Το πρώτο συναίσθημα που γεννήθηκε αυθόρμητα σε πολλούς-ες από εμάς όταν ακούσαμε ότι τα δημοφιλή μέσα κοινωνικής δικτύωσης απέκλεισαν τον Ντόναλντ Τραμπ από τα δίκτυά τους, ήταν ανακούφιση. Εξάλλου, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ έλεγε διαρκώς ψέματα, ενώ πολλά από τα λόγια και τις αναρτήσεις του μπορούν ευθέως να συνδεθούν με τα έκτροπα στο Κονγκρέσο, που αμαύρωσαν την εικόνα της αμερικανικής Δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο. Μπορούν, μάλιστα, να συνδεθούν με τέτοιο τρόπο που να τεκμηριώνεται η κατηγορία της «υποκίνησης» αυτών των βίαιων περιστατικών που βιώσαμε στο Καπιτώλιο.
Αυτή, όμως, είναι η πρώτη ανάγνωση: γιατί αμέσως μετά, όταν θυμηθούμε ποιοι «κατέβασαν» τον λογαριασμό τίνος, τότε τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα: βλέπετε, το twitter, το facebook, το instagram ανήκουν μεν σε αυτό που λέμε «δημόσια σφαίρα» και είναι εργαλεία δημοσίου διαλόγου, ωστόσο την ίδια στιγμή ανήκουν σε εταιρείες. Ελέγχονται από εταιρικά στελέχη, υπάγονται σε εταιρικούς κανόνες και τα κριτήρια λειτουργίας τους είναι ιδιωτικοοικονομικά.
Όμως, εδώ υπάρχει η μεγάλη αντίφαση: ό,τι κι αν έγραφε ο Ντόναλντ Τραμπ, οι αναρτήσεις του είναι κομμάτι της Ιστορίας. Μάλιστα, το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ακραίο όταν σκεφτεί κανείς πως μόλις το twitter κατέβασε τον δικό του λογαριασμό, τότε ο ίδιος επιχείρησε να ανεβάσει αναρτήσεις στον επίσημο προεδρικό λογαριασμό του Λευκού Οίκου, τον γνωστό «POTUS» (President Of The United States). Και τότε, το twitter έσβησε τις αναρτήσεις και από αυτό τον λογαριασμό. Το ερώτημα, βεβαίως, δεν είναι αν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι όλα ανεξέλεγκτα: προφανώς και πρέπει να υπάρχουν κανόνες για τις ρατσιστικές αναρτήσεις ή για την υποκίνηση σε βίαια επεισόδια. Δεν λέει, δηλαδή, κανείς ότι ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να γράφει ό,τι θέλει. Όμως, το ερώτημα είναι ποιος αποφασίζει να κατεβάσει τις αναρτήσεις ενός πολιτικού που, εκτός του δημοσίου αξιώματος που κατέχει, πήρε πριν 2 μήνες 74 εκατομμύρια ψήφους; Οι αναρτήσεις του Τραμπ είναι κάτι σαν «δημόσιο κεκτημένο», καθώς αφορά στη δημόσια σφαίρα και θα αποτυπωθεί στην Ιστορία ως άρρηκτο κομμάτι της. Ως εκ τούτου, οι αποφάσεις γι’ αυτές τις αναρτήσεις δεν μπορεί να λαμβάνονται κατά το δοκούν από στελέχη ιδιωτικών εταιρειών, αλλά χρειάζεται μία παγκόσμια νομοθετική ρύθμιση για το θέμα –στο μέτρο που οι εταιρείες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θέλουν να «νομιμοποιούνται» τα δίκτυά τους από πρωθυπουργούς, προέδρους, αρχηγούς κρατών και επίσημους θεσμικούς φορείς.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
