ΣτΗ διΑρκεια μιᾶς μακρᾶς κι ὄχι ἀβάσανης ζωῆς ἄκουσα ἤ μελέτησα πολλὲς πολιτικὲς καὶ οἰκονομικὲς θεωρίες. Οἱ πιὸ πολλὲς καὶ οἱ πιὸ ὀρεκτικὲς ἔσπασαν τὰ μοῦτρα τους πάνω στὸν τοῖχο τῆς σκληρῆς πραγματικότητας ἤ τῶν ἀδιαμφισβήτητων γεγονότων. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἦταν ἕνα τεράστιο καλειδοσκόπιο ἰδεῶν καὶ θεωριῶν. Ὁ Ἀρχηγὸς, προκειμένου νὰ κυριαρχεῖ ἔπρεπε, γιὰ νὰ μιλήσουμε ἀρχαϊστὶ, νὰ εἶναι ἐριδινὴς, λέξη που δηλώνει αὐτὸν ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει πολλὲς περιστροφὲς, κοινῶς φοῦρλες. Κι ὄντως ἀποδείχθηκε ἱκανὸς σὲ κάθε εἴδους κυβίστηση ἤ κυβίστημα, λέξεις ἀρχαῖες ποὺ δηλώνουν μιὰ πολιτικὴ πρακτικὴ ποὺ εἶναι πάντα πολὺ τῆς μόδας. Ἐννοοῦμε τὴ χυδαϊστὶ λεγόμενη «κωλοτοῦμπα». Ἔτσι ὁ κ. Τσίπρας, παρότι ἀρχικὰ ἦταν πολύ νεαρὸς γιὰ πολιτικὸς ἀρχηγός μπόρεσε νὰ ἐπιβληθεῖ σ’ ἕναν κόσμο πολὺ ἐτνηρὸν, δηλαδὴ σ’ ἕναν κόσμο ποὺ ἔμοιαζε καὶ μοιάζει μὲ χυλὸ ἤ μὲ ζουμὶ ὀσπρίων. Σήμερα κάποιοι μέχρι χθὲς φανατικοὶ ὀπαδοὶ του καὶ τώρα ὁρκισμένοι ἐχθροὶ τὸν κατηγοροῦν ὅτι ἐφαρμόζει κατὰ γράμμα τὶς πονηρίες τοῦ Μπερτόδουλου. Ὁ ἐν λόγῳ Μπερτόδουλος ἤ Μπερτόλδος εἶναι ὁ ἥρωας ἑνὸς δημοφιλέστατου βιβλίου ποὺ ἔγραψε ὁ Ἰταλὸς ποιητὴς Ἰούλιος Καῖσαρ ντέλλα Κρότσε (1550-1620). Σύμφωνα μὲ τὸν Κρότσε ὁ Μπερτόδουλος ἦταν ἕνας ἄξεστος ἀλλὰ πανοῦργος χωριάτης ποὺ μὲ τὶς ραδιουργίες καὶ τὶς κατεργαριὲς του στὴν Αὐλὴ τοῦ βασιλιᾶ Ἀλβοΐνου ὄχι μόνο κατόρθωσε νὰ σωθεῖ δύο φορὲς ἀπὸ τὴ θανάτωση ἀλλὰ πέτυχε τελικὰ νὰ γίνει καὶ σύμβουλος τοῦ βασιλιᾶ!
Δὲν διαθέτω ἀριστερόγραμμα γιὰ νὰ μπορῶ νὰ κατανοῶ ἐπαρκῶς τὰ ὅσα ἀοριστολογικὰ προσφέρονται σὰν ἀριστερολογικά. Οὔτε ποὺ μὲ ἐνοχλεῖ ὅτι τόσοι πολλοὶ ποὺ σταδιοδρόμησαν ὡς Δεξιοί προβάλλονται σήμερα σὰν ἀντιδεξιοί. Μὲ ἐνοχλεῖ ποὺ οἱ περισσότεροι ἀποδεικνύονται… ἀδέξιοι. Ἕνας ἐπιδέξιος Ἀριστερὸς (ὄχι βέβαια μὲ τὴν ἔννοια τοῦ «κολπατζῆ») θὰ μποροῦσε νὰ ἀποβεῖ εὐλογία γιὰ τοῦτη τὴν ἔρημη ἀπὸ ἀξίες καὶ ἀξίους πατρίδα. Δυστυχῶς τὸν ἕναν ἀδέξιο διαδέχεται ὁ ἄλλος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνεται καβγὰς μεγάλος. Κυρίως μεταξὺ τῶν αὐτοαποκαλούμενων –μὲ ποικίλες ἀποχρώσεις– Ἀριστερῶν. Ἀσφαλῶς ὁ κ. Τσίπρας δέχεται καθημερινὰ βολές, σὰν αὐτές –ἴσως καὶ πιὸ ἰσχυρὲς– ποὺ ἔριχνε αὐτὸς στὸ παρελθὸν. Καὶ ρίχνει ἀκόμη, ὅταν τὸ ξεχνᾶ ὅτι εἶναι πρωθυπουργὸς. Ὅμως, τὶς περισσότερες βολὲς εἰσπράττει ἡ χώρα μας. Καὶ νὰ πεῖς δὲν ὑπάρχει πόνος γι’ αὐτή; Ὅλοι κόβονται γιὰ τὴν πατρίδα τόσο πολὺ ποὺ θὰ τὴν κόψουν κομμάτια. Τράβα ὁ ἕνας, τράβα ὁ ἄλλος θὰ μᾶς μείνει ἡ… Μαγδάλω! Ἡ Μαγδάλω δὲν εἶναι ἐφεύρημα γιὰ τὸ σχηματισμὸ ὁμοιοκαταληξίας. Ἦταν ἕνα συμπαθητικὸ τετράποδο ἑνὸς θείου μου ποὺ σήκωσε πολλὰ οἰκογενειακὰ βάρη στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς. Κάποτε κι αὐτὴ καὶ ὁ θεῖος λύγισαν ἀπὸ τὸ φορτίο. Καὶ τότε ὁ πολύπειρος παπποῦς εἶπε, σὰν νὰ ἀπευθυνόταν σὲ πολιτικοὺς, λόγο ἀληθῶς Λακεδαιμόνιον: «Γομάρι (=φορτίο) ποὺ δὲν δύνεσαι, μὴ θέλεις νὰ σηκώσεις».
Τὰ βἀρη ποὺ μᾶς φορτώνουν κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ἐχθροὶ καὶ φίλοι εἶναι πολλὰ καὶ δυσβάστάκτα. Καμμιὰ κυβέρνηση μόνη της δὲν μπορεῖ νὰ τὰ σηκώσει. Ὅλοι κανονικὰ πρέπει νὰ βάλουμε πλάτη, χωρὶς ὅμως νὰ σπρώχνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Γιατὶ ὅλοι, κάνοντας ἔτσι, θὰ πέσουμε κάτω. Καὶ νὰ δοῦμε ποιὸς θὰ μᾶς σηκώσει. Βλὲπω (ὅταν σπανίως βλέπω) στὴν τηλοψία τοὺς πολιτικοὺς ἀρχηγοὺς νὰ ἐπισκέπτονται τὸν πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, νὰ τοῦ λένε λόγια ναυαγοσωστικὰ κι αὐτὸς νὰ ἀκούει κουνώντας τὸ κεφάλι του συγκαταβατικὰ, ὅπως κάποια κουκλάκια γιὰ παιδιὰ (ὑπάρχουν καὶ κοῦκλες γιὰ μεγάλους), ἀλλ’ οὐδὲν μέτρον ναυαγοσωστικὸ λαμβάνεται. Χρόνια τώρα ἀναμασᾶμε τὸν ὅρο «Ἐθνικὴ Στρατηγικὴ». Ἀλλὰ πῶς νὰ χαραχθεῖ τέτοια στρατηγικὴ, ὅταν γιὰ πολλοῦς πολιτικοὺς καὶ διανοούμενους τῆς φακῆς ἡ λέξη ἔθνος εἶναι μιαρή; Κι ἀκόμη ἡ Ἐθνικὴ Στρατηγικὴ ἀπαιτεῖ ἕνα minimum ἑνότητας. Ἀλλὰ πῶς νὰ ὑπάρξει ἑνότητα, ὅταν μετὰ τοὺς «Βάζελους» καὶ τοὺς «Γαύρους», μετὰ τοὺς «Μνημονιακούς» καὶ «Ἀντιμνημονιακούς» προέκυψε καὶ καινούργιο ρῆγμα «Γραβατικοὶ» καὶ… «ἀντιγραβατικοὶ»; Τό ρῆγμα τοῦτο εἶναι πιὸ βαθὺ ἀπὸ ἐκεῖνο τῆς Ἀταλάντης!
www.sarantoskargakos.gr
