία της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών να οδηγήσουν τους υπεύθυνους σε λογοδοσία». «Εδώ και πάρα πολύ καιρό, οι Ελληνικές Αρχές έχουν βάλει στην άκρη τέτοιες παραβιάσεις ως “μεμονωμένα περιστατικά” … συχνά αστυνομικοί που ευθύνονται για εγκληματική συμπεριφορά μένουν ατιμώρητοι και τα θύματα δεν έχουν πρόσβαση σε αποτελεσματικά ένδικα μέσα και δεν αποκαθίσταται η βλάβη».
Εύκολα θα υπέθετε κανείς πως η Διεθνής Αμνηστία είχαν υπόψη της τον Ζακ Κωστόπουλο, τον Βασίλη Μάγγο, τον Δημήτρη Ινδαρέ, τον Νίκο Σοφιανό, τον Ηλία Γκιώνη, τον Άλεξ Τιτκώβ και τον Θωμά Λάλο, τον Μάριο Αραβαντινό, τα παιδιά στις πλατείες και στην προβολή του Τζόκερ, το ρεσιτάλ αυταρχισμού στην ΑΣΟΕΕ, τους 300 γονατισμένους –σαν αιχμαλώτους πολέμου– στο Γκάζι, τα ξεγυμνώματα «υπόπτων» σε κοινή θέα, τις κραυγές από τους άγριους ξυλοδαρμούς στα κρατητήρια της Καλλιδρομίου στην επέτειο δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Κι όμως, αυτά γράφτηκαν το 2012.
Είναι φανερή και δεδομένη πλέον η έλλειψη πολιτικής βούλησης για αλλαγή υποδείγματος και οικοδόμηση μιας σχέσης δικαιολογημένης εμπιστοσύνης μεταξύ αστυνομίας και πολίτη. Το κρυφτό του κ. Χρυσοχοΐδη με πόρισμα της επιτροπής Αλιβιζάτου γίνεται το sequel της «λίστας Πέτσα». Τα πειθαρχικά της ΕΛ.ΑΣ. διυλίζουν τον κώνωπα σε υποθέσεις αυστηρά υπηρεσιακές αλλά καταπίνουν την κάμηλο σε περιστατικά ποινικού ενδιαφέροντος. Γλίσχρες δικογραφίες φτάνουν στα ακροατήρια και το έργο της Δικαιοσύνης υποφέρει. Η κοινωνία μας, όμως, δεν αντέχει πια αυτόν τον επίμονο λεκέ. Το μόνο που μας έχει απομείνει είναι να επικαλεστούμε επίμονα τα δημοκρατικά κι ανθρωπιστικά αντανακλαστικά των ίδιων των αστυνομικών και να υπενθυμίζουμε σθεναρά στον δημόσιο λόγο ότι «κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Πόσο μάλλον οι ίδιοι οι άνθρωποι που έχουν εξουσιοδοτηθεί να τον επιβάλλουν.»
*Βουλευτής του ΜέΡΑ25
