Ανεξάρτητα από τη γενικότερη θέση, απέναντι του, θα συμφωνήσουμε με τον Γιάννη Βαρουφάκη σε ένα σημείο: Πως τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, στην ή με αποδέκτη την Ευρώπη, μοιάζουν σαν «γλυκιά εκδίκηση» των χειμαζόμενων λαών του Νότου, πρωτίστως δε του δικού μας, για τη βάρβαρη και ταπεινωτική μεταχείριση, που υπέστησαν από το Βερολίνο και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών.
Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε, με ταξικούς όρους, ως την «εκδίκηση των ποπολάρων» ή, για να θυμηθούμε τον αξέχαστο Νίκο Παπάζογλου, την «εκδίκηση της γυφτιάς». Το προχθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα στην Αυστρία, αποτελεί το τελευταίο, αλλά όχι κατ` ανάγκη το έσχατο, επεισόδιο σ` αυτό τον καθοδικό κύκλο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ένα αποτέλεσμα, που μπορεί να αφορά μια χώρα με μικρό πληθυσμιακό μέγεθος που, επιπλέον, δεν έχει πληγεί ιδιαίτερα από την κρίση, αλλά αποκτά έναν αξιοσημείωτο συμβολισμό, εξαιτίας της βαριάς ιστορικής κληρονομιάς, αφού η Αυστρία δεν κατακτήθηκε, απλώς, αλλά προσαρτήθηκε στη ναζιστική Γερμανία, χάρη στην παρουσία μιας ευδιάκριτης «πέμπτης φάλαγγας». Κάτι που επέτρεψε στον ίδιο τον Χίτλερ, να πραγματοποιήσει μια θριαμβευτική «παρέλαση» στην αυστριακή πρωτεύουσα, στην οποία είχε περάσει μεγάλο μέρος της νεότητας του. Σε αυτή τη χώρα, ένα νεοναζιστικό κόμμα, κατακτά ένα ποσοστό, κοντά στο, 27%, αυξάνοντας κατά έξη ποσοστιαίες μονάδες τη δύναμη του και διεκδικώντας τη δεύτερη θέση, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, μέσω της επιστολικής ψήφου. Το χειρότερο δε είναι πως, για να αναχαιτιστεί η ανοδική του πορεία, που θα το έφερνε ίσως και στην πρώτη θέση (θυμηθείτε ότι ο υποψήφιος του, παρ` ολίγο να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας), ο υποψήφιος του Κεντροδεξιού Κόμματος και νέος καγκελάριος, Σεμπάστιαν Κουρτς, υιοθέτησε τις πιο ακραίες θέσεις, του νεοναζιστικού σχήματος. Δε δυσκολεύτηκε και πολύ, αφού και η δική του προσωπική ατζέντα (όχι μόνο στο μεταναστευτικό, αλλά και στο κοινωνικό πεδίο) δεν απέχει ιδιαίτερα, απ` εκείνη των νεοναζιστών.
Αυτά, λοιπόν, τα δύο κόμματα, με τη σχεδόν ταυτόσημη ατζέντα, συγκέντρωσαν αθροιστικά, περί το 60% και είναι το, λογικά, πιο πιθανό, να σχηματίσουν κυβέρνηση. Γίνεται, αντιληπτό, ως εκ τούτου, ότι πρόκειται για μια «γιγαντιαίων» διαστάσεων δεξιά, έως ακροδεξιά, στροφή στη συγκεκριμένη χώρα, με την ιδιαίτερη ιστορική φόρτιση, που έρχεται ως συνέχεια του Brexit, αλλά και της «εκτόξευσης» του AfD στην ίδια την Γερμανία…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
