Η Ευρώπη σε αναζήτηση κοινωνικότερου προσώπου

Hδη στην Κορυφή των ηγετών του Νότου, όπου διάφορα επεχειρήθηκαν να δρομολογηθούν – ή, πάντως, να διακηρυχθούν – προς μια λιγότερο μονοδιάστατη Ευρώπη, από μιαν απροσδόκητη πλευρά (τον πρωθυπουργό της Μάλτας, Τζόζεφ Μουσκάτ) ανακινήθηκε πάλι το ζήτημα της Κοινωνικής Ευρώπης.

Συνέπεσε, τώρα, στο Μέγαρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου -προχθές, Τρίτη και 13 – να συζητιέται ο “Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων”, με όλους τους κοινωνικούς εταίρους επι σκηνής, συν με Κατρούγκαλο – Φωτίου – Αντωνοπούλου (γι’ αυτούς είχε στηθεί συνδικαλιστική “Επιτροπή Υποδοχής” που είχε μπλοκάρει συρρεαλιστικά και την είσοδο…) και με τον Γενικό Διευθυντή της Commission M. Servoz στον ρόλο του εισηγητή (δημόσια διαβούλευση στο europa.eu/!JH69uJ).

Με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρόπο, ο Κατρούγκαλος – για κάτι τέτοια είναι χρησιμότατος – περιέγραψε /εξήγησε πώς κάτι σαν κοινωνική Ευρώπη πήγε να στηθεί παλιότερα· πως προσπεράστηκε από το κύμα Νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη (Κατρούγκαλος χωρίς αναφορά σε νεοφιλελευθερισμό δεν υπάρχει)· πώς ακόμη και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στην νομολογία του επ’ εσχάτων “απωθεί” την κοινωνική διάσταση. Η συζήτηση αυτή για τον Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων έρχεται πολύ επίκαιρα. Ιδού γιατί:

Αποφεύγοντας με μεγάλη προσοχή τους μικρομεγαλισμούς – η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, πολυ μικρή· η Ευρωπαϊκη Επιτροπή, που κάποτε εθεωρείτο “Κυβέρνηση της Ευρώπης” εν αναμονή, ειναι σκιά του εαυτού της· η Σύνοδος των ηγετών του Νότου, στην Αθήνα  προ ημερών, είναι ένα αρτιγέννητο μωρό που σκέφτεται να μπουσουλήσει – αξίζει πάντως να σημειώσει κανείς ότι πρωτοβουλίες “επανισορρόπησης” της Ευρώπης αρχίζουν να ανεβαίνουν πάλι στην επιφάνεια.

Θα αναφερθούμε, αυτονόητα και με τον κίνδυνο να κατηγορηθούμε για απλοϊκότητα, στην ήδη κατατεθειμένη πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπης, διά στόματος Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, για (α) διπλασιασμό των πόρων και χρονική επέκταση του διαβόητου Σχεδίου Γιουνκέρ και (β) άμβλυνση της αυστηρότητας του Συμφώνου Σταθερότητας,  με αφαίρεση δαπανών όπως π.χ. της Παιδείας από τον “κόφτη” του υπερβολικού ελλείμματος. Το ξαναλέμε: μην είμαστε απλοϊκοί, και τα δυο σιγοβράζουν εδώ και καιρό – δεν τα “ανεκάλυψε” η Σύνοδος του Νότου και τα συμπεριέλαβε (χλωμούτσικα) στην Διακήρυξη των Αθηνών! Ομως, να, η έννοια του “δεν γίνεται να μείνει η Ευρώπη στην μονόδρομη σκέψη της σταθερότητας/λιτότητας”, μαζί και με την προσγείωση στο αίτημα “να γίνει κάτι [ή: Ευρωπαϊκότερα, να φανεί ότι γίνεται κάτι…] που να δρομολογεί /ενισχύει επάνοδο στην ανάπτυξη”. Και η Σύνοδος του Νότου με την Ελλάδα στην αιχμή της πρωτοβουλίας, μπήκε σ’ αυτό το ρεύμα σ’ ένα ενδιαφέρον σημείο.

Το κυριότερο: όχι μόνη! Και η Ιταλία, συγκριτικά με την “ιδιοκτήτρια” της Ευρώπης – έτσι όπως κατάντησε – η Γερμανία, μικρή είναι· όμως, λιγότερο μικρή απ’ εμάς. Γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον που, για τους δικούς του λόγους ο Ματτέο Ρέντσι δεν παύει να τονίζει τα ίδια μοτίβα, εντελώς πρόσφατα/παραμονή της Κορυφής της Μπρατισλάβας. Φροντίζοντας, κι αυτός, να καλοσωρίσει στην ομάδα των διαφωνούντων/αντιπαρατιθέμενων με την Γερμανική εμμονικότητα πολιτικής την Γαλλία. Αδύναμη κι αυτη, και επί πολύ παραιτημένη: διαπιστώνοντας όμως στο βάθος της δικής του της φθοράς ο Φρ. Ολλάντ ότι η αυτοπειθάρχηση/ευθυγράμμιση με το Βερολίνο δεν σώζει, μετακινείται.

Να δούμε, τελικά, τι θα βγει απ’ αυτήν την υπόθεση. Ούτως ή άλλως, όσοι εκφωνούν το “πακέτο Γιουνκέρ” και γεμίζει το στόμα τους ανάπτυξη πέφτουν εντελώς έξω: το Πακέτο ετούτο δεν (ΔΕΝ) είναι χρηματοδότηση σαν εκείνες των ομόηχων εκείνων Πακέτων Ντελόρ, Σαντέρ, ΕΣΠΑ και τα συναφή: μοχλεύμενοι δανειακοί πόροι είναι· καλά, εντάξει! και με μια διάσταση εγγύησης. Ενώ κάθε έως τώρα απόπειρα χαλάρωσης του Συμφώνου Σταθερότητας “καταφέρνει” και μπλοκάρεται από την Γερμανική ορθοδοξία, όπως αυτή κατασταλάζει στην κυρίαρχη στρώση των Βρυξελλών. (Άλλωστε, και το καημένο το Πακέττο Γιουνκέρ, τέτοιο που είναι, τρικλοποδιάστηκε ήδη από πλευράς του φίλου Σώϋμπλε, με την απαίτηση για εθνική συμμετοχή σε ό,τι επιχειρείται να διεκδικήσει εκεί χρηματοδοτική στήριξη.

Ενώ, όπως ξεκινήσαμε αυτό το σημείωμα, και η συζήτηση/διαβούλευση για τον Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων, βασικά είναι μόνον αυτό: συζήτηση! Πάντως, κάτι απ’ όλα αυτά τα αλέθει η Κορυφή της Μπρατισλάβας – και θα το ακούμε να δίνεται ως “απάντηση” της Ευρώπης ή/και ως “κοινωνικό πρόσωπό της”.

Δείτε επίσης

Τελευταία Άρθρα

Τα πιο Δημοφιλή