Στην Κορυφή της 14ης-15ης Δεκεμβρίου θα δούμε την επόμενη σκηνή της απλοϊκά σκηνοθετημένης μονομαχίας που παρακολουθήσαμε με τις πιέσεις Ντόναλντ Τουσκ (Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό και ειδικά το σύστημα των υποχρεωτικών ποσοστώσεων μετεγκατάστασης/relocation και την γραμμή απόκρουσης που προσπάθησε να στήσει ο ημέτερος Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος έχει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή το αντίστοιχο χαρτοφυλάκιο (ο αρμόδιος αντιπρόεδρος Φρανς Τιμμερμανς, έμεινε προσεκτικά σιωπηλός). Ή, μάλλον, θα δούμε το κουκούλωμα της υπόθεσης κατά την δοκιμασμένη Ευρωπαϊκή πρακτική: «χρόνος υπάρχει» μέχρι τον Ιούνιο του 2018, οπότε θα πρέπει να έχει σταθεί στα πόδια της (μετά από 2ετή εφαρμογή του τωρινού συστήματος) η νέα μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ.
Βέβαια, εκείνο που συνέβη – και είναι, και αυτό, χαρακτηριστικά «Ευρωπαϊκό» – είναι ότι ένας Πολωνός πολιτικός (αυτό είναι ο Ντόναλντ Τουσκ, εντάξει;) που στην χώρα του πλησιάζουν εκλογές τις οποίες θα μπορούσε να ξανακερδίσει η αντίπαλη πολιτική παράταξη που το έχει αναγάγει τον ίδιο σε περίπου persona non grata, απευθύνθηκε στο πολιτικό ακροατήριο της χώρας αυτής. Η οποία διατηρεί εξόχως αντι-μεταναστευτικά αισθήματα, μαζί και με τις άλλες Κεντροευρωπαϊκές χώρες/ Βιζεγκραντ. Ενώ ένας άλλος πολιτικός, εκείνος Έλληνας, δηλαδή από χώρα πρώτης υποδοχής του μεταναστευτικού ρεύματος (αυτός είναι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος) και όπου επίσης πλησιάζουν εκλογές οι οποίες δημοσκοπικά δείχνει να ευνοούν τον δικό του πολιτικό χώρο, απευθύνθηκε κι αυτός στην δική του κοινή γνώμη που βλέπει το φάσμα ενός νέου προσφυγικού κύματος να πλησιάζει. (Ο ΟΗΕ προειδοποιούσε για επανεκκίνηση των ροών από Συρία, που ήδη γίνεται αισθητή. Η κατάσταση στα νησιά βαραίνει καθημερινά).
Προσέξτε τώρα τις τοποθετήσεις Τουσκ (που φυσικά δεν – ΔΕΝ – αποτελούν «πρόταση» ή ο,τιδήποτε σχετικό: ένα paper πήγε να παρουσιάσει στην Κορυφή, και το σχέδιο αυτού διέρρευσαν οι ίδιες του οι υπηρεσίες «καίγοντάς το»): λένε ότι το σχέδιο υποχρεωτικής μετεγκατάστασης με βάση υποχρεωτικές ποσοστώσεις, που οι χώρες Βιζεγκραντ αρνήθηκαν σταθερά, προσβάλλοντάς το και στο Ευρωδικαστήριο (όπου έχασαν) είναι αναποτελεσματικό και διχαστικό. Αναποτελεσματικό: ο στόχος μετεγκατάστασης 160.000 ψυχών – με κατανομή βάσει υποχρεωτικών ποσοστόσεων, επετεύχθη κατά μόλις 20% , και η «απάντηση» ότι αυτό ο αριθμός κάλυψε το 90% των «επιλέξιμων» πείθει ελάχιστα, άμα θυμηθούμε ότι η Γερμανία το 2015-16 υποδέχθηκε (εκούσια) κοντά 1 εκατομμύριο. Διχαστικό: μα, ακριβώς η άρνηση των χωρών Βιζεγκραντ να δεχθούν ο,τιδήποτε, δείχνει ότι τα φούμαρα περί Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι αυτό ακριβώς: φούμαρα. Ασε που οι Τουσκ του κόσμου τούτου γνωρίζουν ότι δίπλα/παραδίπλα βρίσκεται η Αυστρία, με εξίσου ισχυρή άρνηση (αν και λίγο πιο καλυμμένη), ενώ και στην ίδια την Γερμανία, σε περιοχες όπως η Βαυαρία (όπου.. πλησιάζουν επίσης εκλογές), το φάσμα του Προσφυγικού σκοτεινιάζει την δημόσια συζήτηση.
Αυτό εκφώνησε – για δικούς του λόγους – ο Τουσκ: ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, ότι το σχέδιο Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης δεν ήταν ειλικρινές. (Ο Ερντογάν φώτισε την άλλη πλευρά ασυνέπειας:: την μη-καταβολή των συμφωνημένων ποσών, ούτε κατά το 1/5 εδώ, στην Τουρκία για την συγκράτηση του ρεύματος). Ορθότατα ο Αβραμόπουλος ύψωσε ισχυρή φωνή από τις χώρες πρώτής υποδοχής – Ελλάδα και Ιταλία – βλέποντας την κατάσταση να ξεφεύγει. Όταν, δε, ακούσουμε ότι «πρέπει να φυλαχθούν πιο αποτελεσματικά τα σύνορα της Ευρώπης» όλοι αρκεί να θυμηθούν ημέρες του 2015-16, όταν έφθαναν οι βάρκες: τι ακριβώς τις κάνουμε;
Με αυτό θα βρεθεί αντιμέτωπη – και όχι με ζυγιάσματα διατυπώσεων σε papers – η Κορυφή στις 14/15 Δεκεμβρίου. Ανατίναξη της αλληλεγγύης.
