Η δύσβατη πραγματικότητα

Ωραία, λοιπόν, γύρισε από την Κίνα και η πρωθυπουργική κουστωδία έχοντας συγκεντρώσει κάποιους θετικούς θορύβους περί επενδυτικών προοπτικών. Όμως, ακριβώς τη μέρα της επιστροφής “έπεφτε” η είδηση για έναν ακόμη διαγωνισμό ιδιωτικοποίησης/αξιοποίησης βασικού στοιχείου της δημόσιας περιουσίας , της ΤΡΑΙΝΟΣΕ (που μάλιστα έχει να κάνει πολύ με την πρόθεση δημιουργίας δικτύου μεταφορών απο τους Κινέζους με “πάτημα” στον Πειραιά) που ξεκινάει με έναν και μόνο ενδιαφερόμενο. Για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ προσήλθαν μόνον οι Ιταλοί – η κρατική Ferrovie dello Stato – αν και είχε ακουστεί ενδιαφέρον και από τους Ρώσους, που ίσως έρχονταν μαζί με την ΓΕΚ/ΤΕΡΝΑ, αλλά τελικώς δεν υπέβαλαν. Ήταν μια ακόμη προσγείωση στην δύσβατη πραγματικότητα, που συχνά-πυκνά την παραμερίζουμε. Η διεθνής ζήτηση γι αυτά που θεωρούμε “διαμάντια του στέμματος” είναι περιορισμένη – γίνουν/δεν γίνουν κινητοποιήσεις έξω από το ΤΑΙΠΕΔ.

Το λέμε αυτό, επειδή στο Πεκίνο – η μάλλον στην Σαγκάη – η συνάντηση Τσίπρα με τον επικεφαλής της Cosco Χου ΛιΡόνγκ έσπειρε θετικά αισθήματα με τις αναφορές στις επενδύσεις κάπου 500 εκατομμυρίων, επιπρόσθετα /over-and-above των δεσμεύσεων για 350 εκατομμύρια που υπάρχουν από την συμφωνία παραχώρησης του ΟΛΠ που δεν κατόρθωσε να την σταματήσει η πρακτική Θοδωρή Δρίτσα. (Ένα παραλειπόμενο, εδώ: την ώρα που πήγαινε να παγώσει η συμφωνία με την – ιταμή, όντως – επιστολή της Cosco, η οποία βέβαια τελικώς “επεκράτησε” έπλεαν ήδη προς Πειραιά νέες γερανογέφυρες. Οι Κινέζοι την εννοούν την επένδυση). Εδώ, όμως, υπάρχει ένα πρόσθετο αγκάθι: το ξεκίνησε ο Χου ΛιΡονγκ, ζητώντας “μείωση των απεργιών/ευνοϊκό περιβάλλον”. Θα’ πρεπε όμως να προσεχθεί – θαρρούμε – περισσότερο η απάντηση /αντίδραση Τσίπρα. Το “οι απεργίες είναι ένα φαινόμενο , μια φυσική εξέλιξη όταν οι εργαζόμενοι δεν είναι ευχαριστημένοι” δίνει μιαν εικόνα η οποία είτε δεν αφορά Ελλάδα, είτε πάλι ανάγεται σε άλλες εποχές. Η απεργία κλάδων όπως οι λιμενεργάτες ασφαλώς και αποτυπώνει δυσαρέσκεια – αλλά είναι δυσαρέσκεια ανθρώπων που έχουν την αίσθηση προστασίας του δημοσίου τομέα ή/και κάλυψη του (άλλοτε σιδηρού) συνδικαλιστικού βραχίονα. Τώρα πια, αυτά τα δυο είτε δεν υπάρχουν, είτε έχουν μια φαντασιακή διάσταση.

Οχι ότι οι απεργίες θα πάψουν! Αλλά… το να θεωρούνται φυσικό φαινόμενο,  να επικροτείται η έκφραση δυσαρέσειας  των προστατευμένων μέσα στην ανεργία του 25% και στις καθυστερήσεις μισθών τριών και τεσσάρων μηνών των εκτός δικτύου προστασίας  και στις διαδιδόμενες σαν την πυρκαγιά στα ξερά χόρτα μορφές μερικής απασχόλησης ή/και ανασφαλούς εργασίας είναι λιγάκι επικίνδυνο κοινωνικά. Φανταζόμαστε την ιδεολογικοποίηση της αντιπαράθεσης με την Τρόικα και το ΔΝΤ το φθινόπωρο, στα πλαίσια της επόμενης αξιολόγησης/review, που μάλιστα αυτή θα έχει ως κεντρικό αντικείμενο τα εργασιακά και τον συνδικαλιστικό νόμο : όμως, ας σκεφθούν οι Κατρούγκαλοι του κόσμου τουτου, αλλα και ο ίδιος ο Τσίπρας, την ψυχολογική επενέργεια στους “εκτός προστασίας” μιας τέτοιας, ανεπιφύλακτης δικαιώσης/επιβράβευσης της προσφυγής σε απεργίες των “εντός”.