Τούτες τις μέρες, που η έξαρση του τέταρτου πανδημικού κύματος
οδηγεί ολοένα και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες στην λογική
των περιοριστικών μέτρων –κυρίως για τους μη εμβολιασμένους
πολίτες- φουντώνουν και οι κοινωνικές αντιδράσεις. Επί της
ουσίας, σε διάφορες χώρες ξεσηκώνεται ένα κύμα βίαιης
αμφισβήτησης των υγειονομικών μέτρων, με πολλούς πολίτες που
ζητούν «ελευθερία» και απαλλαγή από τα «δεσμά» των μέτρων και
των απαγορεύσεων.
Ωστόσο, μία ματιά στον κόσμο είναι αρκετή για να καταστήσει
σαφές ότι αυτές οι βίαιες αντιδράσεις δεν είναι ούτε «τυφλές» ούτε
πολιτικά ουδέτερες.
Για παράδειγμα, στη Βιέννη ο βασικός φορέας-διοργανωτής μίας μεγάλης μαζικής διαδήλωσης κατά των
νέων περιοριστικών μέτρων ήταν το ακροδεξιό κόμμα FPO, ενώ αν
δει κανείς μόνο μερικά φωτογραφικά στιγμιότυπα ή τηλεοπτικά
πλάνα από τις μαζικές, εν πολλοίς αιματηρές και σίγουρα βίαιες
διαδηλώσεις στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, στο Ζάγκρεμπρ, στη
Ρώμη, ακόμη και στη Γουαδελούπη αλλά και στη Ζυρίχη, θα
διαπιστώσει έντονη την παρουσία νεοφασιστών, νεοναζί και
ακροδεξιών.
Κοινή συνισταμένη, άλλωστε, σε όλες τις διαδηλώσεις
και τα επεισόδια είναι να καταγγέλλουν οι διαμαρτυρόμενοι την
«δικτατορία του κορωνοϊού», φλερτάροντας, δηλαδή, με μία λογική
άρνησης της επιδημιολογικής βαρύτητας της κατάστασης που
ζούμε σε όλο τον κόσμο.
Με άλλα λόγια, το κοινό, αόρατο νήμα που ενώνει τις αντιδράσεις,
τις διαμαρτυρίες, τα επεισόδια σε όλη την Ευρώπη –και όχι μόνο-
είναι ένας τυφλός συνασπισμός μεταξύ ακραίων, λαϊκιστικών και εν
πολλοίς ακροδεξιών συνθημάτων και δυνάμεων, που ξεκινούν από
την αντίδραση στα εμβόλια, στα «πράσινα πιστοποιητικά» και στα
περιοριστικά μέτρα και φτάνουν ως τις θεωρίες συνωμοσίας για
την πανδημία, την υιοθέτηση αντιπολιτικών και αντιδημοκρατικών
αιτημάτων και την αμφισβήτηση του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Θα μπορούσε, χωρίς υπερβολή, να πει κανείς ότι οι διεθνείς αντιδράσεις κατά όλων των μέτρων ανάσχεσης της
πανδημίας φέρνουν στην επιφάνεια ένα κίνημα «τραμπισμού», σε συνδυασμό με τις θεωρίες συνωμοσίας «Quanon» που σημάδεψαν τα περασμένα έτη όλο τον κόσμο και οδήγησαν σε μία
ανασκίρτηση της ακροδεξιάς διεθνώς. Άλλωστε, αυτό το βλέπουμε ακόμη και στις ίδιες τις ΗΠΑ –μια που περί «τραμπισμού» ο λόγος- καθώς εκεί τα στοιχεία δείχνουν ότι η σύνδεση πολιτικών πεποιθήσεων με τις απόψεις περί την πανδημία και τον εμβολιασμό έχουν ευθεία σχέση και αναλογία: είναι χαρακτηριστικό
πως το 90% των πολιτών που ψηφίζουν Δημοκρατικούς έχουν εμβολιαστεί με τουλάχιστον μία δόση του εμβολίου, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στους ψηφοφόρους των Ρεπουμπλικάνων
είναι μόλις 58%!
Επίσης, στη Γερμανία καταγράφεται μία διαρκώς επιβεβαιούμενη σχέση μεταξύ των επιδημιολογικών εξάρσεων και
των τοπικών κυμάτων κορωνοϊού με τις περιοχές που είναι αυξημένα τα ποσοστά του ακροδεξιού –και φιλοναζιστικού- AfD.
Με άλλα λόγια, δεν μιλάμε απλώς για πολίτες που θέλουν να έχουν «δικαίωμα στο σώμα τους» ή φοβούνται ότι τα εμβόλια είναι «πειραματικά». Μιλάμε για μία ευθεία συσχέτιση των αντιδράσεων προς τα μέτρα ανάσχεσης και αντιμετώπισης της πανδημίας με ακραίες ιδέες που είναι επικίνδυνες για τη Δημοκρατία.
