Μια προκαταβολική διευκρίνηση, για νάμαστε εξηγημένοι: η πρόταση προσέγγισης των τελευταίων διαπραγματευτικών κινήσεων (στην διαπραγμάτευση-που-μόνον-διαπραγμάτευση-δεν-είναι) που παρακολουθούμε, δεν έχει σχέση/δεν έχει καμιά σχέση/δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με εκείνο που μας πούλησαν πριν δυο χρόνια ως διαπραγματευτική μεθόδευση Βαρουφάκη. με τις τάχαμου επιστημονικές αναγωγές σε θεωρία των παιγνίων, ε παίγνια θετικού αθροίσματος, σε prisoners’ dilemma κοκ.
Όμως, να, έτσι όπου πορεύονται τώρα τα πράγματα είναι σαν η Ελληνική διαπραγμάτευση πάει να εξελιχθεί σ’ εκείνο που στην γλώσσα της τεχνητής νοημοσύνης ονομάζεται expert system. Μην το κουράσουμε, όμως πρόκειται για εκείνη την διαδικασία λήψεως αποφάσεων που σε κάθε νέα στροφή/loop, ενσωματώνει τα διδάγματα από την προηγούμενη φάση. “διδάσκεται” απ’ αυτήν. προσαρμόζει την πρακτική. επανέρχεται με νέες προσεγγίσεις. Έτσι δεν χτίζεται μεν “σοφία”, όμως δημιουργούνται αυτοματοποιημένες, εύκολες και φορές-φορές επικίνδυνες διαπραγματευτικές τακτικές.
Να δούμε, τώρα, την εφαρμογή στην περίπτωσή μας. Πάρτε την διαδοχή των κινήσεων από το τέλος: με συνέντευξη του (στο ΕΘΝΟΣ) ο Αλέξης Τσίπρας έρχεται να ξεκαθαρίσει (τι θα πει “ξεκαθαρίζω;”, θα το δούμε…) ότι τα μέτρα για μετά το 2018/μετά το τρέχον Πρόγραμμα/Μνημονιο-3, ακόμη και αφού συμφωνηθούν και ψηφισθούν θα πάνε για εφαρμογή (με δική του Κυβέρνηση, σωστά;) μόνον αφού οι “εταίροι” συμφωνήσουν σε ουσιώδη, μεσοπρόθεσμα μέτρα που να επιφέρουν ελάφρυνση του χρέους – συν, προσέξτε!, αφού παρόμοια μέτρα προχωρήσουν σε εφαρμογή. Αυτή η θέση έρχεται να αντιστρέψει εκείνο που οι “εταίροι” (=η Γερμανία) έθεταν πιεστικά τελευταίως, ότι δηλαδή ακόμη κι αν η Συμφωνία των Κυριών (Μέρκελ+Λαγκάρντ) προέβλεπε “κάτι ουσιαστικό” για το Ελληνικό χρέος, αυτό θα είχε ως προαπαιτούμενο το κλείσιμο της τωρινής αξιολόγησης ΚΑΙ την εφαρμογή των μέτρων από Ελληνικής πλευράς, αλλά και η συζήτηση (πόσο μάλλον η εφαρμογή) μέτρων για το χρέος θα ολίσθαινε για την επόμενη Γερμανική Κυβέρνηση.
Προσέξτε όμως δυο άλλα, πιο πρόσφατα βήματα – αν και προ της συνέντευξης Τσίπρα: αφενός την διαρροή έκθεσης του Finanzministerium που έλεγε ότι ακόμη και πάγωμα των επιτοκίων για το Ελληνικό χρέος θα ισοδυναμούσε με απώλεια πόρων 120 δις ευρώ σε βάθος 30ετίας – άρα, πώς να θεωρηθεί βάση για διαπραγμάτευση; – και αφετέρου τώρα, πιο κοντά, ότι η μεσοσταθμική μείωση των συντάξεων που θα χρειαστεί στην Ελλάδα είναι της τάξεως του 35%, όχι του 20% – έτσι πάντως διέρρευσε (όπου συμφωνούσε το “σκληρό” ΔΝΤ).
Πάμε λίγο πλάγια, τώρα: Το οποίο ΔΝΤ αφενός σκλήρυνε την στάση του στα εργασιακά, αφετέρου επιμένει τα όποια μέτρα για το Ασφαλιστικό – με κατάργηση της “πονηρής” κατά Κατρούγκαλο προσωπικής διαφοράς – να έρθουν πίσω, στο 2019, και να μην μείνουν σπαστά για 2019-20 ή -21. (Θάταν ξεκαρδιστικό, αν δεν ήταν πικρό: επιχείρημα – κατά το ΔΝΤ ! – είναι ότι μετά το 2019 δεν ξέρουμε τι Κυβέρνηση θα έχει η Ελλάδα. Είναι το ίδιο ΔΝΤ που, υποτίθεται, ήθελε κάτι σαν εγγύηση από την ΝΔ και τα λοιπά κόμματα ότι θα στήριζαν τα προς νομοθέτηση, τώρα, μέτρα).
Δεν είναι σαν ο καθένας να μαθαίνει, λειτουργώντας μέσα στο loop, πώς αντιδρά ο άλλος; Και να προκαταλαμβάνει την εικαζόμενη επόμενη κίνηση; Μαντεύουμε την αντίδραση του αναγνώστη: μα, και στο Μεσανατολίτικο αλογοπάζαρο έτσι δεν κάνουν οι έμποροι – χωρίς να ανάγονται σε expert systems κλπ.; Σωστό! Όπως και διαβλέπουμε την αμηχανία του Κυριάκου Μητσοτάκη (ο οποίος έχει σπεύσει να λάβει υπεύθυνη στάση, δηλαδή να αποδεχθεί όσα συμφωνηθούν έστω κι αν δεν τα ψηφίσει): τώρα, τι θέση θα λάβει για την εφαρμογή μετά το 2019 – αν είναι Κυβέρνηση, δηλαδή αν μπει στο loop;
