Δεν -δεν! – θα ξεκινήσουμε λέγοντας ότι υπάρχει συμφωνημένο/ψηφισμένο Μνημόνιο-3, που περιμένει την άμεση (αμεσότερη δεν γίνεται!) υλοποίησή του με την λογική του implementation, implementation, implementation της Κριστίν Λαγκάρντ. Άμα επιλεγεί, τελικά, η λύση να υπάρξει “υπουργείο Μνημονίου”, που να το αναδεχθεί Έλληνας πολίτης παίρνοντας πάνω την ευθύνη και την πρόκληση να προσπεράσει την εμπεδωμένη πρακτική του να ξορκίζουμε τα δυσάρεστα, σπρώχνοντας απλώς τον χρόνο, θα έχει γίνει ένα αληθινό πρώτο βήμα! Όμως, η αληθινή πρόκληση έρχεται απ’ αλλού: το είχε επισημάνει ο καταταλαιπωρημένος Ευκλείδης Τσακαλώτος στην τελική ευθεία της προεκλογικής εκστρατείας. Όλους τους μήνες που πέρασαν, οι υπουργοί – όλοι τους, εν τέλει – είχαν κάτσει, πίσω απο την διαπραγμάτευση. Και, ενώ σ’ αυτήν (στην διαπραγμάτευση), τσιγαριζόταν ο υπουργός-παγώνι στην αρχή, ο ίδιος ο Τσίπρας εν συνεχεία (και οι άνθρωποί του: ο Νίκος Παππάς, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, ο Σπύρος Σαγιάς κοκ.), ο Χουλιαράκης όλο και πιο πολιτικά, ο Τσακαλώτος από ένα σημείο και πέρα, οι υπουργοί ακόμη και της πρώτης γραμμής δεν αγγιξαν το δυσάρεστο τμήμα των χαρτοφυλακίων τους.
Να το πούμε ανοιχτά: δικαιούνται, όσοι τώρα κληθούν σε υπουργικούς θώκους, δυο, άντε τρεις! μέρες ευχαρίστηση. Και οργάνωση. Ύστερα, επειγόντως τα κεφάλια μέσα! Κανείς – μα, κανείς – υπό τις συνθήκες αυτές, δεν πρέπει να δώσει στον εαυτό του το δικαίωμα να το παίξει πιο φιλολαϊκός, να “αναθέτει” στους διαπραγματευτές (που θα υπάρξουν) την αναδιαπραγμάτευση όσων δεν τον βολεύουν εκείνον τον ίδιο στο χαρτοφυλάκιό του. Και, φυσικά, να κάνει επίδειξη στα τηλεπαράθυρα…
Τώρα, το άλλο: η μείζων επιτυχία/νίκη του υπό τον Αλέξη Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ είναι πως όσοι δεν άντεξαν και απομακρύνθηκαν απο την ζαλιστική διαχείριση των τελευταίων 2 μηνών – βασικά η ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη, αλλά και η υπερφίαλη Ζωή, και ο υπουργός-παγώνι Γιάνης (με ένα “ν”, πάντα) Βαρουφάκης – αυτοί αυτοοπεριθωριοποιήθηκαν στις 20 Σεπτεμβρίου. Ο ΛΑΕ εκφράζει, στις κάλπες, το 1/10 προς 1/15 των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου, άσχετα αν επικαλείται την αποχή – την όντως αποσταθεροποιητική αποχή – ως δική της.
Η αποχή, παρέα με την παράξενη παρουσία Λεβέντη στην Βουλή των Ελλήνων, αποτελεί σήμα κινδύνου. Οχι όμως για την σημερινή Κυβέρνηση μόνον. άλλωστε αυτή έχει άλλον άμεσο εχθρό/τιμωρία: την υποχρέωση να κυβερνήσει… Όχι, η αποχή και η θρυμματοποίηση των κομματικών εντάξεων απειλεί το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
Αυτά, όμως, είναι γι αργότερα. Ενώ η καημένη η πραγματικότητα (και η διακυβέρνηση) είναι για σήμερα-αύριο.
