Της Μαρίας Σπυράκη από την Κυριακάτικη Kontranews
Την εβδομάδα που πέρασε και ενώ ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα έφθασε να παραπέμπει σε μέρες εμφυλίου πολέμου,στις Βρυξέλλες εξελίχθηκε μια ενδιαφέρουσα σύγκρουση που αλλάζει την πολιτική αριθμητική στους θεσμούς και κυρίως αποτελεί ευκαιρία για μια νέα αρχή μετά την πανδημία.
Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν ανακοίνωσε την αποχώρηση των ευρωβουλευτών του από την κοινοβουλευτική ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος με αφορμή την αλλαγή του κανονισμού λειτουργίας. Σύμφωνα με το νέο κανονισμό το ΕΛΚ μπορεί πλέον να αναστείλει τη δραστηριότητα και να στερήσει τα κοινοβουλευτικά αξιώματα και τη δυνατότητα του εισηγητή, όχι μόνο από μεμονωμένους ευρωβουλευτές που παραβιάζουν τις αρχές, αλλά και από εθνικές αντιπροσωπείες ευρωβουλευτών των οποίων τα εθνικά κόμματα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις αξίες της Ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς.
Ο Βίκτορ Όρμπαν είδε τη φωτογραφία του σε αυτή την αλλαγή του κανονισμού, αφού τα τελευταία δέκα χρόνια έχει κάνει το Κράτος Δικαίου «σουρωτήρι» κόβοντας και ράβοντας τη σύνθεση των δικαστηρίων, τους νόμους για την ελευθερία του λόγου και τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Η Ευρώπη υπάρχει για τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας μόνο όταν είναι να συμβάλει στην οικονομία της χώρας. Η αλληλεγγύη είναι του είναι άγνωστη έννοια,ειδικά όταν μιλάμε για το προσφυγικό. Αντίθετα οι θεωρίες συνομωσίας είναι το «ψωμοτύρι» του, πασπαλισμένο με λίγη από την χρυσόσκονη που του άφησε η ισχυρή φιλία του με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Εν ολίγοις ο Όρμπαν δεν είχε πλέον θέση στην Ευρωπαϊκή κεντροδεξιά και η ηγεσία του ΕΛΚ το κατάλαβε, έστω και με καθυστέρηση. Στη νέα πραγματικότητα το κέντρο του πολιτικού φάσματος είναι εκείνο στο οποίο τοποθετούνται τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας που ζητούν λύσεις στα προβλήματα, πρόοδο με βάση τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα, καινοτομία στην επιχειρηματικότητα, ισχυρό κοινωνικό κράτος, ποιότητα ζωής και όλα αυτά γνωρίζοντας πως οφείλουμε να αλλάξουμε άμεσα μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης και να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή.
Από ποια κόμματα προέρχονται όλοι αυτοί που συγκλίνουν στις προτεραιότητες και τις ανάγκες και απαιτούν λύσεις; Είναι παραδοσιακοί κεντροδεξιοί που θέλουν πολιτική με αξίες και σεβασμό στην οικογένεια, παραδέχονται πως οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει και θέλουν να μετεξελίξουν τη δραστηριότητα τους ώστε οι δουλειές τους να αντέξουν και για τα παιδιά τους. Είναι παραδοσιακοί σοσιαλδημοκράτες που θέλουν να ενισχυθεί το κοινωνικό κράτος αλλά να μην επαναληφθούν οι στρεβλώσεις του παρελθόντος, που θέλουν την ιδιωτική πρωτοβουλία να συνεργάζεται με το δημόσιο τομέα, που ζητούν εκπαίδευση από τα δημόσια ιδρύματα χωρίς να σκιάζεται η καθημερινότητά τους από παραβατικότητα. Είναι οι φιλελεύθεροι που θέλουν σεβασμό του Κράτους Δικαίου, ευκαιρίες για δουλειές και κινητικότητα. Είναι οι Πράσινοι που θέλουν μετεξέλιξη του οικονομικού μοντέλου ώστε να γίνει βιώσιμο και να καταλήξει σε μηδενικό αποτύπωμα άνθρακα, δημιουργώντας παράλληλα επιχειρηματικές ευκαιρίες.
Όλοι αυτοί είναι το νέο κέντρο. Η Ευρωπαϊκή κεντροδεξιά μπορεί να εκφράσει πολιτικά τις προτεραιότητες τους και να προτείνει λύσεις, τώρα πλέον χωρίς βαρίδια, και χωρίς να χρειάζεται να απολογείται για τις χυδαιότητες του Όρμπαν προς τους ομοφυλόφιλους, για την αμφισβήτηση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, για τις ψεκασμένες θεωρίες με το Σόρος και τους άλλους σιωνιστές που θα έρθουν να νοθεύσουν την ταυτότητα μας…
Η απομάκρυνση του Όρμπαν από το ΕΛΚ είναι μια ιστορική ευκαιρία. Αν υπήρχε μια οδηγία για τα κόμματα της κεντροδεξιάς στην ΕΕ, που σε πολλές χώρες φθίνουν δραματικά, είναι «κάντο όπως ο Μητσοτάκης». Ανοιχτές πόρτες, ορθολογισμός και μάχη με τα προβλήματα. Με λάθη, με παραλείψεις αλλά με αποτέλεσμα που αφορά τους πολλούς. Εκεί βρίσκεται άλλωστε και η φανερή γοητεία του κέντρου…
* Ευρωβουλευτής ΝΔ-ΕΛΚ
