Η έκθεση ζωγραφικής της Αριάδνης Βιτάσταλη με τίτλο “Ευτυχισμένες Μέρες” εκτίθεται αυτό το διάστημα στην αίθουσα τέχνης “Αστρολάβος-δεξαμενή” στο Κολωνάκι. Η έκθεση ξεκίνησε την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος Νοεμβρίου.
Στις ζωγραφικές συνθέσεις και τα σχέδια της Αριάδνης Βιτάσταλη απεικονίζονται με γλαφυρό τρόπο, η σκληρότητα και η ευαισθησία, η μελαγχολία και η εσωτερικότητα της αποξένωσης, η ζωτικότητα και η ένταση, η ειρωνική ματιά και το χιούμορ συμβιώνουν και συνδιαλέγονται άμεσα μεταξύ τους.
Η δημιουργός διαχειρίζεται τις εμμονές της, οι επιρροές της είναι εύκολα αναγνωρίσιμες και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα εκτεινόμενες από την pop art και το trash έως την bad painting, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της θεματικής της προέρχεται από τον κινηματογράφο, τηλεοπτικές σειρές ή ήρωες των κόμικς. Στη δουλειά της ο Sid και η Nancy (από την ταινία του Alex Cox) συναντούν τον Clint Eastwood των σπαγκέτι γουέστερν, ο αείποτε χαμογελαστός Βούδας την Isabella Rossellini του Μπλε Βελούδου του David Lynch, η Elizabeth Taylor τον πληγωμένο King Kong στην κορυφή του Empire State Building, η υπερηρωίδα Jessica Jones του σύμπαντος της Marvel την αφρο-αμερικανίδα ολυμπιονίκη Gabby Douglas στην Barbie εκδοχή της…
Σημείο εκκίνησης για κάθε έργο της είναι μια λέξη ή μια φράση, προερχόμενη από ένα λογοτεχνικό έργο, το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας ή τους στίχους ενός τραγουδιού, μια λέξη ή μια φράση η οποία λειτουργεί συνειρμικά, οδηγώντας στη δημιουργία της εικόνας και, τις περισσότερες φορές (με την ολοκλήρωση της εικόνας) ενσωματώνεται σ’ αυτήν ως γραφή-σπάραγμα ενός προσωπικού ημερολογίου, υπόμνηση και σχολιασμός. Με αντισυμβατικό, ανατρεπτικό πνεύμα και εξομολογητική διάθεση, αποκαλύπτει τη ζωτική της σχέση με τον κόσμο, οικειοποιούμενη, πολλές φορές, ρόλους, και ταυτιζόμενη, άλλες φορές, με τους ήρωες των εικόνων της.
Ένας ολόκληρος κόσμος, οικείος και ταυτόχρονα αμφίσημος και απροσδόκητος, αναδύεται στην προέκταση της πραγματικότητας, των εμπειριών και της μνήμης, ένας κόσμος ανοιχτός σε προσεγγίσεις και ερμηνείες, ένα απρόβλεπτο, πρωτότυπο και ευρηματικό σκηνικό.
Οι συνθέσεις της Αριάδνης Βιτάσταλη έρχονται να αναμετρηθούν με τις προσωπικές της αλήθειες, να εγείρουν υπαρξιακά ερωτήματα για τη ζωή –τους διχασμούς, τα αδιέξοδα και τις πληγές, τις αυταπάτες και τις παγιδεύσεις της–, να αναφερθούν, με κριτικό και υπαινικτικό τρόπο, σε κρίσιμα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, να σχολιάσουν τον «λαμπερό» κόσμο του θεάματος ή τις έμφυλες ταυτότητες, τους αντρικούς και τους γυναικείους ρόλους, τις βεβαιότητες και τις στερεοτυπικές αντιλήψεις γι’ αυτούς· και, παράλληλα, πρόκειται για συνθέσεις που μιλούν για ακυρωμένους έρωτες, χαμένες και διαψευσμένες προσδοκίες, για ξεχασμένες υποσχέσεις, για επιστροφές σε ευτυχισμένες ημέρες (που ενδεχομένως δεν υπήρξαν ποτέ), για στιγμές μιας επίπλαστης ευδαιμονίας, συνθέσεις που υπερβαίνουν το προφανές των παραπομπών τους, αναπτυσσόμενες σε ευθεία αντιστοιχία με ψυχικές-συναισθηματικές εκδηλώσεις και βιωματικές καταστάσεις, αποκαλύπτοντας έναν εσωτερικό τρόπο προσέγγισης και ερμηνείας της ανθρώπινης κατάστασης.
