Σε στρώματα πολύ ευρύτερα απο το κομματικό του ακροατήριο ή/και τους ψηφοφόρους του Ιανουαρίου 2015, δε. Μας παρατήρησε ότι εδώ δεν παίζεται ένα θέμα ελπίδας, παίζεται κάτι σαφώς βαθύτερο: η έννοια της ασφάλειας, την οποία ακριβώς επεδίωξε να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως πυρήνα του πολιτικού του μηνύματος, και το επέτυχε καθώς η Κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, το δίδυμο Σαμαρά/Βενιζέλου έπαιξε το χαρτί του φόβου το οποίο αποδείχθηκε ότι υπονομεύει (και δεν αντιστηρίζει…) την ανάγκη για ασφάλεια. “Αγόρασε” ο κόσμος το “δεν θα μας κόψουν άλλο τις συντάξεις”, το “δεν θα μας βάλουν κι άλλον ΕΝΦΙΑ”, ακόμη περισσότερο όμως πλησίασε σε κάποιους που δεν του φώναζαν απειλητικά, αλλά του μιλούσαν καθησυχαστικά. Θα συμφωνήσουμε με τον φίλο αναγνώστη – και θα το πάμε παρακάτω:
Αυτό, λοιπόν, είναι εκείνο που τώρα διακυβευεται με τον διμέτωπο αγώνα που επιχειρεί να δώσει ο Τσίπρας: αφενός με τους “εταίρους”, που δεν δείχνουν καν να έχουν κατασταλάξει σε μια διαπραγματευτική στάση απέναντι στην Ελλάδα (για την ώρα, απλώς πιέζουν για επιδεικτική συμμόρφωση της Ελληνικής πλευράς, όμως συμμόρφωση προς κάτι που κινείται σε κινούμενη άμμο!) και αφετέρου με τις εσωτερικές του ισορροπίες (που όσο κι αν δεν φθάνουν στην παραδοσιακή διάσταση, δεν παύουν να είναι οριστικά ανατιναγμένες). Τι σημαίνει αυτό; Οτι η υπόσχεση της ασφάλειας έχει χαθεί – μιας κάποιας ασφάλειας, που σε κάθε στροφή φαίνεται όλο και λιγότερο πειστική. Ποιος πιστεύει πια ότι δεν θα τρανταχτεί εκ βάθρων το συνταξιοδοτικό; ποιος έχει την βεβαιότητα ότι η “τραπεζική αργία”, δηλαδή η de facto κατάσχεση των καταθέσεων και η πρόσβαση σ’ αυτές με το δελτίο, θα αρθεί σε ορατό μέλλον; ποιος εργαζόμενος είναι βέβαιος ότι η δουλειά του θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά και ότι… ο μισθός του θα συνεχίσει να του καταβάλλεται; ποιος προσδοκά ότι στο σύστημα υγείας μπορεί να ακουμπησει, ότι το ραντεβού του στον ΕΟΠΥΥ θα ισχύσει;
Και, προσοχή! Εχει χαθεί – η πάντως έχει υπονομευθεί εκ βάθρων – η υπόσχεση της ασφάλειας στην ζωή των πραγματικών ανθρώπων, από μια κυβέρνηση που “χρειάζεται” να δίνει τον αγώνα στα άλλα δυο μέτωπα που αναφέραμε (“εταίρων” και ενδοκομματικό). Η εξέλιξη αυτή έχει μεγαλύτερη σημασία για το αύριο του πειράματος ΣΥΡΙΖΑ αλλά, θα προσθέταμε, και για την συνολική αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος – ή εκείνου που μάθαμε να θεωρούμε και να ονομάζουμε πολιτικό σύστημα, ενώ αποδεικνύεται πως είναι περισσότερο συνονθύλευμα παρεών απο την μια, παρουσία κληρονομικών τζακιών απο την άλλη. (Αντί του Αριστερά-Δεξιά).
Για να βρεθεί πάλι στο προσκήνιο η ρήση του Σλαβόϊ Ζίζεκ – στην εισαγωγή του στο “Αρετή και Τρομοκρατία” του Ροβεσπιέρου – πως “ο φόβος για μια πρόωρη κατάληψη της εξουσίας, η αναζήτηση μιας εγγύησης, είναι ο φόβος μπροστά στην άβυσσο της πράξης”.
Αυτό, για όσους προσπερνούν την πραγματικότητα εγκαθιστάμενοι στην ψευδαίσθηση μιας επανάστασης. Η οποία πεισματικά αρνείται νάρθει….
