Θεωρητικά, μια ματιά στις δημοσκοπήσεις δείχνει πως δεν κινείται τίποτα. Ότι, δηλαδή, οι πολιιτικοί συσχετισμοί είναι αμετάβλητοι και δειχνουν μία αντιπολίτευση γενικώς σταθερή στα ποσοστά της, μία αξιωματική αντιπολίτευση ειδικώς που δεν μπορεί να καρπωθεί σε ποσοστά την φθορά της κυβέρνησης, αλλά και μία κυβέρνηση που έχει άνετο προβάδισμα.
Μόνο που δημοσκοπήσεις δεν είναι μόνο η πρόθεση ψήφου. Για την ακρίβεια, η πρόθεση ψήφου είναι η κορυφή του παγόβουνου. Και, πίσω από την φαινομενική ακινησία αυτής της κορυφής, κρύβεται μία κινητικότητα που αφορά στα ποιοτικά ευρήματα των μετρήσεων: για παράδειγμα, αν δει κανείς την μέτρηση της Metron Analysis για το Mega, για πρώτη φορά οι Έλληνες βλέπουν πέρα από την πανδημία: Η διαπίστωση πως «η χώρα πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση» παίρνει, για πρώτη φορά έπειτα από καιρό, αρκετές μονάδες από τους ερωτηθέντες, ενώ η πανδημία παύει να θεωρείται το σημαντικότερο πρόβλημα: ενώ πριν έναν μήνα τη χαρακτήριζαν ως τέτοιο το 49% των ερωτηθέντων, το ποσοστό αυτό έχει πέσει θεαματικά στο 33%! Επίσης, η κοινωνία δείχνει να στρέφει το βλέμμα της στην οικονομία και την ανεργία, που αθροιστικά θεωρούνται το σημαντικότερο πρόβλημα. Με άλλα λόγια, σιγά σιγά, υποχωρεί ο φόβος για την πανδημία, που κρατούσε τους πολίτες «ακινητοποιημένους» και η ατζέντα μπαίνει στην κανονικότητα: όσο η πανδημία υποχωρεί και οι δραστηριότητες ανοίγουν, τόσο ο κόσμος κοιτάει την τσέπη του, βλέπει πως διάφορες μειώσεις μισθών ήρθαν για να μείνουν, φοβάται τις επιχειρήσεις που δε θα αντέξουν ανοιχτές, την ανεργία που έχει πάρει την ανιούσα. Με άλλα λόγια, αυτή η συνθήκη πως «σε κάθε κρίση, ο φόβος κρατά τον κόσμο συσπειρωμένο γύρω από τους ηγέτες του», τελειώνει. Και κάπως έτσι, ξεκινά η εποχή που οι ηγέτες αμφισβητούνται για τις επιλογές τους και οι πολίτες έχουν αφήσει πισω τους τον φόβο και αισθάνονται ελεύθεροι να τους στείλουν τον λογαριασμό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
