Ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Ἀζαρέα

Ἀλλὰ γιατὶ οἱ Πόντιοι τὸν Ἅγιο Βλάσιο τὸν ἔλεγαν Ἀζαρέα; Κατὰ μίαν ἀφελῆ ἀλλ’ εὐλαβῆ παράδοση, ὁ ἐν λόγω Ἅγιος ἀφαιρεῖ τὶς «ζάρες», δηλαδὴ τὶς ρυτίδες ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν βρεφῶν. Μὲ ἄλλα λόγια, τοὺς κάνει –γιὰ νὰ τὸ ποῦμε στὰ σύγχρονα ἑλληνικὰ– ἕνα εἶδος θαυματουργικοῦ «λίφτινγκ», χωρὶς καμμιὰ χειρουργικὴ ἐπέμβαση. Ἔτσι προέκυψε τὸ ὄνομα Ἀζαρέας, ποὺ παρεπέμπει στὶς καταλήξεις τῶν ἐπωνύμων τῆς Δυτικῆς Μάνης. Οἱ γυναῖκες τοῦ Πόντου –τουλάχιστον τὸν παλαιὸ καιρὸ– τιμοῦσαν τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου, στὶς 11 Φεβρουαρίου, μὲ ἀπόλυτη ἀργία. Εὔλογα ὁ ἀναγνώστης θὰ ἀναρωτηθεῖ, πῶς καὶ θυμήθηκα τέτοια ἐποχὴ τὸν Ἅγιο Ἀζαρέα καὶ μάλιστα νὰ ἐπικαλοῦμαι τὴ χάρη του. Προτοῦ δώσω ἀπάντηση σ’ αὐτὸ, ὀφείλω νὰ διευκρινίσω ὅτι δὲν κάνω κοσμικὴ ζωὴ καὶ ὅτι ἀπεχθάνομαι τὸ κουτσομπολιὸ. Συνεπῶς, στὰ παραπάνω δὲν ὑπάρχει κανείς ὑπαινιγμὸς γιὰ κάποιους ἤ κάποιες ποὺ ἀφαίρεσαν τὶς ζάρες ἀπὸ τὸ πρόσωπὸ τους χάρη σὲ κάποιον ἄλλου εἴδους Ἀζαρέα – ἔστω καὶ μὴ ἅγιο. Ἡ ἀναφορὰ μου στὸν Ἅγιο τῶν Ποντίων ἔχει καθαρὰ πολιτικὸ χαρακτήρα. Ὁ πολιτικὸς, κοινωνικὸς καὶ πνευματικὸς μας βίος μοιάζει μὲ γερασμένο μωρὸ. Εἴμαστε ἕνας λαὸς γεμάτος ρυτίδες. Γερασμένη σκέψη, γερασμένη καρδιὰ. Δὲν βλέπω φρεσκάδα πουθενὰ. Οἱ πολιτικοὶ μας ταμπουρώνονται στὰ ὀχυρὰ τῶν ἰδεολογιῶν, ποὺ εἶναι σὰν προκατασκευασμένο φαγητό, ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ γεννήσουν ἰδέες. Κι ἐννοῶ ἰδέες παραγωγικές, ἰδέες ποὺ νὰ προσφέρονται γιὰ ἀνάπτυξη, ποὺ δὲν τὴν ἐννοῶ μόνο σὰν οἰκονομική. Ὅταν εἶναι στὴν ἐξουσία, ἰδέες ἔχουν μονάχα γιὰ φορολογία. Μοιραῖα καὶ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς, ποὺ ἔμαθε νὰ τρέφεται ἀπὸ τὸ κρατικὸ μπιμπερὸ μοιάζει μ’ ἕνα γερικὸ μωρό. Τώρα ποὺ ξέσπασε ἡ κρίση καὶ τὸ μπιμπερὸ «στέρεψε», ἀπὸ τὴ στενοχώριά του γέμισε ρυτίδες. Οἱ περισσότεροι συμπολίτες μας κυκλοφοροῦν μὲ κατεβασμένα μοῦτρα, συνοφρυωμένοι, σκυθρωποί, κάποτε βλοσυροί, κάτι πού δημιουργεῖ μιὰ γενικώτερη κατήφεια, ἀκόμη καὶ νευρασθένεια. Χάνεται τὸ καθαρὸ, τὸ γελαστὸ, τὸ φωτεινὸ πρόσωπο. Ἀλλὰ οἱ ρυτίδες ποὺ μὲ φοβίζουν περισσότερο δὲν εἶναι οἱ ἐξωτερικές. Αὐτὲς στὸ κάτω κάτω εἶναι παράσημα τοῦ χρόνου. Περισσότερο μὲ φοβίζουν οἱ ἐσωτερικὲς ρυτίδες. Οἱ ρυτίδες τῆς ψυχῆς. Αὐτὲς ποὺ προκαλοῦν τὸ μαράζι, τὴν κακομοιριὰ, τὴν ἐσωτερικὴ φτώχεια. Αὐτὲς εἶναι ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο «λιβηρίδος κενότερον», ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Δηλαδή, πιὸ ἄδειο καὶ ἀπὸ φιδοτόμαρο. Γι’ αὐτὸ, λοιπὸν, ἐπικαλοῦμαι τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Ἀζαρέα. Νὰ βγάλει τὶς ζάρες καὶ ἀπὸ τὸ πρόσωπο καὶ ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ μας. Τὶς γρατζουνιὲς τοῦ χρόνου δὲν τὶς φοβᾶμαι. Αὐτὲς θὰ τὶς ἔχουμε μέχρι νὰ μποῦμε στὸ λιμάνι τῶν σκιῶν καὶ ἀγκυροβολήσουμε στὴν αἰωνιότητα.

www.sarantoskargakos