Αναφερθήκαμε ήδη στο περίφημο άρθρο του Πολ Τόμσεν, επιχειρώντας μια «δεύτερη ανάγνωση», πιο δημιουργική και παραγωγική, απ` αυτή των αφορισμών. Διότι, αν κάτι μας αποκαλύπτει το άρθρο του «ισχυρού άνδρα» του ΔΝΤ, είναι η ανάδειξη του απόλυτου αδιέξοδου, σε σχέση με το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα, αλλά και, σ` ένα άλλο επίπεδο, της απόλυτης ασυνέπειας, τουλάχιστον των Ευρωπαίων δανειστών μας.
Οι τελευταίοι, για μια ακόμη φορά, φαίνεται πως είναι έτοιμοι να μας «πουλήσουν», στο θέμα του χρέους, όπως υπαινίσσεται και ο κ. Τόμσεν.
Οι πληροφορίες που έρχονται από τις Βρυξέλλες, επιβεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές, δείχνοντας ότι οι εταίροι μας, όπως συνέβη και με την απόφαση του Eurogroup, του Νοεμβρίου 2012, δε σκοπεύουν να ανταποκριθούν στη δέσμευση-υποχρέωση που ανέλαβαν, τον περασμένο Ιούλιο, για ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους.
Παρά την ουσιαστική υποχώρηση της ελληνικής πλευράς, από το αίτημα για διαγραφή, οι εταίροι μας, δε δείχνουν διατεθειμένοι να προχωρήσουν πέραν μιας απλής επιμήκυνσης, ορισμένων «ώριμων» ομολόγων (όπως επιβεβαίωσε και ο αυτόκλητος εκφραστής των θέσεων των δανειστών, πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων) κάτι που, αν συμβεί, πέραν του ότι θα μεταθέσει το πρόβλημα στις επόμενες γενιές, δε θα προσφέρει πραγματική ανακούφιση, ούτε και στην παρούσα εξέλιξη του χρέους.
Αρνούνται, δηλαδή, σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες, ρυθμίσεις που θα καθιστούσαν το χρέος βιώσιμο, όπως η μείωση των σταθερών επιτοκίων, η περίοδος χάριτος, πολύ περισσότερο δε, κάποιες πιο προωθημένες προτάσεις, όπως η εισαγωγή «ρήτρας ανάπτυξης», ή η σύνδεσης του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, σε ετήσια βάση, με το ΑΕΠ. Ακούσαμε, μάλιστα, στο περιθώριο του τελευταίου Eurogroup, ακόμη και τη διατύπωση θέσεων, ότι ίσως να μην καταστεί αναγκαία καν, η σχετική συζήτηση!
Όπως, όμως, ορθά σημειώνει ο κ. Τόμσεν (που ως τεχνοκράτης, βλέπει μόνο νούμερα και όχι ανθρώπους, που υποφέρουν) στο σημείο αυτό, έτσι το χρέος θα εξακολουθήσει να κινείται σε «απαγορευτικά» επίπεδα, ακόμη και σε απόλυτους αριθμούς.
Αλλά και θα καταστούν απραγματοποίητοι, σε βάθος χρόνου, οι στόχοι της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου, όπως η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων, της τάξης του 3,5%, για την περίοδο 2017-2018, οπότε θα τεθεί αναπόφευκτα, ζήτημα πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων. Αλλά, πόσο πια ν` αντέξει κι αυτός ο Σίσυφος;
