Η εποποιια της “σκληρής διαπραγμάτευσης” με την Τρόικα/με τους Θεσμούς δεν είναι μόνο μια υπόθεση εφαρμοσμένου νομιναλισμού: βαφτίζουμε κάτι κάπως και … ξοφλήσαμε! Υπάρχει βέβαια και το στοιχείο αυτό, όπως όταν κάτι ψηφίζεται και θεωρούμε ότι έχει γίνει, ή πάλι όταν περιμένουν οι ταλαίπωροι υπουργοί στο “Βυζαντινό” του Χίλτον να τους δεχθούν οι εκπρόσωποι των Θεσμών (που έτσι βαφτισμένοι δεν μας προσβάλλουν δήθεν ως Τρόικα/Κουαρτέτο) για την αξιολόγηση/review, κι έτσι δεν προσβάλλεται η αξιοπρέπεια των ίδιων υπουργών και ημών ως πολιτών, αφού οι Τροϊκανοί δεν πατούν το ιερό έδαφος των υπουργείων “μας”.
Όμως διαπραγμάτευση γίνεται. Όπως σκληρή διαπραγμάτευση έγινε και την άνοιξη και το υπέρθερμο καλοκαίρι του 2015, κι έδωσε το Μνημόνιο-3. Παλιότερα δε διαπραγμάτευση (“επαναδιαπραγμάτευση” ήταν ο τότε κωδικός…) υπήρξε και το 2012, ενόψει του Μνημονίου-2. Θα ζητούσαμε πάντως από τον αναγνώστη να διερωτηθεί μαζί μας – έτσι όπως πάνε να καταλήξουν τα πράγματα – μήπως η εν λόγω σκληρή διαπραγμάτευση γίνεται μεν, αφορά όμως εμάς τους ίδιους.
Είναι μια διαπραγμάτευση-συνειδητοποίηση του πού έχουμε φθάσει, τι έχουμε αποδεχθεί ως αποκαθήλωση βεβαιοτήτων, πόσο έχουμε απομακρυνθεί απο τις διαβόητες (εκάστοτε) “κόκκινες γραμμές”, με τις οποίες (κάθε φορά) μαθαίνουμε να ζούμε και να πορευόμαστε. Είναι μια εξοικείωση με την ίδια την έννοια της διαπραγμάτευσης, έννοιας που στο πολιτικό ιδεατό της Μεταπολίτευσης ούτως ή άλλως είχε καταφρονημένο περιεχόμενο (το “είναι αδιαπραγμάτευτη” αποτελεί ιερή ιαχή απο τα χρόνια Ανδρέα Παπανδρέου και κολλάει από το “η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη/στο ευρώ/στο Σένγκεν” μέχρι το όποιο κεκτημένο κοινωνικής ομάδας). Είναι, σιγά-σιγά, και αποδοχή του γεγονότος ότι η διαπραγμάτευση, η κάθε διαπραγμάτευση – ακόμη και η θρυλική 17ωρη του Αλέξη Τσίπρα εν καμίνω… – καταλήγει σε συμβιβασμό: ο συμβιβασμός κι αν είναι καταφρονεμένος, υποτιμημένος, “ντροπή” στην Ελλάδα του φαντασιακού! Η αποδοχή, δηλαδή ότι στην διαπραγμάτευση κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις, κι αυτό με βάση τους συσχετισμούς όπως θα δίδασκε κι ο Θουκυδίδης.
Γίνεται, λοιπόν, σκληρή διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ψηφοφόρους του – εκείνους που, όπως παρατήρησε και ο Μπαράκ Ομπάμα στην Μισέλ όταν της γνώριζε τον Αλέξη Τσίπρα, τρεις φορές μέσα σ’ έναν χρόνο τον επιβράβευσαν στις κάλπες. Σκληρή διαπραγμάτευση με τα στερεότυπα, με τις πεποιθήσεις, με τις προσδοκίες που, όσο κι αν διαψεύδονται σταδιακά, δεν φεύγουν εύκολα απο το προσκήνιο.
Σκληρή διαπραγμάτευση, όμως, και των ψηφοφόρων της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με τις δικές τους εκδοχές στερεοτύπων και προσδοκιών: όταν ο Τσίπρας λέει “όχι στις μειώσεις κύριων συντάξεων, χρηματοδότηση μέρους του κενού που δημιουργείται από αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών”, η απάντηση Μητσοτάκη δείχνει να είναι “όχι στις αυξήσεις εισφορών, όχι και στο ενδεχόμενο μείωσης συντάξεων” – το βλέπετε να βγαίνει πέρα;
Τώρα που – μια με αρθρογραφία Ψυχάρη απο στηλών “ΒΗΜΑΤΟΣ”, μια με συνέντευξη Πάνου Καμμένου απο σελίδων “Real News” – το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ήρθε και εγκαταστάθηκε στο φίλαθλο πολιτικό μας προσκήνιο, αυτή η σκληρή διαπραγμάτευση αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
