Η επικράτηση του εκσυγχρονισμού

Όπως σημειώναμε στο χθεσινό φύλλο, η επικράτηση του Κώστα Σημίτη και του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού ρεύματος, στην εσωκομματική αναμέτρηση, στο ΠΑΣΟΚ, για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, αποτέλεσε τον καταλύτη, για διεργασίες και ανακατατάξεις, όχι μόνο στο χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλά σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Στις διεργασίες και ανακατατάξεις εκείνης της περιόδου, βρίσκεται η αφετηρία πολλών απ` όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, με καταλύτη, την υπαγωγή της χώρας στη μνημονιακή επιτροπεία. Είχε καταστεί φανερό, από την πρώτη στιγμή, πως η νίκη του Κώστα Σημίτη, σήμαινε το τέλος του ΠΑΣΟΚ, όπως το ξέραμε. Την αναίρεση, δηλαδή, στην πράξη, του συνόλου των ιδρυτικών χαρακτηριστικών του Κινήματος, τόσο σε ότι αφορά το λεγόμενο «πατριωτικό» του χαρακτήρα,   όσο και τον εγγενή ριζοσπαστισμό του και την προτεραιότητα στις σοσιαλιστικές αρχές, του κοινωνικού κράτους και της αναδιανομής, υπέρ των ασθενέστερων. Εχει ιδιαίτερη σημασία να σημειώσουμε, εν όψει των όσων βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, πως, υπό την ηγεσία του κου. Σημίτη, το «μεταλλαγμένο» ΠΑΣΟΚ, εγκατέλειψε και την κριτική, έως σκεπτικιστική διάθεση, απέναντι στη «συνταγματοποίηση» του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, που ξεκίνησε με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1985) και ολοκληρώθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), έστω και αν αυτή δεν έφτανε μέχρι την αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Η εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου, παρά τις προσδοκίες που, αρχικά, καλλιέργησε, αποδείχθηκε, στην πράξη, συνέχεια και «επαύξηση» της μεταλλαγής του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος, με πρόσθεση μιας απολίτικης, μεταμοντέρνας γκλαμουριάς και ενός αμερικάνικου κοσμοπολιτισμού. Μετά απ` αυτές τις συνεχείς μεταλλάξεις, δεν εκπλήσσει που ήταν η   κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που αποδέχθηκε, χωρίς την παραμικρή αντίσταση, τη μνημονιακή υποδούλωση της χώρας και του λαού μας, συνεχίζει δε μέχρι και σήμερα να στηρίζει την προπαγανδιστική μυθολογία, αλλά και τα «γκρίζα» πρόσωπα, που υλοποίησαν τις μνημονιακές πολιτικές. Γίνεται, έτσι, κατανοητό ότι η πορεία φθοράς του ΠΑΣΟΚ είχε ξεκινήσει πολύ πριν έρθουν τα μνημόνια, να την επιταχύνουν, όπως έδειξε η «στρατηγική» ήττα του 2004 και ότι το 45%, στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, ήταν το συγκυριακό αποτέλεσμα των συνθηκών εκείνης της περιόδου, στην κορύφωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Πάντα, άλλωστε, οι αλλαγές αυτής της κλίμακας έρχονται με κάποια καθυστέρηση, αφού, πρώτα, ωριμάσουν στις συνειδήσεις των πολιτών.