Οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και οι συνταξιούχοι, έχουν μείνει με την εύλογη απορία γιατί η εισφορά αλληλεγγύης καταργείται για όλους τους υπολοίπους εκτός των ιδίων. Πολλώ δε μάλλον όταν η κυβέρνηση, στις προσθήκες για το συγκεκριμένο μέτρο, συμπεριέλαβε στους ωφελούμενους από την κατάργηση της εισφοράς όλους όσοι έχουν εισοδήματα από μερίσματα ή ενοίκια. Δηλαδή, η κυβέρνηση δεν αδικεί μόνο τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τους συνταξιούχους, αλλά προχωρά και στην πλέον αρχετυπική αδικία της οικονομικής πολιτικής: αφαιρεί επιβαρύνσεις για τα έσοδα από περιουσία, χωρίς να κάνει το ίδιο για τα έσοδα από την εργασία. Σε απλά ελληνικά, ο εργαζόμενος σε ένα ασφαλιστικό ταμείο ή σε μία Εφορία, που καθημερινά κάθεται σε έναν γκισέ, δέχεται εκατοντάδες ανθρώπους και γυρίζει σπίτι του ζαλισμένος από την τραγική εργασιακή του ημέρα, θα επιβαρυνθεί με την εισφορά που θα γλιτώσει ένας «εισοδηματίας», που κάθεται με τα πόδια σταυρωμένα σε ένα καφενείο και περιμένει τους ενοικιαστές του να του «βάλουν» στην τράπεζα τα ενοίκια. Γιατί; Πάντως όχι γιατί είναι πιο δίκαιο. Ίσως γιατί ο δημόσιος υπάλληλος έχει κάνει το «λάθος» να είναι στο Δημόσιο και να επιβαρύνει απευθείας τον προϋπολογισμό…
Όμως, η αλλεργία των κυβερνώντων προς το Δημόσιο δεν φαίνεται μόνο στην κατεύθυνση των όποιων φοροελαφρύνσεων. Αντιθέτως, επεκτείνεται και σε άλλα πεδία, που θίγουν ευθέως την καθημερινότητα όλων μας και θέτουν σε κίνδυνο ακόμη και τις ζωές μας, μεσούντος του δεύτερου κύματος πανδημίας για τον κορωνοϊό. Για παράδειγμα, τον περασμένο Μάιο, μιλώντας στην «Καθημερινή, ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας προανήγγελλε με διαδικασίες-εξπρές «3.000 προσλήψεις στο ΕΣΥ». Μόλις την περασμένη εβδομάδα και ενώ τα ημερήσια κρούσματα κορωνοϊού έσπαγαν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, το υπουργείο έβγαλε προκήρυξη για 400 γιατρούς…
Επίσης, στην ίδια συνέντευξη, ο κ. Κικίλιας προανήγγελλε 1.200 κλίνες εντατικής. Κι όμως, το ΕΣΥ στην Αττική βρίσκεται ήδη στο κόκκινο χωρίς καν οι διασωληνωμένοι να έχουν φτάσει τους 100…
Σαν να μην έφταναν αυτά, ένα άλλο υπουργείο, το Παιδείας, δεν κατέβαλε καν προσπάθεια να «σπάσει» τα τμήματα, με αποτέλεσμα τα «λουκέτα» στα σχολεία να διαδέχονται το ένα το άλλο. Όχι μόνο δεν προσλήφθηκαν περισσότεροι εκπαιδευτικοί, αλλά οι αναπληρωτές που αναλαμβάνουν τώρα υπηρεσία στηρίζονται σε… τρίμηνες συμβάσεις. Για να μην αναφερθούμε στην χαρακτηριστική καθυστέρηση του υπουργείου Μεταφορών να προσλάβει οδηγούς και να προμηθευτεί λεωφορεία και τρόλεϊ, ώστε να μην κάνει κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι «πάρτι» στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ο κορωνοϊός.
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο παραδείγματα του εκούσιου δισταγμού των κυβερνώντων να ενισχύσουν έστω και με στοιχειώδη τρόπο οποιαδήποτε δημόσια δομή. Και αυτός ο εκούσιος δισταγμός δε θα μπορεί να κρυφτεί για πάντα. Θα τον βρουν μπροστά τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
