Εκείνο κυρίως που θα μείνει από τη 10ετή παρουσία του Κωστή Στεφανόπουλου, στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, είναι η σθεναρή υπεράσπιση των εθνικών δικαίων, απέναντι στον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπιλ Κλίντον, κατά την επεισοδιακή επίσημη επίσκεψη του τελευταίου, στη χώρα μας, το 1997.
Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εξέφρασε επίσης τα διαχρονικά αισθήματα δυσφορίας του ελληνικού λαού, για την πολιτική που είχε ακολουθήσει η αμερικανική ηγεσία τις προηγούμενες δεκαετίες, με αποκορύφωμα τη στήριξη στη χούντα των συνταγματαρχών.
Ο Αμερικανός πρόεδρος, αντιλαμβανόμενος το αρνητικό κλίμα, δε δίσταζε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη, για το δυσώνυμο παρελθόν. Ηταν η πρώτη δημόσια συγγνώμη, από επίσημα αμερικανικά χείλη και μάλιστα αυτά του ενοίκου του Οβάλ γραφείου. Από τη θητεία του Κωστή Στεφανόπουλου, έχει μείνει η παροιμιώδης ευγένεια και το υψηλό ήθος. Ηταν το καλύτερο «φινάλε» για μια μακρά πολιτική σταδιοδρομία, που χαρακτηρίστηκε από διακυμάνσεις, αλλά και από πολλές πίκρες, τα προηγούμενα χρόνια.
Η λήξη της θητείας του Αχαιού πολιτικού, συνέπεσε με την αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο. Το Μάρτιο του 2004, η «εποχή Σημίτη» τέλειωνε και ξεκινούσε η εποχή του Κώστα Καραμανλή του νεότερου. Ο κος. Σημίτης, έχοντας διαισθανθεί την ήττα του και προκειμένου να αποτρέψει τα χειρότερα, παρέδωσε το «δαχτυλίδι» της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, στον Γιώργο Παπανδρέου, ως το δημοφιλέστερο στέλεχος του Κινήματος, εκείνη την περίοδο.
Αποτελούσε κοινό μυστικό ότι ο Κώστας Καραμανλής, έχοντας και τη δέσμευση για «αναγκαστική» ευρύτερη πλειοψηφία, αλλά και σε συνέπεια της, γενικότερα, συναινετικής πολιτικής του, γνωστής ως πολιτικής του «μεσαίου χώρου», επρόκειτο να προτείνει ένα πρόσωπο πέρα από τα όρια της παράταξης του.
Το όνομα του Κάρολου Παπούλια, ωστόσο, απουσίαζε από την ακατάσχετη ονοματολογία, που διακονούνταν και τότε, επί αρκετούς μήνες. Για ένα διάστημα, μάλιστα, είχε διαμορφωθεί η αίσθηση, για κάποιους και βεβαιότητα, ότι ο τότε πρωθυπουργός, θα έκανε την ιστορική υπέρβαση, προτείνοντας μια προσωπικότητα από το χώρο της Αριστεράς. Ιδιαίτερα έντονα είχε ακουστεί το όνομα του πρώην προέδρου του Συνασπισμού Νίκου Κωνσταντόπουλου, με βάση και την πολύ καλή προσωπική σχέση με τον πρωθυπουργό. Είχαν ακουστεί επίσης, απ` αυτό το χώρο, τα ονόματα των Μανόλη Γλέζου και Φώτη Κουβέλη.
Βαθμιαία όμως άρχιζε να επικρατεί το πιο ρεαλιστικό σενάριο, της επιλογής ενός προσώπου από το χώρο της προοδευτικής παράταξης. Η επιλογή αυτή υπαγορευόταν από την ίδια την «αριθμητική» του Κοινοβουλίου, αφού η σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ ήταν η αναγκαία προϋπόθεση, για το σχηματισμό της απαιτούμενης από το Σύνταγμα πλειοψηφίας, των 180 ψήφων βουλευτών. Οπότε «μετατοπίστηκε» και το πεδίο προέλευσης των «υποψηφίων».
