Tης ΈΦΗΣ ΜΙΧΕΛΆΚΗ για την Κυριακάτικη Kontranews
Τα σχολεία αφέθηκαν εξ ολοκλήρου στη διαχείριση των ίδιων των εκπαιδευτικών οι οποίοι ξοδεύουν καθημερινά αποθέματα των δυνάμεων τους για να ανταποκριθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτές τις δύσκολες και συνάμα πρωτόγνωρες συνθήκες. Σήμερα, ενώ η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών έχει εμβολιαστεί αλλά παράλληλα παλεύει με τις μεταλλάξεις, η ανακοίνωση της κυβέρνησης πως πρέπει να φτάσει ένα τμήμα σε ποσοστό νόσησης πενήντα τις εκατό συν ένα, δηλαδή τουλάχιστον δεκαπέντε παιδιά, για να φτάσει να κλείσει, κάνει ξεκάθαρη την επικίνδυνη στάση της απέναντι στο θέμα και δημιουργεί μεγαλύτερη ανασφάλεια στο ήδη επιβαρυμένο κλίμα για την ψυχολογία του κόσμου.
Ε χουν περάσει ήδη δύο χρόνια από την εμφάνιση της πανδημίας και είναι ακριβώς η στιγμή που θα περίμενε κανείς να μιλάμε για λύσεις που βρήκαμε, καταστάσεις και επιπτώσεις που προλάβαμε έτσι ώστε να συγκροτείται ένα σχέδιο πάνω σε νέα δεδομένα. Αντίθετα, μετά από τόσους και δύσκολους μήνες το μόνο που έχει μείνει είναι ανυπόστατα μέτρα, τα οποία το μόνο που πετυχαίνουν είναι να συνθέσουν την κανονικότητα μιας κυβέρνησης ανίκανης να αφουγκραστεί τις ανάγκες της κοινωνίας. Ταυτόχρονα μένουμε παρατηρητές στην κατασπατάληση του κοινωνικών δομών την στιγμή που είναι περισσότερο αναγκαίες παρά ποτέ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο παρά του ότι στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, δεν στηρίχθηκε στο ελάχιστο. Ενώ λοιπόν μία σειρά αντικοινωνικών μέτρων πλήττει μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο την ελληνική κοινωνία, ήρθε η στιγμή να καταλάβουμε για τα καλά την πολιτική που εφαρμόζεται και σε ότι αφορά το εκπαιδευτικό σύστημα στο σύνολό του.
Ενάμιση μήνα μετά την επιστροφή στα θρανία, η κατάσταση φαίνεται όχι απλά στάσιμη αλλά σε πολύ χειρότερα επίπεδα από αυτά που βρισκόμασταν στην αρχή. Αφενός πρόκειται για περίοδο μετάλλαξης για τον ίδιο τον ιό ο οποίος δεν γνωρίζουμε πως θα συμπεριφερθεί ακόμη και στα ίδια τα παιδιά, αφετέρου τα αποτυχημένα ή και ανύπαρκτα πολλές φορές μέτρα της κυβέρνησης εμπλουτίζονται πάνω στο ίδιο μοτίβο που δυστυχώς για την χώρα δεν ευδοκίμησε μέχρι σήμερα σε ό,τι αφορά την ουσιαστική αντιμετώπιση του ιού. Τα σχολεία αφέθηκαν εξ ολοκλήρου στην διαχείριση των ίδιων των εκπαιδευτικών οι οποίοι ξοδεύουν καθημερινά αποθέματα των δυνάμεων τους για να ανταποκριθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτές τις δύσκολες και συνάμα πρωτόγνωρες συνθήκες.
Σήμερα, ενώ η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών έχει εμβολιαστεί αλλά παράλληλα παλεύει με τις μεταλλάξεις, η ανακοίνωση της κυβέρνησης πως πρέπει να φτάσει ένα τμήμα σε ποσοστό νόσησης πενήντα τις εκατό συν ένα, δηλαδή τουλάχιστον δεκαπέντε παιδιά, για να φτάσει να κλείσει, κάνει ξεκάθαρη την επικίνδυνη στάση της απέναντι στο θέμα και δημιουργεί μεγαλύτερη ανασφάλεια στο ήδη επιβαρυμένο κλίμα για την ψυχολογία του κόσμου. Τα δύο προηγούμενα χρόνια ο εκπαιδευτικός κόσμος κλήθηκε αναπόφευκτα να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του πράγματα που ξεπερνούσαν τα όρια της λογικής. Από την μία έπρεπε να δοθούν απαντήσεις στα ίδια τα παιδιά με λογικά επιχειρήματα, για καταστάσεις που πολλές φορές και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί αδυνατούσαν να εξηγήσουν.
Από την άλλη ήρθαν αντιμέτωποι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα με τον συνεχώς εναλλασσόμενο τρόπο διδασκαλίας, μιας και η τηλεκπαίδευση αντικαθιστούσε την δια ζώσης μάθηση και αντίστροφα. Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί πως η τεχνολογία και κατ επέκταση η εξ αποστάσεως μάθηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανεξάρτητα της συγκυρίας και να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο στα χέρια μας με στόχο να διευκολύνει την καθημερινότητά μας και όχι για καταπάτηση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος μας που δεν είναι άλλο από την ελευθερία.
Οι λύσεις παραμένουν ζωντανές και περιμένουν ανταπόκριση, αλλά μάταια. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση αυτοπροσδιορίζεται ως ικανή να αξιολογεί, παρά τα σοβαρά της λάθη. Είναι η στιγμή που μένει μετεξεταστέα μιας και δείχνει να μην έχει μάθει τίποτα παρά τις αναρίθμητες επιπτώσεις που μας έχει φέρει η πανδημία και η έλλειψη σχεδίου από την πλευρά της. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες εμπλουτίζει ένα πρόγραμμα με κορμό τη διχαστική λογική σε όλους τους τομείς της ζωής και φυσικά του σχολείου. Αξιολογήστε μας λοιπόν, κυρία υπουργέ. Ποιος σας είπε πως δεν το θέλουμε; Ίσα ίσα, μας το χρωστάτε. Άλλωστε με την εμπειρία που κουβαλάμε όλα αυτά τα χρόνια και σε αντίξοες τις περισσότερες φορές συνθήκες, έχουμε απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα και ο στόχος του εκπαιδευτικού κόσμου δεν είναι άλλος από την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου.
Αυτή όμως σίγουρα δεν μπορεί να επιτευχθεί με το άνισο εργασιακό καθεστώς ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς που ισχύει σήμερα, ούτε με τις ελλείψεις στα σχολεία, ούτε με την υπερσυγκέντρωση παιδιών σε ένα τμήμα, ούτε με την κατάργηση τμημάτων. Όλα τα παραπάνω νομίζω πως επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο. Ο χώρος του σχολείου αποτελεί για τα παιδιά, την ένταξη τους στο κοινωνικό σύνολο, την μόρφωση, την εξέλιξη, την δημιουργία και πολλά ακόμη που θα μπορούσα να γράψω, ενώ κάθε γενιά πρέπει να αφήνει στην επόμενη ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σήμερα. Πώς μπορούμε να αρνηθούμε μία αξιολόγηση από τη στιγμή που όλα γύρω μας κρίνονται; Αναμφίβολα, ο όρος αξιολόγηση αποτελεί πολυσυζητημένη και καμιά φορά παρεξηγημένη έννοια. Σε αυτήν την περίπτωση εμπλουτίστηκε με συγκεντρωτικές και αυταρχικές μεθόδους που θυμίζουν άλλες εποχές, οι οποίες για το συγκεκριμένο υπουργείο μάλλον δεν αποτελούν παρελθόν. Πρώτο δείγμα αποτέλεσε η καταρράκωση του δημόσιου πανεπιστημίου και η κατασπατάληση της προσπάθειας των παιδιών που προσπαθούσαν να αγγίξουν τα όνειρα τους. Σειρά έχει το δημόσιο σχολείο, το οποίο το θέλουμε αναμφίβολα δυνατό, παραγωγικό και δημοκρατικό έτσι ώστε να μπορεί με την σειρά του να συνεισφέρει στον αγώνα για μία υγιή κοινωνία. Με λίγα λόγια η αξιολόγηση μπορεί να λειτουργήσει δημιουργώντας ένα σχολείο ποιοτικό για τα παιδιά που το χρειάζονται όσο τίποτα.
Ένα δημόσιο σχολείο που το προσωπικό του θα αξιολογεί τις δυνατότητες του, είτε σε ανθρώπινο δυναμικό είτε σε υλικοτεχνικές υποδομές και στη συνέχεια θα αξιολογείται και το ίδιο με στόχο φυσικά την ουσιαστική εξέλιξη του και κατ’ επέκταση την προσφορά στους μαθητές. Σήμερα, αντί για αυτό, οι διενέργειες από την πλευρά της ηγεσίας του υπουργείου παιδείας μας γυρνάνε πίσω στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας, σε εποχές που κανένας δημοκρατικός πολίτης δεν θέλει να θυμάται.
Οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να υποχρεωθούν να γίνουν συμμέτοχοι σε μία διαστροφή που στερείται πλέον και της επικοινωνιακής κάλυψης που έχουμε συνηθίσει, μιας και δεν διατηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα και από την μία στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στις δικαστικές αίθουσες γιατί εξέφρασαν την αντίδραση τους. Το βασικό χρέος τους όμως σχετίζεται με την διαμόρφωση όλων εκείνων των συνθηκών για την επίτευξη του στόχου που δεν είναι άλλος από την ουσιαστική αναβάθμιση του σχολείου. Είναι ακριβώς η στιγμή που πρέπει σύσσωμος ο εκπαιδευτικός κόσμος με το συνδικαλιστικό του κίνημα να συνεχίσει να απαντά με σοβαρές προτάσεις για μία ποιοτική αξιολόγηση. Στον αυταρχισμό απαντάμε με δίκαιες και τεκμηριωμένες προτάσεις που κάνουν την καρδιά της δημοκρατίας να χτυπάει δυνατά, και όσο για τους εραστές της επιβολής θα πάρουν σύντομα την αξιολόγηση του ελληνικού λαού στα χέρια τους, για να επιστρέψει επιτέλους η χώρα μας στο φως.
* Καθηγήτρια πληροφορικής, υπεύθυνη του τμήματος Παιδείας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Κοζάνης
