Καταδείξαμε, πιστεύουμε, στο χθεσινό μας φύλλο, πως η «εθνικιστική υστερία», γύρω από το αποκαλούμενο Σκοπιανό, εκπορεύτηκε από τον εγγενή αλυτρωτισμό της γειτονικής χώρας, που ενυπήρχε από την εποχή που ήταν ομόσπονδη επαρχία της Γιουγκοσλαβίας.
Η εκδήλωση δε του αλυτρωτισμού, στο νεότευκτο κράτους, δεν εκδηλώθηκε μόνο, με το σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας, αλλά και σε αυτούς τους θεσμικούς όρους συγκρότησης του: Πρώτον, με την επιλογή του «ήλιου της Βεργίνας», ως του εθνικού της συμβόλου. Δεύτερον, με συγκεκριμένες αναφορές στο Σύνταγμα της (προοίμιο και άρθρα 3, 49) που παρέπεμπαν στις αποφάσεις της ΣΝΟΦ, του 1944, δηλαδή του αποκαλούμενου «εθνικοαπελευθερωτικού» κινήματος, για την ανεξαρτησία και αυτονομία της… μίας και ενιαίας Μακεδονίας. Η οικειοποίηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήρθε ως επιστέγασμα, σε συμβολικό επίπεδο, μαζί με άλλες παρεμφερείς εκδηλώσεις, αυτού του εγγενούς και πρόδηλου αλυτρωτισμού, που έφερε το όνομα του εμβληματικού ιδρυτή του κράτους, αείμνηστου Κίρο Γκλιγκόροφ. Ο πρώην πρωθυπουργός, κ. Γκρούεφσκι, ήταν, απλώς, ο «καλός μαθητής».
Ήταν σε αυτό το πλαίσιο, που διαμορφώθηκε η απόφαση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, του 1992, ή που προτάσεις όπως το «πακέτο Πινέιρο», δεν επαρκούσαν. Ήταν αυτό ακριβώς το πλαίσιο, που οδήγησε στην επιβολή του «εμπάργκο», από την κυβέρνηση του, επανακάμψαντος, Ανδρέα Παπανδρέου, στις αρχές του 1994. Και ήταν αυτό το εμπάργκο, που λοιδορούν κάποιοι, που επέφερε την Ενδιάμεση Συμφωνία, με την οποία οι αρχές της γειτονικής χώρας, δέχθηκαν την εξάλειψη, όσων υποδήλωναν αλυτρωτικές διαθέσεις, δηλαδή τον «ήλιο της Βεργίνας», ως εθνικό σύμβολο, καθώς και τις προαναφερθείσες Συνταγματικές διατάξεις. Ήταν δε αυτή η Ενδιάμεση Συμφωνία- που δε θα είχε προκύψει, αν δεν προηγείτο το εμπάργκο- που δημιούργησε το κατάλληλο υπέδαφος, για μετατόπιση από το σκληρό, ανελαστικό πλαίσιο του 1992 και την υιοθέτηση, μιας πιο ευέλικτης θέσης, το 2008, με πανεθνική, σχεδόν, συναίνεση, για αποδοχή σύνθετης ονομασίας, με γεωγραφικό προσδιορισμό, με ισχύ έναντι όλων (erga omnes). Έτσι προέκυψε το «κεκτημένο του Βουκουρεστίου». Να ξεκαθαριστεί, όμως, κάτι σε αυτό το σημείο: Η θέση εκείνη διαμορφώθηκε, εν όψει της αίτησης ένταξης, του γειτονικού κράτους, στο ΝΑΤΟ, αλλά και, προοπτικά, την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξ ου και το «βέτο» της κυβέρνησης Καραμανλή, στη Σύνοδο Κορυφής, της Συμμαχίας. Είναι εξεταστέο επομένως, αν είναι αρκετό, το πλαίσιο συναίνεσης του 2008 και για μια ενδεχόμενη λύση…
