Η πολιτική μάχη -ή, καλύτερα, ο πόλεμος- για τα εργασιακά έχει ήδη ξεκινήσει και η αυριανή απεργία μένει να αποδείξει κατά πόσον οι εργαζόμενοι έχουν καταλάβει τί έρχεται, αλλά και οι προοδευτικές δυνάμεις το μέγεθος της ευθύνης τους έναντι της Ιστορίας.
Όμως, η σύγκρουση για το νομοσχέδιο Χατζηδάκη δε θα κρατήσει όσες μέρες κρατήσει η συζήτηση στη Βουλή. Αντιθέτως, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης -έστω και με αλλότριους σκοπούς- φαίνεται ότι η πολιτική μας ζωή μπαίνει βιαίως σε αυτό που λέμε «κανονικότητα», δηλαδή στην πόλωση, την σκληρή πολιτική σύγκρουση και τα μέτωπα.
Όλα, λοιπόν, ξεκινούν από την πρωτοβουλία του Μεγάρου Μαξίμου να «εκμεταλλευθεί» το καλοκαίρι προκειμένου να προωθήσει νομοσχέδια που, υπό κανονικές συνθήκες, θα προκαλούσαν οξύτατες συγκρούσεις. Κάπως έτσι, εκτός από τα εργασιακά, θα υπάρξουν άλλες δύο πράξεις του πολιτικού «δράματος»: η μεταρρύθμιση -ή, μάλλον, «απορρύθμιση»- του ασφαλιστικού, με την είσοδο ιδιωτών στην επικουρική ασφάλιση, αλλά και το νομοσχέδιο για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Όλα αυτά την ώρα που η κυβέρνηση, με πρόσχημα τους υγειονομικούς λόγους, θα κρατά κλειστά τα πανεπιστήμια έως ότου προσληφθούν, εκπαιδευτούν (λέμε τώρα…) και εγκατασταθούν οι «πανεπιστημιακοί αστυνομικοί». Η μεθόδευση είναι προφανής: πώς θα διαμαρτυρηθούν οι φοιτητές όταν θα δίνουν μέσω τηλεργασίας για την εξεταστική τους και δε θα έχουν φυσική επαφή με τον ακαδημαϊκό χώρο, που θα «εκπορθείται» από αστυνομικούς;
Τα προαναφερθέντα «τρία συν ένα» πολιτικά μέτωπα φέρνουν βιαίως, όπως σημειώθηκε, την πολιτική ζωή στην «κανονικότητα». Πρόκειται για θέματα μείζονος πολιτικής αντιπαράθεσης, που ανασύρουν ιδεολογικού χαρακτήρα επιχειρήσεις και συγκρούσεις και «απλώνουν» την ατζέντα πολύ μακριά από την «κορωνο-επικαιρότητα». Με άλλα λόγια, η μεν κυβέρνηση με τις πρωτοβουλίες που προγραμματίζει, η δε αντιπολίτευση με τις «πολεμικές» προετοιμασίες που κάνει, επιστρέφουν την αντιπαράθεση στην «κανονικότητα». Βάζουν στην άκρη τον φόβο για την πανδημία και την επόμενη μέρα και συμβάλλουν ώστε να περάσει σε άλλη «πίστα» και σε άλλο επίπεδο η πολιτική επικαιρότητα, αλλά και η σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Αυτό που μένει να φανεί μετά είναι κατά πόσον η διεύρυνση της πολιτικής ατζέντας θα κινητοποιήσει και θα «συγκινήσει» την κοινωνία ή θα καταφέρει να επηρεάσει τους πολιτικούς συσχετισμούς…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
