Ξεκίνησε – το είδαμε στο πρόσφατο ντημπέιτ της (κατ’ αυτοπροσδιορισμόν) Κεντροαριστεράς – με μια σχεδόν τυχαία, διαδικαστική επιλογή του ανερχόμενου στις προτιμήσεις για την ηγεσία της ΔηΣυμπ Νίκου Ανδρουλάκη: να απευθύνει γνήσιο ερώτημα στους συνυποψηφίους του αντί να μείνει καθησυχαστικά αυτοπεριχαρακωμένος στην απαγγελία τοποθέτησης-κατάληξης. Αυτό το ερώτημα έδωσε την «ευκαιρία» στην Φώφη Γεννηματά (ως ΠΑΣΟΚ) και στον Σταύρο Θεοδωράκη (ως ΠΟΤΑΜΙ) να αποκαλύψουν ότι υπάρχει μεταξύ των δυό τους συμφωνία ήδη από το καλοκαίρι, να διατηρηθούν τα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση κόμματα μέχρι νεωτέρας (δηλαδή: αποφάσεων των οργάνων τους) κι ενόσω οι διαδικασίες ανάδειξης ηγεσίας και συμφωνίας για το μέλλον της ΔηΣυμπ θα προχωρούν.
Έτσι γαλήνια διατυπωμένη αυτή η επιλογή ακούγεται σχεδόν φυσιολογική (βέβαια υπάρχει ένα προβληματάκι: στην ΔηΣυμπ έχουν προσέλθει – πλην του κυρίαρχου ΠΑΣΟΚ – και άλλοι σχηματισμοί όπως το ΚΙΔΗΣΟ, η ΕΔΕΜ και οι Κινήσεις για την Σοσιαλδημοκρατία, εκ των οποίων ο ένας – η αλήστου μνήμης ΔΗΜΑΡ – διαθέτει κι αυτή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση δια του Θανάση Θεοχαρόπουλου) ακόμη και χωρίς να καταφύγει κανείς στα πρακτικά περί δυνατότητας διπλής παρέμβασης των κομματικών επικεφαλής στην Βουλή, πρόσβασης στα λοιπά κοινοβουλευτικά/κομματικά προνόμια, στην κρατική χρηματοδότηση (περιορισμένη πλέον λόγω κρίσης, αλλά πάντα ωφέλιμη…). Όμως, να, κάτι ακόμη και στο ύφος με το οποίο διατυπώθηκε αυτή η θέση – και μάλιστα περισσότερο από τον Σταύρο Θεοδωράκη/τον junior σ’ αυτό το δίδυμο αδύναμων ισχυρών και λιγότερο από την Φώφη Γεννηματά με την seniority του βάρους του ΠΑΣΟΚ (“κατά την φοράν των αναμνήσεων» για να δανειστούμε την έκφραση από τον Αλέκο Παπαδόπουλο) – το ύφος αυτό απετέλεσε προσβολή. «Εμείς τα έχουμε βρει, εσείς…» ήταν η υπόρρητη μετάφραση.
Κι η μεν προσβολή προς τους προσελθόντες συνυποψηφίους στην κούρσα ηγεσίας της ΔηΣυμπ, με τις εγγυήσεις της Επιτροπής Αλιβιζάτου, με τις διαδικασίες και όλα τα συναφή, αφορά εν τέλει … τους ίδιους! Όμως το να καλείς ευρύτερα τον κόσμο να προσέλθει σε μια ανοιχτή διαδικασία ανάδειξης ηγεσίας με την υπόσχεση «νέου φορέα» στο βάθος του δρόμου, να θεωρείς τις 100.000 μέτρια υπόθεση, τις 200.000 μόνον επιτυχία, να ονειρεύεσαι ακόμη και τις 300.000 και σ’ αυτούς όλους να λες «καλα, ελάτε να ψηφίσετε εσείς κεφαλάκι/ηγεσία και εμείς τα έχουμε κανονισμένα συναμεταξύ μας» έχει κάτι το αυτοκαταστροφικό. Πρόκειται, φοβούμαστε, για το φαινόμενο (σχετικής) ισχύος των ανίσχυρων: «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», οπότε η αίσθηση ότι οι δυο (Φώφη – Σταύρος) «έχουν», ενώ οι άλλοι «προσέρχονται» εκτροχίασε τον λόγο των ιδίων.
Σε σημείωμα προ ημερών σ’ αυτήν την θέση καταλήγαμε ότι αποδεικνύονται πικρά σοφοί όσοι δεν προσήλθαν σ’ αυτήν την φάση από τον χώρο της ΚεντροΑριστεράς – που παραμένει βέβαια ένα παράδοξο εγχείρημα Κεντρο(αντι)Αριστεράς, το οποίο ούτως ή άλλως ως εκ τούτου δημιουργεί ερωτηματικά διαφάνειας περί την πολιτική ορολογία («ποιος καθορίζει ΤΙ είναι Αριστερά;») – με αποτέλεσμα να μας εγκαλέσουν ουκ ολίγοι φίλοι του χώρου. Να αναδιατυπώσουμε λοιπόν την κατακλείδα: έτσι όπως το πάνε οι προσελθόντες στην κούρσα της ηγεσίας, που τείνει να καταδειχθεί «πουκάμισο αδειανό» χωρίς καν την ελκυστικότητα της Σεφερικής Ελένης, μήπως θάξιζε όσοι επέλεξαν να μείνουν εκτός να αρχίσουν να τοποθετούνται;
Όχι, προς Θεού!, υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Αλλά σχετικά με το τι αντιπροσωπεύει (και τι όχι) αυτός ο χώρος, που ξεκίνησε πριν 43 χρόνια και κάποιες βδομάδες με διάφορα περίεργα ριζοσπαστικά και τώρα πάει να προσαράξει στο μικρό, το αυτάρεσκα μικρό και εσωστρεφές.
