Ο ρoλος του ΔΝΤ ήρθε στην επικαιρότητα, τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την έκφραση επιθυμίας της ελληνικής κυβέρνησης, για αποχώρηση του από το χρηματοδοτικό πρόγραμμα.
Η πράξη, βέβαια, απέδειξε πως κάτι τέτοιο δεν είναι και τόσο απλό και όχι μόνο γιατί υπάρχουν δεσμευτικά, νομικά κείμενα. Είναι, όμως, πράγματι, το ΔΝΤ, ο «κακός της παρέας»; Αν δούμε το ιστορικό των παρεμβάσεων του Ταμείου, κυρίως σε κράτη της Λατινικής Αμερικής και Αφρικής, αυτή η άποψη φαίνεται να δικαιώνεται. Στην περίπτωση, όμως, του ελληνικού προγράμματος, φαίνεται πως έχει εφαρμογή η αγαπημένη φράση του μυθιστορηματικού ήρωα του Γιάννη Μαρή, αστυνόμου Μπέκα, πως «τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται». Ας θυμηθούμε πως την παρέμβαση του Ταμείου, είχε ζητήσει η τότε κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Εν τέλει δε επέβαλλε τη συμμετοχή του, στο πρόγραμμα στήριξης, η γερμανική κυβέρνηση, με το επιχείρημα ότι το Ταμείο ήταν το μόνο που διέθετε την αναγκαία «τεχνογνωσία». Ένα επιχείρημα που, υπογείως έστω, διακινείται, χωρίς, εδώ που τα λέμε, να στερείται βάσης. Ας θυμηθούμε, επίσης, πως, τουλάχιστον το πρώτο διάστημα, το Ταμείο, υπό τη διοίκηση του Ντομινίκ Στρος-Καν, μάλλον τήρησε, συγκριτικά, πιο ευνοϊκή στάση για τη χώρα μας. Δεν ήταν μόνο η θέση που είχε διατυπώσει, για απ` ευθείας αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά και η πρόταση για επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής, που από μόνη της, θα μείωνε σημαντικά, την ένταση και έκταση των βαρών, για τους πολίτες. Ξέρουμε τώρα πια, από μαρτυρίες και αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα, ότι, πέρα από το μοιραίο δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, που διακήρυσσε μακαρίως ότι η χώρα θα έβγαινε στις αγορές, εντός του 2011, πως πίσω από την ακραία προσαρμογή κρυβόταν, αποκλειστικά σχεδόν, η τιμωρητική διάθεση της γερμανικής κυβέρνησης. Αποτελεί, επίσης, κοινό μυστικό, ότι μέχρι σήμερα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας-και όχι μόνο οι Γερμανοί-χρησιμοποιούν τη δεδομένη σκληρότητα των, πάγιων, θέσεων του Ταμείου για να κρύψουν τη δική τους επιλογή, να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ιδανικό «πειραματόζωο», για την εφαρμογή της του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, στην πιο ακραία εκδοχή του. Δεν είναι τυχαίο, ότι με τη σχετική τοποθέτηση του κ. Σόιμπλε, περί της αναγκαιότητας του Ταμείου, δε συντάχθηκε μόνο η γερμανική καγκελαρία, αλλά και ο αρμόδιος Επίτροπος, Πιερ Μοσκοβισί. Ο Γάλλος φίλος μας, που, υποτίθεται, μας στηρίζει στα δύσκολα. Για να σταματήσουν οι όποιες ψευδαισθήσεις, περί των ορίων και προοπτικών του Ελλάς-Γαλλίας-Συμμαχίας, υπό τις παρούσες, τουλάχιστον, συνθήκες.
