Τώρα που πάλι σφίγγουν τα πράγματα με την διαπραγμάτευση για την διαβόητη αξιολόγηση του Μνημονίου-3, και ενώ στα Ελληνικά μήντια ανέβηκε για μιαν ακόμη φορά ανησυχία ή “ανησυχία” και μαύρα σύννεφα την στιγμή που στην Εσπερία ακόμη και ο Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε δείχνει ψύχραιμος/καθησυχαστικός για την έκβαση, εύλογα φθάνει στην επιφάνεια μια απορία. Γιατί οι Ευρωπαίοι “εταίροι” δείχνουν να στηρίζουν τόσο περισσότερο, συγκριτικά, τον Αλέξη Τσίπρα – ο οποίος, διάβολε, μόνον “δικός τους” δεν είναι, πάντως σε σύγκριση με τον Αντώνη Σαμαρά. που τον πούλησαν στεγνά στο τέλος του 2014 ενώ τον είχαν σφιχταγκαλιασμένο επί δυο χρόνια και βάλε;
Να προτείνουμε στον φιλέρευνο αναγνώστη μιαν εκδοχή απάντησης. Πού την πάτησε, σε απλούστατα Ελληνικά ο Αντώνης Σαμαράς το 2014; Είναι αλήθεια ότι το παρα-πούλησε το success story “του” και την προληπτική γραμμή στήριξης που διαλάλησε ότι εδικαιούτο. είναι επίσης αλήθεια ότι μετά τις Ευρωεκλογές του Μαίου 2014 – αν όχι και πριν απ’ αυτές… – είχε χαλαρώσει και την εφαρμοζόμενη πολιτική και την αντίστοιχη ρητορική του. δεν διέλαθε, δε της προσοχής των Βρυξελλών και του Βερολίνου η λαμπρή ιδέα του να ανασχηματίσει όποιους πήγαιναν να εφαρμόσουν κάτι που λέγεται “μεταρρυθμίσεις” (Κωστής Χατζηδάκης, Θανάσης Σκορδάς, Θανάσης Τσαυτάρης, Αδωνις), με αντικατάσταση απο Ν. Δένδια (καλά, εντάξει, έστω) αλλά και Γεράσιμο Γιακουμάτο, Γ. Καρασμάνη, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, Αργύρη Ντινόπουλο, Σοφία Βούλτεψη.
Εκείνο όμως που προκάλεσε εκείνο που ονομάζεται ρήξη εμπιστοσύνης του Σαμαρά με Βρυξέλλες και – κυρίως! – με Βερολίνο, ήταν ότι τους διαβεβαίωνε και επέμενε ότι “είχε δεμένες” τις ψήφους στην Βουλή των Ελλήνων για την Προεδρική εκλογή. Τόλεγε και επέμενε, ακόμη και όταν ήταν βέβαιο ότι τα ψηφαλάκια δεν υπήρχαν, ότι τα μπλοκ (ΑνΕλλήνων, Πασόκων κοκ) δεν έσπαγαν. την ημέρα που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του συμπαθούς Σταύρου Δήμα, ήταν φανερό ότι οροφή υπήρχε στις 172-175 έδρες, και όμως οι Σαμαρικοί έλεγαν και μάλιστα ο ΑντΣαμ ο ίδιος διαβεβαίωνε περί του αντιθέτου. Ζητώντας μια διευκόλυνση διαπραγματευτική, η οποία δεν του δόθηκε με τίποτε – συζητήσεις στην Μ.Α. ΟΟΣΑ στο Παρίσι, μέηλ Χαρδούβελη: σας θυμίζει κάτι; – ακριβώς επειδή οι Ευρωπαίοι είχαν αντιληφθεί ότι τους δούλευαν με φούμαρα.
Τώρα; Τώρα, δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχει πει και διακινήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Χωρίς να μετέχουμε στο βαθύ μυστικό των εξουσιαστών (“le secret des Dieux” που λένε) θαρρούμε ότι εκείνο που έχει πει είναι: “Ετούτα μπορώ να τα περάσω. Θα τα φέρω και μπορώ να τα περάσω. Παραπάνω, δεν ξέρω (ανάγνωθι: contigent measures). Δεν τα βλέπω να περνάνε. Αν στηθεί σωστά κάτι τέτοιο, μπορεί να μπορώ να τα φέρω, αλλά εγγυήσεις ότι περνάει, όχι! Ο καθένας την ευθύνη του”.
Τι ακούν, βέβαια, οι Βρυξέλλες και Βερολίνο, άλλη ιστορία.
