ΑφοΥ ζΗσαμε και την αρκετά ρηχή συνάντηση Τσίπρα-Νταβούτογλου στην Σμύρνη στα πλαίσια του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας (στην ιστορική μνήμη θα μείνουν τα κόκκινα γαρύφαλλα στις Τουρκάλες δημοσιογράφους, σε μια χώρα ανερυθρίαστης λογοκρισίας: στην ίδια μνήμη έχει καταχωρηθεί η κουμπαριά Κώστα Καραμανλή-Ταγίπ Ερντογάν, η κοινή φωτογραφική δράση ΓΑΠ – Ισμαήλ Τζεμ συν το αλησμόνητο ζεϊμπέκικο του Γιώργου), εγκαθιστάμεθα στην φάση αναμονής. Αναμονής του τι είναι εκείνο που ήδη συμφωνήθηκε ότι θα συμφωνηθεί – μην γελάτε! έτσι είναι! – μεταξύ Βερολίνου και Αγκυρας για το Προσφυγικό. Πώς θα “ωριμάσει”, αυτό, στην Ευρωπαϊκή χύτρα ταχύτητας αφού κλείσουν οι Γερμανικές περιφερειακές εκλογές της 13ης Μαρτίου. Δηλαδή πως θα παρουσιαστεί ό,τι μέχρι τότε ωριμάσει στην Κορυφή της 17ης/18ης Μαρτίου. Οι όποιες Ελληνο-Τουρκικές συμφωνίες αποτελούν – απλώς – τμήμα της υλοποίησης (ή της… μη-υλοποίησης) των συμφωνουμένων εκεί.
Το αληθινό στίγμα του πού βρίσκεται την στιγμή αυτή η συζήτηση στην “Ευρώπη”, πάντως στην Γερμανία και την κοινή γνώμη της, για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό δίνει το εξώφυλλο του τελευταίου Spiegel. Του με καθοδηγητικό ρόλο περιοδικού που βρίσκεται πολύ κοντά μεν στην Γερμανική ηγεσία/στις Γερμανικές ηγεσίες, όμως πάντα με διάθεση αμφισβήτησης των εύκολων λύσεων.
Έχει λοιπόν στο εξώφυλλο του το Spiegel ένα πελώριο, βαρύ, πέτρινο τείχος, που πάνω του και γύρω του έχει καλού-καλού και λιγο συρματόπλεγμα. Μπροστά/κάτω απο το τείχος, βλέπουμε τα αντίσκηνα και την πικραμένη μάζα των προσφύγων και μεταναστών, ίδια εικόνα με της Ειδομένης “μας”. Πάνω στο τείχος και πίσω απ’ αυτό έχει τα μεγάλα μνημεία της “Ευρώπης”: μπροστά-μπροστά ο Παρθενώνας (στον οποίο είναι αναρτημένη Ευρωπαϊκή σημαία με τα αστέρια…), πίσω του η κρυστάλλινη οροφή του Μπουντεσταγκ, παραπέρα το Μπιγκ Μπεν, ο Πύργος του Άιφφελ, ο Πύργος της Πίζας, η Σαγράδα Φαμίλια της Βαρκελώνης, το Ατόμιουμ των Βρυξελλών… Στο κέντρο της εικόνας, μικρή-μικρή αλλά δεσπόζουσα, η Άνγκελα Μέρκελ.
Τιτλοφορείται αυτή η νεορεαλιστική σύνθεση με το ιστορικό “Wir schaffen das” (“θα τα καταφέρουμε”), με το οποίο η Μέρκελ διαβεβαίωνε καθησυχαστικά τους Γερμανούς ότι θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στο Προσφυγικό χωρίς να κλειστούν/χωρίς να υψώσουν τείχη. Παρευθύς όμως διορθώνει/προσγειώνει ανώμαλα με τον υπότιτλο: “Αποικοδομώντας την Ευρώπη και διακινδυνεύοντας το μέλλον μας”. Η διεξοδική ανάλυση του Spiegel, μέσα, αξιοποιώντας όλο το εικαστικό υλικό απο την Ελλάδα (“η αίθουσα αναμονής”) της Ειδομένης και από τα συρματοπλέγματα των συνόρων, με αναφορές στην Πλατεία Βικτωρίας και την εσωτερική επαπειλούμενη αποσύνθεση, προσεγγίζει ακριβώς αυτό; πώς αποικοδομείται η Ευρώπη, πώς υποσκάπτει το μέλλον της.
Εμείς; Θεατές – από την πρώτη γραμμή.
