Αντισυνταγματική, λοιπόν, θεώρησε το Συμβούλιο Επικρατείας τις συνεχείς και αλλεπάλληλες παρατάσεις (“καθ’ υπέρβασιν κάθε ορίου συνταγματικής ανοχής” είναι το χαρακτηριστικό σχόλιο) της παραγραφής φορολογικών υποθέσεων. Που όχι απλώς ξεπερνούν την 5ετία, αλλά και διεκδικούν και πάνω από την 10ετία ή και την 15ετία – με απόλυτη αδυναμία, πλέον, πρόβλεψης του τι ισχύει/τι θα ισχύσει.
Για να είμαστε σωστοί στην περιγραφή της κατάστασης, το Β’ Τμήμα του ΣτΕ που έλαβε αυτήν την απόφαση – τιμητική για την έννοια του κράτους δικαίου, της ασφάλειας δικαίου και της εμπιστοσύνης του διοικούμενου/πολίτη – βλέποντας την σεισμική επίπτωση που μπορεί να έχει μια τέτοια νομολογία στα δημόσια έσοδα και (ντροπή να το πούμε, αλλά αλήθεια είναι!) στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τρόικα, παρέπεμψε στην Ολομέλεια του ΣτΕ για οριστική κρίση. Όμως, ο τρόπος και μόνο με τον οποίο – επί υποθέσεων ελέγχου σε εισοδήματα εταιρείας του 2002 , με φύλλο ελέγχου το 2010, το οποίο ακυρώθηκε από το Διοικητικό Εφετείο και το Δημόσιο το έφερε στο ΣτΕ – το δικαστήριο “πέταξε έξω” τις συνεχείς παρατάσεις της παραγραφής (2005, 2008, 2009, 2010 – συνεχίζονται “φυσικά”, αλλά έως εδώ ενδιέφεραν αυτά την υπόθεση) θεωρώντας προσχηματικό το επιχείρημα της Διοίκησης ότι “υπάρχει συσσώρευση, μεγάλου αριθμού φορολογικών υποθέσεων” και γι αυτό νομοθετείται το γαϊτανάκι των παρατάσεων, δείχνει ότι η Δικαιοσύνη βλέπει το θέμα “αλλιώς”.
Ποτέ δεν θα ειπωθεί με ευθύτητα, αυτό, αλλά εκείνο που επιχειρεί να πει η Δικαιοσύνη είναι ότι δεν μπορεί η αναποτελεσματικότητα, η αναβλητικότητα, η ανικανότητα εντέλει της Διοίκησης να έρχεται χαλαρά-χαλαρά και (με την συνέργεια, άλλωστε, της Βουλής των Ελλήνων, στο μπάλωμα) να πετάει στα σκουπίδια κάθε αίσθηση ασφάλειας δικαίου. Να μας οδηγεί πίσω στην Δικαιοσύνη του κατή.
Άλλωστε, άμα πάει για μια στιγμή κανείς και στην πολύκροτη υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών που έκρινε το ΣτΕ, η αρχή του νήματος βρίσκεται πού; Στην “επ’ αόριστον ανοχή της λειτουργίας τηλεοπτικών σταθμών, οι οποίοι ιδρύθηκαν και λειτούργησαν παρανόμως”, με παράβαση κάθε ευλόγου χρονικού ορίου “, ανοχή που δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από την συνταγματική τάξη”. Προτού δηλαδή ο τρόπος εφαρμογής του Νόμου Παππά τα κάνει θάλασσα και φτάσουμε στην ακύρωση της αδειοδοτικης διαδικασίας των καναλιών από το ΣτΕ, το ίδιο Δικαστήριο είχε θεωρήσει αντισυνταγματική την λειτουργία χωρίς άδεια επί κοντά δυο δεκαετίες, λόγω (κι εδώ) ανικανότητας εφαρμογής των Νόμων Βενιζέλου και Ρουσόπουλου.
Αυτή η προσέγγιση – της κατάγνωσης αντισυνταγματικότητας λόγω ανικανότητας – έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Οι δικαιολογίες (ότι π.χ. οι Έλληνες είμαστε πολύ δόλιοι και πολύ δικομανείς, γι αυτό και οι καημένες οι φορολογικές υπηρεσίες δεν προκάνουν, ή πάλιν ότι οι πολιτικοί δεν προωθούσαν τις άδειες των καναλιών για να προστατεύσουν την πολυφωνία!) πείθουν όλο και λιγότερο. ευτυχώς.
