Η Ευρωπαϊκή διαπλοκή

Μέχρι και σήμερα, επικρατεί η εντύπωση, κάτω από την καταιγιστική προπαγάνδα της διαπλοκής, πως ο νόμος για το «βασικό μέτοχο», της κυβέρνησης Καραμανλή, στην εσωτερική πτυχή του οποίου αναφερθήκαμε χθες, κατέπεσε στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, διότι, τάχα, παραβίαζε την κοινοτική νομοθεσία, περί ανταγωνισμού.

Η αλήθεια, όμως, είναι και εδώ διαφορετική. Η τότε κυβέρνηση υποχρεώθηκε, πράγματι, να ακυρώσει τα θεμελιώδη στοιχεία του νόμου, όχι εξαιτίας κάποιας δικαστικής απόφασης, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά λόγω ενός ωμού εκβιασμού, που ασκήθηκε από τα αρμόδια θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βλέπετε, η μεταλλαγή του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, σε λόμπι συμφερόντων, είχε συντελεστεί από μακρού και, σχεδόν, θεσμοθετηθεί, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Κάτω από την πίεση των Ευρωπαίων «νταβαντζήδων», που ένιωσαν ως απειλή και για τα δικά τους συμφέροντα, τη νομοθετική πρωτοβουλία της Ελληνικής κυβέρνησης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δε δίστασε, λειτουργώντας ως ενεργούμενο των Ευρωπαίων εργολάβων, να προχωρήσει σ’ έναν ωμό εκβιασμό, προς την κυβέρνηση Καραμανλή, απειλώντας με διακοπή πρόσβασης στα κονδύλια για την περιφερειακή ανάπτυξη. Το ότι ήταν αμιγώς πολιτικά και διόλου νομικά, τα κριτήρια, στη στάση της Κομισιόν, το αποκάλυψε ο τότε Επίτροπος, αρμόδιος για θέματα Ανταγωνισμού, όταν, με κυνικό ύφος, είπε προς τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, που του ανέπτυξε τα νομικά επιχειρήματα της κυβέρνησης: «Κύριε υπουργέ, το ζήτημα δεν είναι νομικό. Ο νόμος σας δεν είναι συμβατός με την πολιτική περί ανταγωνισμού»! Δεν εκπλήσσει το ότι εκείνος ο Επίτροπος, Τσαρλς Μακρίβι, κατηγορήθηκε αργότερα, για υποθέσεις διαφθοράς…

Στην πραγματικότητα, οι εξωνημένοι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες, ήθελαν να προλάβουν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που, όταν ήρθε η ώρα της ετυμηγορίας του, υπό την προεδρία του Ελληνα καθηγητή Βασίλη Σκουρή, αναγνώρισε τη συμβατότητα προς το κοινοτικό δίκαιο, του πυρήνα, αν μη τι άλλο, του συγκεκριμένου νόμου. Με απόφασή του, το Δεκέμβριο 2008, σε απάντηση σχετικού προδικαστικού ερωτήματος, αποδέχθηκε ότι η σχετική κοινοτική οδηγία, «δεν κωλύει ένα κράτος-μέλος να προβλέψει άλλα μέτρα αποκλεισμού, αποσκοπούντων στην αποτροπή του κινδύνου εμφάνισης πρακτικών ικανών να απειλήσουν τη διαφάνεια και να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό». Αλλά και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την ίδια περίοδο, επεσήμαινε πως «η συγκέντρωση ιδιοκτησίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης δημιουργεί ευνοϊκό περιβάλλον για μονοπώληση της διαφημιστικής αγοράς», αλλά και για την «είσοδο νέων φορέων». Σαφές;