Ως «αντιμνημονιακΗ» επιχειρεί, εσχάτως, να εμφανιστεί η ΝΔ (όπως και το ΠΑΣΟΚ) πιστεύοντας, προφανώς, ότι απευθύνονται σε λωτοφάγους.
Ελα, όμως, που «καρφώνονται» μόνοι τους, στο «βωμό» της εσωκομματικής διαμάχης, για την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο εκ των υποψηφίων-και προβαλλόμενος ως φαβορί-Βαγγέλης Μεϊμαράκης, στην προσπάθεια του να αποδομήσει το προφίλ του συνυποψήφιου του, κ. Μητσοτάκη, δε δίστασε να αναδείξει, σε όλη έκταση τους, τα «έργα και ημέρες», της μνημονιακής συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου που, ας μη ξεχνάμε ότι είχε βασικό κορμό τη ΝΔ. Μας θύμισε, λοιπόν, ο υποψήφιος για την ηγεσία της κεντροδεξιάς παράταξης, πως η δήθεν «αντιμνημονιακή» ΝΔ, ήταν αυτή που, ως ο βασικός κυβερνητικός εταίρος, εφάρμοσε τις πιο σκληρές πτυχές του Μνημονίου, επιδεικνύοντας, πολλές φορές, υπερβάλλοντα ζήλο, με δηλώσεις του τύπου «δε θα μας κλέψει τη δόξα η τρόικα». Για να θυμόμαστε, λοιπόν, είναι η σημερινή «αντιμνημονιακή» ΝΔ, που βαρύνεται με την επιβολή του ΕΝΦΙΑ, που εξελίχθηκε σε «λαιμητόμο», ιδιαίτερα για τη μεσαία τάξη. Αλλά και με το μπαράζ μαζικών απολύσεων στο Δημόσιο, σε «προνομιούχες» κατηγορίες, όπως οι σχολικοί φύλακες και οι καθαρίστριες, που, αντί της «εξυγίανσης», απλώς διέλυσαν, όπως, σωστά, υπενθύμισε ο κ. Μεϊμαράκης, αποδοτικά λειτουργούσες δημόσιες υπηρεσίες. Αλλά και η με «ιεραποστολικό» ζήλο, εφαρμογή της περίφημης «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, που περιλάμβανε από τη λειτουργία των φαρμακείων μέχρι τη διάρκεια του φρέσκου γάλακτος. Ειδικά δε ως προς το τελευταίο, ακόμη ηχούν στ` αυτιά μας οι εκ των έσω καταγγελίες (ακόμη και από τον τότε αναπληρωτή υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης) ότι η ρύθμιση ήταν «φωτογραφική», για την εξυπηρέτηση μεγάλων κτηνοτροφικών μονάδων, της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης.
Το «ωραίο» μάλιστα είναι, πως ο κ. Μεϊμαράκης, επικαλείται τα, όντως, υψηλά ποσοστά του-στον α’ γύρο-στις λαϊκές συνοικίες της Αττικής, ως ένδειξη αποδοκιμασίας της προηγούμενης, «μνημονιακής» ΝΔ. Του «διαφεύγει», βέβαια, ότι ο ίδιος, ως πρόεδρος της Βουλής, κατείχε κεντρική θέση, στο προηγούμενο σύστημα εξουσίας και ότι, εν πάση περιπτώσει, οι πολιτικές που τώρα καταγγέλλει, δεν ήταν αυθαίρετες επινοήσεις των συγκεκριμένων υπουργών (άσχετα αν οι τελευταίοι ένιωθαν ιδεολογικά πιο οικείοι με αυτή την πολιτική, γι’ αυτό και την εφάρμοσαν με ιδιαίτερο ζήλο), αλλά αποτελέσματα κεντρικών επιλογών. Αν θέλει, λοιπόν, η σημερινή-ή η αυριανή-ΝΔ, να «αποκηρύξει» το «μνημονιακό» παρελθόν της, ας το κάνει, μέσα από μια ειλικρινή αυτοκριτική, αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες της, για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η χώρα.
